«Το αγαπημένο μου μότο, είναι το “να λες ουρανός κι ας μην είναι”, το τραγούδι που μου έχει κολλήσει είναι το “κάνε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός”, -ναι ξέρω, να το κοιτάξω αυτό με τους ουρανούς!!!-, έχω αποκτήσει εμμονή με τη… ζωγραφική, ζωγραφίζω συνεχώς αν και είμαι εντελώς ατάλαντη, ούτε μια ευθεία γραμμή δεν μπορώ να τραβήξω χωρίς χάρακα αλλά με ηρεμεί, κι όσο για τον φόβο… Η γιαγιά μου λέει πως από αυτό που φοβάσαι δε γλιτώνεις, κι έτσι κι εγώ προσπαθώ να μη φοβάμαι…».
Aπό την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Η Κατερίνα Μανανεδάκη έχει μεταδοτική αισιοδοξία, έμφυτη ευγένεια, πιστεύει πως το καλό θα νικήσει και πως ένα «χαμόγελο» μας αρκεί να σώσει τον κόσμο. Είναι δημοσιογράφος σε κυρίαρχα μέσα και συγγραφέας ευπώλητων (αλλά πολύ λέμε), βιβλίων. Η Κατερίνα Μανενεδάκη έχει τις λέξεις δουλειά αλλά και τις λέξεις δραπέτευση. Σχέση ρουτίνας και σχέση έρωτα. Τις λέξεις τις ξέρει, τις έχει, τις δαμάζει, τις παίζει και την ίδια στιγμή τις πονάει και την πονάνε, την ανακουφίζουν, τις αφήνει να φύγουν, τις συλλαμβάνει αλλά πάντα τις μοιράζεται, χωρίς να τις σκορπίζει. Πολύτιμες και πανάκριβες, σωτήριες και καταφύγια. Ίσως γι’ αυτό στον χώρο της δημοσιογραφίας, που πολλές κουβέντες καλές δεν χρωστάμε συναμεταξύ μας, η Κατερίνα ξεχωρίζει γιατί λέξεις – καρφιά δεν έμπηξε ανάμεσά μας, αλλά ακούραστη, αισιόδοξη, τίμια, φύλαξε για όλους μας χαμόγελα μέσα από τη δουλειά της, κείμενα δημοσιογραφικά και βιβλία. Αφορμή για την δημοσίευση αυτής της παλιάς κουβέντας αποτελεί το νέο της βιβλίο, το «Του Google η μάνα κάθεται…», που κυκλοφορεί απ τις εκδόσεις «Α.Α. Λιβάνης» και μιλά για τι άλλο; Για το «το πώς θα τους ξεκολλήσω όλους από την τρέλα του Ίντερνετ; Πώς θα ξεκολλήσω αυτά και πώς θα ξεκολλήσω κι αυτόν; Πρέπει να δω τι θα κάνω με όλους. Και με όλα…»… Πάντα σαν δημοσιογράφος…
«Δούλευα περίπου μια επταετία ως δημοσιογράφος» λέει, «λέξεις, λέξεις, κουβέντες, συνεντεύξεις, θέματα, πίεση! “Το θέλω τώρα, όχι το θέλω χθες, δεν απαντάει αυτός, ψάξε να βρεις τον άλλον, τι έγινε και γιατί έγινε”! Ενημέρωση, ψυχαγωγία, τηλεόραση, ραδιόφωνο, περιοδικά, μια ωραία πρωία, χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη άνοιξα ένα καινούριο αρχείο στον υπολογιστή μου και άρχισα να σημειώνω πράγματα που παρατηρούσα γύρω μου, που τα έβρισκα αστεία, που με έκαναν να χαμογελάω και με έβγαζαν από την τρέλα της καθημερινότητας. Ήταν η εποχή που τα κινητά τηλέφωνα μόλις είχαν μπει στη ζωή μας, αστεία μηνύματα, “ερωτευμένα” μηνύματα, οι φίλες μου από δίπλα με… πλούσιο υλικό, “αυτός μου έγραψε αυτό, εγώ του απάντησα εκείνο”, χωρίς να το καταλάβω το αρχείο αυτό μεγάλωνε, όλο και μεγάλωνε, άρχισε να αποκτά ήρωες, οι ήρωες… έκαναν τη ζωή τους και στο τέλος έγιναν με το έτσι θέλω βιβλίο! Το “Έχετε μήνυμα στο κινητό σας” με έβαλε στον δρόμο της γραφής»…
«Δούλευα περίπου μια επταετία ως δημοσιογράφος» λέει, «λέξεις, λέξεις, κουβέντες, συνεντεύξεις, θέματα, πίεση! “Το θέλω τώρα, όχι το θέλω χθες, δεν απαντάει αυτός, ψάξε να βρεις τον άλλον, τι έγινε και γιατί έγινε”! Ενημέρωση, ψυχαγωγία, τηλεόραση, ραδιόφωνο, περιοδικά, μια ωραία πρωία, χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη άνοιξα ένα καινούριο αρχείο στον υπολογιστή μου και άρχισα να σημειώνω πράγματα που παρατηρούσα γύρω μου, που τα έβρισκα αστεία, που με έκαναν να χαμογελάω και με έβγαζαν από την τρέλα της καθημερινότητας. Ήταν η εποχή που τα κινητά τηλέφωνα μόλις είχαν μπει στη ζωή μας, αστεία μηνύματα, “ερωτευμένα” μηνύματα, οι φίλες μου από δίπλα με… πλούσιο υλικό, “αυτός μου έγραψε αυτό, εγώ του απάντησα εκείνο”, χωρίς να το καταλάβω το αρχείο αυτό μεγάλωνε, όλο και μεγάλωνε, άρχισε να αποκτά ήρωες, οι ήρωες… έκαναν τη ζωή τους και στο τέλος έγιναν με το έτσι θέλω βιβλίο! Το “Έχετε μήνυμα στο κινητό σας” με έβαλε στον δρόμο της γραφής»…
