Μια φορά και έναν καιρό το Χόλυγουντ, ως μηχανή προβολής προσωπικών συννεφένιων ονείρων, προσποιούταν αθωότητα και χρωμάτιζε με άσπιλο λευκό τις μικρότητες, τις κακίες, τις χαμένες ψυχές των πρωταγωνιστών του. Στις αρχές, η Μαύρη Ντάλια και η κατακρεουργημένη στάρλετ δεν το αφορούσε. Έκανε πως δεν έβλεπε ότι ο Τσάπλιν έκανε σεξ μόνο με ανήλικες και όταν τις παντρευόταν, δεσποτικά, απαιτούσε κάθε δικαίωμα πάνω τους με τη χρήση βίας. Ο Αμπντάικ, ο παχουλός ψηλός συνήθως αστυνομικός ή αφεντικό που κυνηγούσε τον Σαρλό, εξαφανίστηκε ως δια μαγείας απ την δημοσιότητα, όταν τον συνέλαβαν γιατί σκότωσε μια κοπέλα με ένα γυάλινο μπουκάλι μπύρας που είχε τοποθετήσει στον κόλπο της. Δεν υπήρξε ποτέ στα μεγάλα στούντιο! Ο Χίτσκοκ τάχα, δεν βασάνιζε τις ξανθές ψυχρές φαντασιωσικές για αυτόν πάντα, πρωταγωνίστριες του, κάνοντας κατάχρηση μιας θέσης σαδιστικής που του έδινε η κινηματογραφική του επιτυχία.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Ο Ρίτσαρντ Μπαρτον δεν χτυπούσε, τρελός από ζήλια, την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Αυτές και πολλές πολλές άλλες ιστορίες της Μέκκας των θεμάτων, του μαζικού ονείρου, της αποθέωσης της φαντασίας, του σινεμά ως Βιομηχανία, δεν είδαν την δημοσιότητας, αλλά πλανηθήκαν ως ψίθυροι στις σκοτεινές αίθουσες προβολής. Στα πρόσωπα είχαν επενδυθεί πολλά λεφτά, που οι μικρότητες τους, δεν είχαν σημασία. Δεν ήταν άνθρωποι, αλλά προϊόντα. Θα πλήρωναν όλοι το κόστος, εν καιρώ, αλλά τότε τα σκάνδαλα θάβονταν, αποσιωπούνταν, ξεχνιόνταν αμέσως, παράλλασαν, καλύπτοντας, απενοχοποιούνταν. Οι άνθρωποι, μικροί πάντα, συνήθως ανέτοιμοι και ανίκανοι να χειριστούν μια επιτυχία που τους θεωρούσε ημίθεους, αφήνοντας στα ελαττώματα τους πιστεύοντας στην ατιμωρησία τους και στην θεϊκή τους φύση την οποία πίστευαν ως πραγματική και όχι ως κατασκευή σελιλόιντ ή ψηφικά. Και ήρθε το μετά…
… Το Χόλυγουντ αφού κυνηγά επί Μακάρθρουρ τους αριστερούς σταρ του, αγαπώντας πάντα το Κυνήγι Μαγισσών των πουριτανών προγόνων, αρχίζει να ηδονίζεται με το να αποκαθηλώνει ινδάλματα, να γκρεμίζει είδωλα, να τα σπάει κομμάτια και να τα κάνει σκόνη. Οι φήμες είναι άμμος που σκεπάζουν το σώμα της όποιας αληθείας και όλοι βαριούνται να σκάψουν για να την βρουν. Τα κίτρινα, φτηνά έντυπα, αυτά που πωλούνταν στις ΗΠΑ, στα σουπερ μάρκετ δίπλα απ τα ταμεία, για τη μέση νοικοκυρά που ονειρεύεται πως σε εκείνη αξίζει ο Μπραντ Πιτ και όχι στην Τζολί, μοσχοπουλάνε. Οι φήμες δίπλα στην αλήθεια είναι μια άλλη συγκάλυψη της. Στο καιρό μας και με το διαδίκτυο ισχυρό, ο Γάντι Άλεν ενοχοποιείται για ανήθικος πατέρας και παιδεραστής εφιαλτικός, ο Μπιλ Κοσμπι, ο οικογενειάρχης και υπεράνω υποψίας, ως ένας σάτυρος που εκμεταλλεύονταν γυναίκες ναρκώνοντας τες, ο Μελ Γκίμπσον έδερνε την καλλονή τελευταία σύζυγο του, ο Τσάρλι Σιν μετέδωσε τον υιό του AIDS σε όλες τις συντρόφους του για μια βραδιά, χωρίς να νοιάζεται να πάρει μέτρα προφύλαξης, ενώ ο αγαπημένος των γυναικών, Τζονι Ντεπ κατηγορείται απ την σύζυγο του πως την χτυπούσε, την κακοποιούσε και μετά της προσέφερε χρήματα για να την κάνει να σωπάσει. Γεγονός ότι γυναίκες χρυσοθήρες έσπευσαν να επωφεληθούν επινοικιάζοντας τους εαυτούς τους για να εξασφαλίσουν μεγάλα ποσά. Γεγονός όμως και το πως οι μεθυσμένοι και ναρκωμένοι σταρ δεν καταλαβαίνουν πια τι κάνουν και πως, πάμπλουτοι όλοι, με ληγμένα όλα τα προβλήματα της πραγματικότητας και με διαθλάσεις της, από σενάρια επάνω τους, σαν καθρέφτες που φεγγίζουν στον ήλιο.
Εδώ, στην δική μας χώρα, οι μικροί σταρ, μεγέθους τσέπης, δεν πίνουν, δεν κάνουν χρήση ουσιών, δεν κακοποιούν τις συντρόφους τους, δεν έχουν παρεμβατική συμπεριφορά, δεν ξεχνούν τα παιδιά τους κλειδωμένα σε καμαρίνια, νηστικά και μόνα τους. Είναι όλοι φτιαγμένοι από υλικό αγγέλων που έπεσαν ορθοί στις πίστες μπουζουκιών και στα πλατό εκπομπών. Το θέαμα, φυσικά, δεν έχει ανάγκη την σακατεμένη, χωμάτινη, άσχημη αλήθεια! Και τελικά, ίσως ούτε εμείς οι καταναλωτές ονείρων…
