Αυτή η υγρή αλμύρα στον αέρα, όταν πλησιάζεις τη θάλασσα! Πριν, τα χωράφια με τις ελιές, σκούρο πράσινο και ασημί, να στέκεται ακίνητο, ευλογημένο, πολύτιμο! Αυτή η στερεά πια, ζέστη και όλα τα κιτρινοπορτοκαλιά της χρώματα ενός ανελέητου ήλιου. Όμορφοι όγκοι τα βουνά, να εποπτεύουν, υπερήφανα και αφ’ υψηλού, κάμπους. Οι περισσότεροι που ξέρω δε θα πάνε φέτος διακοπές. Δε βγαίνουν τα κέρματα, λέμε! Οι πιτσιρικαίοι μόνο που βολεύονται παντού, ξεκινάνε τις περιπλανήσεις τους, σε ηλικίες που όλα είναι μαγικά. Πολλές σκηνές, πολλά τροχόσπιτα. Πολύ τάπερ στην παραλία.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Κάποια στιγμή στην Ελαφόνησο, με το τουρκουάζ, σχεδόν πηχτό σα τζελ της θάλασσας, αναρωτιέμαι πως έγινε ο Σίμος, υπόθεση οικογενειών, κοιμισμένων πίσω απ τα πολυμορφικά αυτοκίνητα, στα αντίσκηνα! Ακόμα και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια με τα κουζινάκια στην άκρη της Πελοποννήσου, είναι δυσβάσταχτα πια οικονομικά! Να φτάσεις κάτω, εδώ με βενζίνες και πανάκριβα διόδια και να δίνεις και 50 ευρώ το βράδυ, για δωμάτιο χωρίς καθαριότητα και άνευ βεράντας ή ενός μικρού ιδιωτικού χώρου, είναι πια διακοπές για κροίσους. Παρ όλα αυτά όλα σ ανταμοίβει η ομορφιά της γης του Πέλοπα, με τον ώμο από ελαφαντόδοντο και το λευκό σημάδι των απογόνων εις τους αιώνες των αιώνων. Και ας μη πληρώσεις ΔΕΗ και ΟΤΕ αυτόν τον μήνα!
Η θάλασσα στην Πλύτρα, στο Καραβοστάσι, αλλά και η αρχοντιά των χωριών αξίζουν, με τα δίπατα σπίτια, το πέρασμα απ την καλοσχεδιασμένη Σπάρτη, της επιθυμίας του Οθωνα, μια πόλη άλλης εποχής και ευγένειας, ο Ταΰγετος τόσο ηγετικός, ο γεμάτος θρύλο Μυστράς και η Μονεμβασιά με την Ιστορία άχρονη σαν τώρα, ανάμεσα σ άναυδους τουρίστες, με τις μηχανές ως αμυντικό όπλο απέναντι στην επίθεση πολιτισμού και ομορφιάς! Όλη αυτή η ομορφιά, σου πιάνει την ανάσα! Μες στο Μυστρά, με ένα βουνό σαν απόκοσμο γλυπτό από πάνω, το παλάτι των Παλαιολόγων, εκεί που γονάτισε για να στεφθεί ο τελευταίος αυτοκράτορας, οι δικέφαλοι αητοί, μια πολιτεία όλο Βυζάντιο και αίγλη, που σαν σκοτεινιάζει λες και ακούς θροΐσματα από μεταξωτά φορέματα αρχοντισσών που τρέχουν στις εκκλησιές για τον εσπερινό!
Και στην άλλη μεριά, ο αυτόνομος, θαρραλέος βράχος της Μονεμβασιάς, η μικρογραφία του Γιβλαρταρ, όλο εκκλησιές και τοίχους να κλείνουν έξω τους βαρβάρους. Ο Ελκόμενος Χριστός! Σχεδόν πάντα εκεί να προστατεύει την αιωνιότητα της γης και εκείνα τα σύννεφα από πάνω, σαν αιωρούμενα και δεμένα με το βράχο με αόρατες κλωστές. Και μπλε! Πολύ μπλε! Μια νεαρή ζωγράφος μες στο κάστρο, φτιάχνει σε μικρογραφίες εκρηκτικές λεπτομέρειες για την πατρίδα της. Πιο πάνω ο τάφος του Ρίτσου και το σπίτι του.
