Στο ένα ρίχνουν κάτι τοίχους, στο άλλο γυρνάνε κάτι καρέκλες. Τα ευρήματα της σκηνοθεσία και του «κόνσεπτ» αφορούν στον ίδιο στόχο: να αναδειχτούν ανυπέρβλητα ταλέντα μουσικά, συνεχιστές του Καζαντζίδη, της Μαρινέλλας και της Καλλάς μπορεί, όχι με συχνότητα αιώνα, αλλά τηλεοπτικής σεζόν! Ταλέντα κυρίως με φωτογένεια, που καταπλήσσουν σε προγράμματα, πια παλιοκαιρισμένα και προβλέψιμα, που καταντούν έως και ανεκτά γραφικά.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Οι επαγγελματίες κριτές της πρώτης γενιάς των απείρων τάλεντ σόου που έχουμε ζήσει, εδώ και δεκαετίες, αντικαταστάθηκαν, από τα «βαριά χαρτιά» της διασημότητας, που είτε γιατί το κάνουν στο εξωτερικό «συνάδελφοι» τους, είτε γιατί κρίση περιόρισε τα μπουζούκια σε μιάμιση νύχτα τη εβδομάδα και τα θέατρα σε μονολόγους και έργα των δυο ατόμων σε υπερπαραγωγή, βγήκαν στην τηλεόραση. Τώρα περνάμε και στη τρίτη γενιά – εναλλακτικών.
Έτσι έχουμε τώρα στον αέρα, τον νεαρό καλλιτέχνη απ τις Μέλισσες, τον Μουζουράκη και τον Μαραβέγια. Να πούμε, δε πως και οι τρεις τους, είναι πολύ περισσότερο ενδιαφέροντες απ τους «σταρ» που κάθονται δίπλα τους. Ο Μαραβέγιας, ειδικά, όποτε μιλά, τοποθετείται, ευχάριστα μεν, επί τοις ουσίας δε για τους ανθρώπους που έχει απέναντι του και τις μουσικές τους ικανότητες. Ο δε Μουζουρακης, έχει και χιούμορ και μια διάθεση να τα τσακίσει όλα, άμα αφήσει το ένστικτο του ασύδοτο. Ο νεαρός καλλιτέχνης από τις Μέλισσες, πάλι, «απόφοιτος» ταλεντ σόου κι αυτός, ακόμα δείχνει να μην νιώθει πως δεν είναι υποψήφιος αλλά κρίνει συνομήλικους του, ομοτέχνους του και ίσως πιο ταλαντούχους από τον ίδιο. Όμως αυτή η παιδική του έλλειψη συναίσθησης του κινδύνου, είναι που τον κάνει συμπαθή!
Η Παπαρίζου έως και κουράζει. Με πολύ φωνή, υπερβολικά γέλια και πολύ προσποίηση, κάνει εμφανίσεις, μπαίνοντας στα σπίτια του κόσμου, προκλητικά και αψυχολόγητα. Θα πήγαινε επίσκεψη με μια κιλότα, ένα σουτιέν και ριγμένο από πάνω ένα διάφανο πουκαμισακι; Άλλο η πίστα, άλλο η τηλεόραση! Είναι θέμα σεβασμού στο κοινού, να μπεις στο σαλόνι του με τα καλά σου. Επίσης, είναι πια και η ηλικία της, που δεν επιτρέπει τόσο γδύσιμο, ούτε από αφέλεια, αλλά ούτε και από έλλειψη καλού γούστου. Αντίθετα η Δέσποινα Βανδή, έχει επικοινωνιακό χάρισμα, επίγνωση της ευθύνης της, βαρύτητα στο λόγο, ανθρωπιά και ξέρει πως να ντυθεί και πότε, κάνοντας την πιο κομψή παρουσία στη φετινή τηλεοπτική σεζόν. Είναι χαρά να τη βλέπεις!
