Διαμαντένια! Δηλαδή, αστραφτερή, πολυτελείας, όλο καθαρότητα και ταυτόχρονα κοφτερή, αντοχής, βγαλμένη από τα έγκατα της γης και τις κρυφές χωμάτινες σπηλιές, στις πλέον φαντεζί βιτρίνες! Αδυσώπητα τρυφερή και οδυνηρά ειλικρινής! Αναχωρητρια στο κόσμο που μόνη της πλάθει, μικρός Θεός των απλών πραγμάτων. Ένα σπιτάκι σε ένα βουνό που ατενίζει θάλασσα.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Τα σκυλιά της, τα θαλασσοπούλια της, οι γάτες της, τα ζωντανά όλα της γης εκεί, στην άκρη της Ευρώπης, στην άκρη ενός αιωνίου, βραχώδους ακρωτήριου στην Κρήτη! Δεν αγάπησε ποτέ της τους κανόνες. Σεβάστηκε όμως τις ηθικές αρχές, που όρισε η ίδια. Για τον εαυτό της και τους άλλους. Και αποθέωσε πάνω από όλα την ελευθέρια. Μια ελευθέρια απ αυτές που θυμίζουν τον αέρα γύρω απ το σπίτι της, σα να ναι η αφέντρα τους και κατευθύνει την ορμή τους. Για όλα πλήρωσε το κόστος. Και έκανε τη διαφορά! Έμαθε μια γενιά να σέβεται την ελευθέρια του αλλού, την επιλογή και να μη κρύβεται πίσω απ το δάχτυλο της. Αποθεώθηκε. Όμορφη, σαν αθώο παιδί και μοιραία γυναικά μαζί. Σαγήνευσε μια εποχή.
Απ’ τα σκαλια του Σπάρτακου ως χολιγουντιανό, παράδεισο ξανθό πλάσμα, έως την Ιταλία και τις ταινίες της ή τους θηριώδεις βηματισμούς στη πασαρέλα. Και βούτηξε στη νύχτα και στις απολαύσεις, επιώ αντιτίμου, με ειλικρίνεια παραδοχής και όχι βαφτίζοντας το κρέας, ψάρι. Απροκάλυπτη! Προκλητική! Ποιητικά ωμή και με ωμότητα ποιητική! Τώρα απ το «θαλασσοβούνι» της, όπως το αποκαλεί, ενεργή χρήστρια στο Facebook λέει: «επειδή πολλά λένε και πολύ κλαψομούνικο έχει γίνει το σήριαλ με την ομοφοβία και τους ρατσισμούς, ντε και καλά, και επειδή γεμίσαμε με ακτιβιστές του κώλου και Φεστιβάλ περηφάνιας -μη χέσω!- να τοποθετηθώ μια και καλή, αν και τις απόψεις μου, τις ξέρουν όλοι και από το προφίλ μου στο φατσοβιβλιο: ποιος ρατσισμός και ποια ομοφοβία; Που την βλέπουν και την τρέμουν και τι σύνδρομο καταδίωξης έχουν πια όλοι τους; Έβγαλες ένα σχολείο τραβεστουλα μου; Πήρες το πτυχίο σου; Έκανες πρακτική κάπου και μετά πήγες να ζητήσεις εργασία και σε βγάλαν έξω;
Τα παραδείσια πουλιά, οι λεσβίες, τα αγόρια και όλα τα παρακλάδια τους, βγαίνουν στο δρόμο και τους πλακώνουν στο ξύλο; Η τους πετάνε από ψηλά κτίρια όπως τα μουσουλμανια; Εγώ ένα ξέρω! Όταν σέβεσαι τον εαυτό σου όλοι μετά σε σέβονται! Και όποιος κατάλαβε, ε, κατάλαβε! Και να σου πω και κάτι άλλο; Ας σταματήσει πλέον η καραμελίτσα με τις ευπαθείς ομάδες, γιατί έγινε πικρή πια και όλοι πλέον τραβάμε τα ζόρια τους και όλοι περνάνε την κρίση. Να διεκδικείς! Οκ υπέροχο! Και για όσο ζεις, αλλά να μην γίνεται και γραφικό!
Τι να ζητήσεις πλέον; Τα έχεις όλα! Έκατσε και το σύμφωνο συμβίωσης, τέλος! Το πήρες και αυτό! Σκατόψυχοι άνθρωποι, θα υπάρχουν πάντα. Εσύ, όμως, θα πρέπει να το διαχειριστείς, με τον τρόπο σου, θα φέρεις την αλλαγή. Θα κλάψεις! Θα σφίξεις τα δόντια! Θα πονέσεις, αλλά θα μάθεις το είναι σου να προχώρα με το κεφάλι ψηλά και στο τέλος θα εισπράττεις από την κοινωνία, αυτό που θα σε κάνει καλύτερο σαν οντότητα. Όλα τα αλλά, θα περνούν από δίπλα σου και δεν θα σε αγγίζουν πια, γιατί θα είσαι αλεξίσφαιρος, καλέ μου»…
Αγόρασε μια σόμπα στόφα και κάνει χαρά, παιδική, απ αυτές που επιχειρηματολογούν για την ύπαρξη του Αι Βασίλη! Εκεί μαγειρεύει, που χει πάθος, αράζει και τέλειωσε άλλο ένα βιβλίο: «Τζένη, εγώ το κτήνος». Γιατί όπως μου χε πει, πάλι πίσω στο «κάποτε», «τα μάτια μου είδαν πολλά! Αλλά, κακά τα ψέματα, μην ξεχνάς, ότι κάπου κάπου η άβυσσος σε κοιτά πίσω και γίνεσαι ένα με το τέρας…». Και το δικό της τέρας, πια, το ξέρει, το ορίζει, το εξημερώνει και το αγαπά. Και με το βιβλίο αυτό, μοιάζει να ξεκαθαρίζει κάθε λογαριασμό μαζί του και να τελειώνει κάθε αναμέτρηση!
Θα κυκλοφορήσει σύντομα απ τις εκδόσεις “Anima”, που είναι φτιαγμένες με ερωτικό σχεδόν πάθος και μεράκι σε πείσμα των εμπορικών καιρών και που φιλοτεχνούν κάποια από τα ωραιότερα εξώφυλλα της εκδοτικής δραστηριότητας. Μπορεί λοιπόν, αφού παράδωσε και αυτό το βάσανο μέσα της στις λέξεις, να το γιορτάσει. Και το κάνει…
14 Φλεβάρη, στην Γιορτή των Ερωτευμένων, η Τζένη έρχεται στην Αθήνα, με ένα πλήθος μουσικά μπαγκάζια. Ξεφορτώνει μουσικές ερωτικές, γιορτινές, παθιασμένες, ζαχαρωμένες και κάνει το δικό της -άλλο ένα!- πάρτι στο «Χυτήριο» στην Ιερά Οδό. Ένα πάρτη από κείνα τα παλιά, τα αξημέρωτα, τα αφύλακτα, τα νεανικά αφημένα, τα ερωτικά παθιασμένα, της αιωνίας εμπιστοσύνης στους ξένους… Ερωτας και λέξεις λοιπόν! Τι άλλο μας απομένει;
