Εδώ, στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» όπου οι φάλτσοι κάνουν καριέρα στο τραγούδι, οι ωραίες και όχι πολύ ωραίες, που δεν μπορούν να πουν μια φράση με υποκείμενο ρήμα και αντικείμενο –αχρείαστο να ναι το κατηγορούμενο!- στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, οι αναλφάβητοι στην δημοσιογραφία, οι θαμποί στο θέατρο και όλοι μαζί; Στο σχεδιασμό μόδας!
Και καλά, πες πως η παρουσιάστρια δεν χρειάζεται και ειδικές γνώσεις για την παρουσίαση αλλά τύχη και εύνοια και η τραγουδίστρια πειραγμένα μικρόφωνα και καλές ηχογραφήσεις, οι σχεδιαστές μόδας οι μαύροι όμως, παίρνουν μια ζωή πάνω από πατρόν, βελόνια, ψαλίδια, κιμωλίες, σαπούνια, καρφίτσες, σπουδές, κόντρα σπουδές, ρίσκα με ατελιέ και επιχειρήσεις, απογοητεύσεις, φυλακίσεις, αυτοκτονίες, πονηρούς ανθρώπους που τους αρπάζουν κομματάκι – κομματάκι τη δημιουργία τους. Και παρ όλα αυτά φτιάχνουν ένα όνομα!
Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Το όνομα που με τόσο αγώνα φτιαχνόταν από τους Βελουδάκηδες, τους Μαυρόπουλους, τους Κρίτσες, τις σπουδαίες μοδίστρες του Μεταξουργείου και του Κολωνακίου, την Αντωνοπούλου, μετά των Τσούχλου, Ασλάνη, Τσεκλένη, Πολατόφ, Μαρτίνη, Γαλάτη, Παρίση, Νύκτα, Αποστολόπουλου, Μπίλλι Τζόε, Νίκου – Τάκη, Κωστέτσου, Γαβαλά, Φαλιάκου, Kathy Heyndels και Deus Homme, MiRo, Second Skin, Χατζηδούκα, Βρεττάκου, Μαραβέγια, Κατράντζου και τόσων και τόσων που σίγουρα ξεχνάμε τώρα σε μια γρήγορη και πρόχειρη αναφορά. Αυτά τα ονόματα, ανθρώπων που η μόδα ήταν τέχνη, μεράκι, στάση ζωής, άποψη, δήλωση και αφιέρωση, με όλες το κόστος που είχε αυτό.
Μια συνηθισμένη μέρα της Δέσποινας στην πισίνα
Πτωχευμένες εταιρείες! Προσωπικά αδιέξοδα! Αυτοχειρίες! Εξαφανίσεις! Φυλακές! Άξιζε τον κόπο; Υπήρξε συνέχεια; Η ξενομανία με τις ξεπατικωτούρες απ το Μιλάνο, που φτώχυναν την δημιουργία στο όνομα της αντιγραφής, η προχειρότητα και η κρίση που μοιάζει να μισεί όχι μόνο την μόδα και την άποψη, αλλά όποιον Έλληνα εκτός λαμογιάς επιχειρεί, οδήγησε στην άκριτη είσοδο κυρίως της τηλεόρασης και της εφήμερης απολίθωσης στα ρούχα μαζικής παραγωγής, όλων όσοι είχαν ευκαιριακά δημοσιότητα απ την τηλεόραση. Κυρίες δηλαδή περισσότερο, που πάντα έντυναν οι στιλίστες των καναλιών και ούτε καν οι ενδυματολόγοι της τέχνης του θεάτρου με την όποια δραματικότητα και επίγνωση της εντύπωσης, άρχισαν να υπογράφουν σειρές ρούχων. Για να μην έχουμε θέση ισοπεδωτική, οι κυρίες οι περισσότερες είναι καλόγουστες, αλλά σχέση με την μόδα άλλη δεν έχουν, εκτός απ αυτήν του καταναλωτισμού. Κάποιες εταιρείες τους ζήτησαν υπογραφή και αισθανόμενες όλες Τζενιφερ Λόπεζ, Καρντάσιαν και Πάρις Χίλτον που κάνουν δίκες τους σειρές ένδυσης σκεφτήκαν δε βαριέσαι και γιατί όχι; Σάμπως η Λόπεζ καλύτερη είναι; (σ.