Ο Αντώνης Ρέμος, είναι ο Ρέμος! Ένας λαϊκός τραγουδιστής που έχει γίνει ένα με το σύστημα και αρέσκεται στη διασκέδαση πλουσίων, που κάποτε κάποτε καψουρεύονται κάνα μοντέλο, περιστασιακά και για να καταναλώσουν κάνα καλό, σπάνιο ουίσκι. Κάνει χάρη στο κοινό που βρίσκεται στο λαϊκό είδος της μαζικής τηλεόρασης και δείχνει να εντυπωσιάζεται απ τις ποπ φωνές και όχι απ αυτές του είδους, αν και ξέρει πως στην Ελλάδα μέλλον οι πρώτες δεν έχουν. Για τον Σάκη Ρουβα του αντίστοιχου σόου του ΣΚΑΪ, τα χουμε πολλές φορές. Αυτή η παρουσία του «πολυσουγιάς» και επί παντός καλλιτεχνικού επιστητού και πολιτικού προσφάτως, μας έχει δημιουργήσει υπερκορεσμό. Είναι επίσης καιρός η αυταρέσκεια του ωραίου αγοριού, να δώσει τη θέση της στην αυτοπαιπαιποίθηση του ωραίου ανθρώπου και άνδρα!
Ο Μακεδόνας με μια συστολή, μια αδιόρατη ντροπουλα, λες και ταυτίζεται με την «αλεπού που κάτι γύρευε στο παζάρι», κάνει καλή δουλειά, μένοντας στην αφοσίωση του στο τραγούδι και όχι στην διάθεση αυτοπροβολής, με υστερική απληστία. Αν τα νέα ταλέντα είναι το ζητούμενο -που δεν είναι- ο ΑΝΤ1, έχει ρίξει τον πήχη στις ηλικίες, μιας και ότι υπήρχε σε ταλέντο έχει αναδειχτεί με τα χρόνια, ενώ όσοι αστράφτουν αυτή τη στιγμή στις μουσικές σκηνές, δεν έχουν περάσει απ αυτά. Το ότι τα τάλεντ σόου, ψυχαγωγούν το κοινό, ανεβάζουν τα νούμερα τηλεθέασης των καναλιών και τα κασέ των κριτών, μαζί με την ναρκισσιστική τους διάσταση, είναι δεδομένο. Το να αναζητούνται μουσικά φαινόμενα 16 ετών όμως, είναι αδιέξοδο, μιας και η μουσική βιομηχανία πάντα με το κομμάτι, φασόν στο σπίτι γίνονταν σε συνοικιακές βιομηχανίες και τα παιδιά – θαύματα, προστατεύονται και δεν εκτίθενται σε τηλεοπτικά υπερθεάματα, που μας έχουν πονηρέψει πια και δεν απευθύνονται σε προσδοκίες εποχών αθωότητας.
Ως τηλεθεατές θα βρούμε στοιχεία και στα δύο σόου να παρακολουθήσουμε, μιας και τα τραγούδια σε κανέναν δεν προκάλεσαν σωματικές βλάβες, αλλά καλό κάνουν. Η έλλειψη φαντασίας και η προβλεψιμότητα όμως, δε μας κάνουν καλή παρέα, μέσα από κουρασμένα προϊόντα όπως και αν βαφτίζονται. Σε δέκα εκατομμύρια τόπο, πήραμε είδηση πως όλοι τραγουδάνε, αλλά δεν έχει και μπουζούκια πια, ικανά να στεγάσουν όλους τους καλλίφωνους! Στο μουσικό σκέλος. Στο τηλεοπτικό, πάλι, με τα σόου αυτά, θα βγουν πέρα και οι μεγάλες γιορτές! Ποιος να κάθεται να σκεφτεί πρόγραμμα ειδικό – παρηγοριά στο καιρό μας! Μια γδυτή τουαλέτα της Παπαρίζου μοιάζει να αρκεί στους τηλεθεατές! Αλλωστε ότι τους δείχνουμε, βλέπουν! Και αν μπορούν ας κάνουν κι αλλιώς…