Ακολουθούν τα «Διαζύγιο α λα Ελληνικά», «Τι Τραβάτε κι Εµείς οι Μάνες», «Ουουου Μοιχεύσεις!», «Ίδια η μάνα σου!», τα παραμύθια «Βίτα και η Μίνη κυνηγούν μια βιταμίνη» και «Παλιά Επαγγέλματα ζωντανέψτεεεε» και το τελευταίο της, «Του Google η μάνα». Όμως συνεχίζει να δημοσιογραφεί και να διακρίνει τις αλλαγές. «Δημοσιογραφώ και πραγματικά οι αλλαγές όχι μόνο στον χώρο μας αλλά σε όλους τους χώρους είναι… κοσμογονικές. Δεν χάσαμε μόνο δουλειές και χρήματα, χάσαμε την αισιοδοξία μας, το “αύριο ξημερώνει μια άλλη πιο χαρούμενη μέρα” που πιστεύαμε κάποτε. Αλλά δε θα χάσουμε, δεν πρέπει να χάσουμε το πείσμα και την ελπίδα μας. Πως ναι “τελικά αύριο θα ξημερώσει μια άλλη πιο χαρούμενη μέρα”… Κι όμως η ίδια δεν σκέφτεται ποτέ το αύριο «Προσπαθώ να ζω για τη στιγμή, γι’ αυτή τη μικρή ανάσα του “τώρα”. Αύριο ,ποιος ξέρει αύριο», λέει.
Ένας άνθρωπος που γράφει σήμερα μπορεί να βιοποριστεί ή πρέπει να κάνει παράλληλες δουλειές και να διασπά την αφοσίωσή του, αλλά το βρίσκει αναγκαίο κακό, τονίζοντας πως «κοίταξε, ιδανικό θα είναι να κερδίσεις το τζόκερ αλλά επειδή δεν το βλέπω να συμβαίνει τώρα γρήγορα(!), ο καθένας θα πρέπει να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να συνδυάζει όσα περισσότερα μπορεί. Όσο για την αφοσίωση που λες, η γραφή είναι ο καθρέφτης του κόσμου μας άρα θα πρέπει να καταγράφει αυτά που ζούμε. Όλοι εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές των ιστοριών μου, γι’ αυτό χαίρομαι πάντα όταν οι αναγνώστες νιώθουν πως αυτά που ζουν οι ήρωες μου είναι κομμάτια της δικής τους ζωής». Αλλά κάποτε όλα είναι τόσο δύσκολα! «Καμιά φορά φοβάμαι πως με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας δεν θα έχω τίποτα αστείο να πω, πως θα ξεκινήσω να γράφω και θα είναι… όλα μαύρα κι ένα πιάνο! Και να πεις πως ξέρω και πιάνο…;!!! Αλλά είμαι τυχερή, το λέω και το ξαναλέω, έχω πολλές φίλες, που με αγαπούν, που είναι πάντα δίπλα μου, που με κανακεύουν, με μαλώνουν, με βοηθούν στα δύσκολα και με αγκαλιάζουν σφιχτά στα καλά. Η φιλία είναι ευλογία για μένα».
Είναι μητέρα. Και αυτό θέλει «Υπομονή κι αγάπη. Να παίρνεις αγάπη και να δίνεις όση περισσότερη μπορείς. Να κρύβεις την κούρασή σου στην αγκαλιά των παιδιών σου και να κάνεις τα φιλιά τους ασπίδα ενάντια σε όλους και σε όλα». Ποια ερώτηση των παιδιών φοβάται; «”Μαμά τώρα τι θα κάνουμε”;! Πάντα θέλουν κάτι καινούριο να κάνουμε! Κι αν σκεφτείς πως η Αμερική έχει ήδη ανακαλυφθεί, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε εκτός από το να συνεχίσουμε να παίζουμε, να παίζουμε, να μαθαίνουμε καινούρια πράγματα, να χτίζουμε καινούργιους δικούς μας κόσμους…»… Θα μ αποχαιρετίσει, χαρούμενη και αισιόδοξη αυτή, εμένα την πεσιμίστρια μονίμως, με ένα «”Μοιράσου ένα χαμόγελο”. Αυτό θέλω να πω μέσα από κάθε μου βιβλίο. Χαμογέλα Αλεξάνδρα, κι ας το μοιραστούμε και με τους αναγνώστες μας. Χαμογέλα… »
