Δυο πλάσματα εξωγήινης ομορφιάς, μοναδικής τοποθέτησης γεννητικής οστών και χρωματισμών και σάρκας! Φωτεινοί, σαν Ολύμπιοι θεοί, μακάριοι σε μια ζωή διασημότητας, πλανητικής προβολής φαντασιώσεων, πλούτου, πρόθυμων εκμεταλλευτών και αυλικών. Ως ζευγάρι, η Αντζελίνα Τζολί και ο Μπραντ Πιτ, ήταν τόσο τέλειοι που γίνονταν ψεύτικοι, επιτηδευμένοι και έως σκηνοθετημένοι! Όμορφοι, εξ όσου επιτυχημένοι, καλλιτεχνικά και εμπορικά, αποδεκτοί στο καλλιτεχνικό τους παρεάκι ως ξεχωριστοί, με φιλανθρωπική δράση, με κοινωνική θέση και ενδιαφέρον, με υιοθετημένα παιδιά από πολέμους και σφαγές, αλλά και δικά τους πανέμορφα παιδιά, που όλοι μαζί έμοιαζαν στις φωτογραφίες σαν διαφήμιση. Ο πλανήτης παραληρούσε για νέα τους, πόζες τους, εμφανίσεις τους. Κάτι σαν βασιλείς του κόσμου, άνευ πολιτικής εξουσίας.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Όλη αυτή η αποστειρωμένη αρμονία, έμοιαζε σαν βγαλμένη από ταινία, ενώ οι ίδιοι έπαυαν να έχουν ανθρωπινά χαρακτηριστικά, περισσότερο ρομπότ, σχήμα ζευγαριού, ηθοποιοί που κάνουν ότι το πιστεύουν… Με το χωρισμό τους, τις ρωγμές του, ίσως και να γίνονται, πιο αγαπητοί…
Εκείνη, πριν τον Μπραντ Πιτ στη ζωή της, ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα, με τις σκοτεινιές της, τις προβοκατόρικες δηλώσεις και εμφανίσεις της. Κάτι σαν αυτονομίστρια μέσα στο ίδιο σύστημα, που φτάνοντας στα Άσκρα δεν ήξερες αν ήταν ζωσμένη με βόμβες για να ανατιναχτεί η ιδία και να ρημάξει κάθε τι γυαλιστερό που την μετάλλασε μέσα του. Τότε στις αρχές της, σε μια τέτοια βράδια Οσκαρ είχε πει πως έχει σχέση με τον αδελφό της! Μετά έκανε σχέσεις, η έλεγε πως κάνει, με κορίτσια. Ο εξίσου σκοτεινός Μπιλι Μπομπ Θόρτον της ταίριαζε για σύντροφος πιο πολύ απ τον αμερικανό, καθαρό, υγιή Μπραντ. Κάναν δικούς τους αρρεβώνες! Με φιαλίδια αίμα για μενταγιόν, βαμπίρ ερωτικά ο ένας του άλλου, λάτρευαν να δημοσιοποιούν την σεξουαλικότητα μεταξύ τους, σαν σπινθήρα, ικανό να κάνει ολοκαύτωμα τους καθωσπρεπισμούς όλων των υπολοίπων. Εκείνη δε, έδειχνε πως ως ηθοποιός θα αγγίξει άλλες σφαίρες τέχνης.
Στο «Κορίτσι που άφησα πίσω μου», έκλεβε τη παράσταση απ το πρώτο όνομα της ταινίας, την Γουινόνα Ράιντερ, απ την ένταση, τη γοητεία, αλλά και το φόβο που δημιουργούσε. Δεν ήταν μια εύκολη φασουλά, συμπαθητικού και γλυκούλα, για κομεντί όπως η Τζένιφερ Ανιστον! Ήταν μια θεά του Κάτω Κόσμου, στο πλευρό του Αδη και με πετ της τον Κέρβερο! Ώσπου στη ζωή της μπήκε ο Μπραντ Πιτ, με μια αδιάφορη ταινιούλα της σειράς, το «Κύριος και κυρία Σμιθ». Και βουτηχτήκαν μαζί, σε μια τυπικότητα, ένα σταλίκι προβλέψιμο, χωρίς τίποτα ροκ, τίποτα αντικομφορμιστικό ή επαναστατικό ή απλώς εξεζητημένα διαφορετικό! Παρέσυραν ο ένας την άλλη, σε μια πληκτική ομοιομορφία με όλους τους υπόλοιπους σταρ, που έπαιζαν σε ταινίες αξιοπρεπείς αλλά σε τίποτα ξεχωριστό όπως καναν στην αρχή τους. Έγιναν οι συνηθισμένοι οικογενειάρχες του Χόλυγουντ, που μοιάζουν να λένε καλά ο ένας για τον άλλον, αλλά στις φωτογραφίες δε κοιτιούνται και ισα που ακουπιούνται. Νυκοκυροπαίδα του ΛΑ, σφιχταγκαλιασμένα με την εξουσία, που ξορκίζουνε την ενοχή με αγαθοεργίες, πολυφωτογραφημενες και πολυδιαφημιζόμενες, όπως όλοι οι άλλοι. Και ξαφνικά χωρίζουν…
Αυτός μπορεί να είναι και άνθρωπος! Ίσως και να πίνε παραπάνω! Ίσως και να κάπνιζε! Δεν είναι το άψογο αγόρι με τα ουρανί μάτια, σαν φωτογραφία των φαντασιώσεων του Χίτλερ για τη τελειότητα της λευκής ράτσας. Λερώνονταν, θύμωνε, καταπιεζόταν. Η υστερία φυσικά του πολιτικώς ορθού δυτικού κόσμου, κάνει θέμα και μιλεί για βαναυσότητα αν ένας πατέρας μαλώσει το παΐδι του, η φωνάξει πολύ πιο δυνατά. Η κρίνουμε με βάση τη δική μας πραγματικότητα, το ότι αφού μπορούσαν δε έστελναν τα παιδιά τους σχολείο! Σε ένα σχολείο που άλλοι πάμπλουτοι στέλνουν παιδιά εγωκεντρικά παραμελημένα με επίγνωση υπεροχής. Όχι! Τα μορφώνουν στα σπίτια τους –και είχαν πολλά- με μια ελευθέρια στη φύση και στο ωράριο. Και η Άντζελίνα, δείχνει πιο γήινη με όλες αυτές τις λεπτομέρειες, πως ζήλευε, μην έχοντας συμφιλιωθεί με την μορφή της ως την πιο ωραία των ημερών της. Και χώρισαν. Όπως τόσοι και τόσοι στη σόου μπίζνες, που ο ναρκισσισμός και η εγωπάθεια δεν αφήνουν περιθώρια για αιωνία ζευγάρια, που θαυμάζουν πιο πολύ το ταίρι απ τον εαυτό τους. Και όπως συνέβηκε με τους Ρίτσαρντ Μπαρντον και Ελίζαμπεθ Τέιλορ, ίσως εδώ, τώρα, να αρχίσει η ακόμα μεγαλύτερη αποθέωση των θνητών τους σωμάτων…
