Και αυτή η δημοσιογράφος έχει τσακωθεί με τον Λιάγκα –πράγμα όχι δύσκολο απ ότι έχουμε όλοι αντιληφθεί για το συγκείμενο πρόσωπο – αλλά τώρα είναι φίλοι και εκτιμούν ο εις τη δουλειά της άλλης. Η λαμπερή, παράφορη παρουσιάστρια που αλλάζει κανάλια γιατί δεν την αναδεικνύουν, ενώ της προσφέρουν δυνατότητα να κάνει ό,τι και όπως θέλει, τη μια είναι κολλητή με το στέλεχος, την άλλη τον φωτογραφίζει βρίζοντας! Ο δημοσιογράφος μισή ζωή θεώρει συναδέλφους τους καλές κάποιες κυρίες, την άλλη μισή τις βρίζει ανωνύμως ή γράφοντας κείμενα για άλλους – άλλες! Ο Γρηγόρης και ο Αντώνης τη μια είναι φίλοι και παίζουν ρακέτες στη Χαλκιδική, την άλλη απαντούν δια μέσω εκπομπών θιγμένα, μιας και ο τηλεοπτικός αέρας τους ανήκει και τον χρησιμοποιούν αντί τηλεφώνου. Με στελέχη που όταν είναι στην κορύφωση της δύναμης τους, είναι όλοι φίλοι και αυλικοί. Όταν τα στελέχη πάνε σπίτι τους, διότι συνηθίζεται αυτό στα υψηλά κλιμάκια, δεν τους θυμάται κανείς ούτε σε ονομαστική εορτή, ενώ σχολιάζουν και τις αδυναμίες τους, άμα το φέρει η κουβέντα!
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Εκμυστηρεύσεις προσωπικές, γίνονται πολεμοφόδια στο γύρισμα σε αντιπάθεια και με την επομένη λυκοφιλία. Ο Δημήτρης ήταν στο σπίτι του Γιώργου, μετά ούτε το όνομα ο ένας του άλλου να ακούσουν και ξανά μανά φίλοι και συνεργάτες. Η Μαρία και η Κατερίνα πόζαραν μαζί στα μπουζούκια, αλλά τώρα ούτε στο ίδιο κομμωτήριο δε περνάνε ρίζα μη τους καεί η ντεκαπάζ απ το “μάτι” που φυσικά και πιστεύουν -“άλλωστε το παραδέχεται και η θρησκεία” όπως επιχειρηματολογείται σε αυτόν τον χώρο! Η Ελένη και η Κωσταντίνα πήγαιναν μαζί διακοπές και εξωτικά ταξίδια αλλά τώρα αγνοούν η μια την ύπαρξη της άλλης και μιλάνε για θρόνους που ψάχνουν βασίλισσα, που ούτε gest στο game of thrones, τόση αγωνία για τις τηλεοπτικές δυναστείες! Η τηλεκριτικός περιέλουζε με άγριες ύβρεις την «κεντρικιά» παρουσιάστρια, αλλά με το που μάλωσε εκείνη με εχθρό της κριτικού, της έγραφε ύμνους για την αδικημένη!
Πως είναι δυνατόν σε τόσο ρηχές συναισθηματικές θάλασσες να κολυμπάμε όλοι, βρέχοντας λιγάκι πόδια σε αισθήματα, που υπάρχουν ως φόντο σε ζωές πρωταγωνιστικές, ναρκισσιστικές, με επίκληση στην προσωπική αυθεντία, απόλυτα και αυτάρεσκα. Ούτε φιλίες ευδοκιμούν, αλλά ούτε έχθρες. Τα συναισθήματα είναι σχήμα και μίμηση έκφρασης και οι άνθρωποι ευκαιρίες για πόζες. Συμπάθειες και αντιπάθειες προσαρμόζονται στις ανάγκες και αλλάζουν μέτρα. Ότι έχει να κάνει με αρχές τσιμεντένιο δε το λες, ενώ απόψεις και συμμαχίες αποκτούν ελαστικότητα και αναπηδούν σα τόπια. Δεν είναι να παίρνεις τίποτα στα σοβαρά, από εκμυστηρεύσεις γυάλινες σαν το μέσο – οικοσκευή, που κάποτε του έβαζαν σεμενάκι επάνω και τώρα το παίρνουν πολύ στα σοβαρά και είναι και αξεσουάρ πλουτισμού. Όσο πιο μεγάλη η τιβι, τόσο πιο επιτυχημένη η ζωή! Ξεχνάνε όλοι πως είναι μόνο τηλεόραση και δεν είναι ζωή, άραγε; Και τα συναισθήματα είναι προσαρμοσμένα, σαν πρόβα για την αληθινή παράσταση που θέλουμε να πιστεύουμε πως γίνεται εκτός πλατό. Για την ανθρωπιά του πράγματος δηλαδή! Όπως έλεγε και εκείνος ο αρχαίος σοφός, ο Μένανδρος, «αν αγαπάς πολύ τον εαυτό σου, πώς να κάνεις φίλους!». Αλλά ποιος τους έχει ανάγκη κι αυτούς όταν έχει τον καλοφωτισμένο, μικρού μεγέθους εαυτό του στο μόνιτορ!
Πικρόχολη; Που τίποτα δ’ μ αρέσει; Καχύποπτη; Βαριεστημένη; Γεμάτη γκρίνια θα πείτε; Ίσως! Αλλά πόσο να αντέξεις καμία 30αρια χρόνια με ανθρώπους που όταν τους γράφεις καλό, δεν λένε «ευχαριστώ» και άμα τους κατακρίνεις σε βρουν, σε απειλούν, σε κηρύσσουν εχθρό; Που χτυπάμε τηλέφωνα μόνο στην παντοδύναμα; Που τους έχεις δει σε άλλες περιπτώσεις εκεί που γλείφουν, εκεί να πετσοκόβουν το πεσμένο δέντρο, να κλωτσούν εκείνον που ζαλίστηκε για λίγο και σωριάστηκε; Που όλα είναι δημόσιες σχέσεις της υστεροβουλίας και της κακομοίρης ρηχότητας τους; Κρίμα μόνο…