σ: ναι!) και όπως τραγουδούν, κρίνουν, παρουσιάζουν, γράφουν, κάνουν υποκριτική, χορεύουν με το άλλοθι του ποικιλόμορφου, αλλά απαίδευτου ταλέντου, τραβάμε και μια υπογραφή σε ρούχα, για να εξαργυρώσουν την αναγνωρισιμότητα τους και κυρίως την ματαιοδοξία ότι είναι κομψές και ξέρουν από μόδα! Όλες Κοκό Σανέλ της μικρής οθόνης, χωρίς κόστος, χωρίς βασανισμό, χωρίς όραμα! Όλες ειδικές στο στυλ. Με ποια θέση; Του τσιτσιδώματος στα μπουζούκια και της επιδειξιμανίας με ανοίγματα της νέας καλοφόρετης σιλικόνης! Και αυτά τα πληρώνει η κακόμοιρα η μόδα αυτής την χώρας, με τα λαμπρά, κανονικά, απροστάτευτα ταλέντα!
Βγάζοντας απ έξω την Μαρία Μπακοδήμου που είχε πάντα ιδιαίτερη άποψη και θέση στο ντύσιμο, αλλά και αισθητική ως άνθρωπος, που να προσμετρήσεις τις λοιπές κυρίες που παίζουν το πατρόν στα δάχτυλα διότι το «θεώρησαν πρόκληση»! Γωγώ Μαστροκώστα, Κατερίνα Καινούργιου, Μελίνα Ασλανίδου (ήμαρτον Κύριε!), Κατερίνα Ζαρίφη (για παχουλές), Σίσυ Χρηστίδου (κυρίως για παιδιά!), Σταματίνα Τσιμτσιλή (γιατί αγαπημένη μου και εσύ;), Υβόννη Μπόσνιακ του Ρέμου, με την αρχή να έχει κάνει ο Σάκης Ρουβάς –εμ ποιος άλλος; Πάει με όλα τα ταλέντα!- και πόσες άλλες που σίγουρα ξεχνάμε, η ελληνική μόδα σφάζεται εκτός από τις εφορίες, σε Brand μέτριας τηλεθέασης και εύκολης απόφασης ανταγωνισμού. Πως; Γιατί; Με τι προσόντα; Μια ιδιαίτερη φινέτσα, κάτι ξεχωριστό, κάποια παιδεία πάνω στο θέμα, μια πρωτοποριακή αίσθηση, κάποια ραφινάτη αισθητική; Όχι! Με τίποτα! Απλά είναι γνωστές και τις ντύνουν οι στυλίστες όλες με τα ίδια τακούνια, πανομοιότυπα ρούχα και ίδια χρώματα. Για άλλη μια φορά, κρίμα! Η εργατικότητα είναι καλό πράγμα, αλλά το όλοι να κάνουν τα πάντα, με ελαφριά την καρδία είναι συμπτώματα αρπακτισμού και ευκαιριακότητας, με υποτίμηση νοημοσύνης ενός κοινού που θεωρούν ότι καταπίνει τα πάντα, ακόμα και το πατρόν που δεν έμαθαν πως ράβεται ποτέ!
Εννοείται πως όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα που η μέση Ελληνίδα μεταποιεί τα παλιά της, φοράει μεταχειρισμένα και το κάνει και με στυλ και άποψη! Και χίλιες φορές προτιμώ την φίλη μου τη Νανά Παλαιτσάκη στην μόδα, που ψωνίζει απ τη λαϊκή στου Παπάγου και το σοτάρει με έναν παλιό Αποστολόπουλο και άψογα κολιέ! Άμα μιλάμε και για κομψότητα δηλαδή…