«Κυρά Μονοβασιά μου, πέτρινο καράβι μου. Χιλιάδες οι φλόκοι σου και τα πανιά σου. Κι όλο ασάλευτη μένεις να με αρμενίζεις μες στην οικουμένη». Πόσο και αυτή η Ελλάδα, σου γελά κατάμουτρα, με μια ομορφιά που ήταν και θα είναι και μια Ιστορία πανταχού παρούσα, για να σου μικρύνει κιάλλο την αίσθηση της ασημαντότητας τους. Έξω απ το Κάστρο η μπάντα των νέων παίζει Χατζιδάκι, Σαββόπουλο, Καραίνδρου. Οι ντόπιοι γεμίζουν τα κεντράκια. Οι ξένοι έχουν μείνει στο Κάστρο για ποτό στις ταράτσες και φαγητό ελληνικής «πειραγμένης» γκουρμέ κουζίνας. Ήταν και θα είναι εδώ, εμείς πάλι, νεοέλληνες της εθνικής μας τσιμεντίλας, βλέπουμε το νέο σύντομο κομμάτι της εθνικής οδού, που χτιζόταν και ξανά και ξανά σαν ένα άλλο γιοφύρι της μακρινής από δω Άρτας!
Τουλάχιστον είναι καθαρά, γιατί απ την αρχή της Πελοποννήσου, από Κόρινθο προς Επίδαυρο και στην μαγική Αργολίδα, έχει τόσο σκουπίδι στα πλάγια της εθνικής, που είναι ντροπή, βεβήλωση και ύβρις τόση βρώμα!
Πίσω, στην αρχοντική Λακωνία, αφίσες για εγχώριους αοιδούς και εισαγωγής απ την Αθήνα για της Παναγίας, σε έκτακτες πανηγυρτζήδες εμφανίσεις! Πολύ τατουάζ «προχωρημένο» ολόσωμο, πιρσινγκ και ξυρισμένα κεφάλια στα πιο «μαδάτε» μέρη και στα ελάχιστα beache bar! Βαρετό πια και μαζικό θέαμα, κραυγαλέας προχωρημενιάς! Και ένα ζευγάρι νέων να κοιτιέται όλο έρωτα με μπλεγμένα χέρια, όπου τους συνάττω για 7 μερόνυχτα! Κρέμονται ο ένας απ τις βλεφαρίδες και τα στίγματα της ίριδας του άλλου! Ναι, η ωραιότητα νικάει πάντα σ αυτόν τον τόπο… «Έζησα χρόνια στον Καναδά. Μοντρεάλ. Πάγωνε το κρύο και το μυαλό. Μια φορά έκανα 12 χρόνια να ρθω! Τα κρύα βράδια πριν κοιμηθώ, φανταζόμουν πως ήμουν στο σπίτι μας, στην Πλύτρα και έστρωνε η μάνα μου την κουρελού, κάτω από ένα σεντόνι κρεμαστό, έξω απ την πόρτα μας την ξύλινη, τη δίφυλλη, την μπλε. Και ξαπλώναμε όλα τα παιδιά και ακούγαμε τα κύματα και ερχόταν ένας αέρας απ το πέλαγος και νύχτωνε και έφτανε αστερία απ τον ουρανό. Έτσι πέρναγα τις νύχτες στον Καναδά», λέει με φυσικότητα, η κυρία Δήμητρα με τα δωμάτια στην άκρη στο κύμα, κάτω από την επική της κληματαριά και τα χρώματα θαμπώνουν λίγο χειμωνιάτικα και μακρινά, σαν άλλος χρόνος…
Στην επιστροφή, μετρώ διόδια, που φτάνουν τα λεφτά της βενζίνης! Παρατηρώ και το ξετσίπωτο φαινόμενο των ανδρών που στήνονται προφίλ και κατουρούν, καταμεσής της εθνικής, με το χέρι στη μέση, ατενίζοντας, ρομαντικά τα χωράφια! Κάνα δυο και στο πήγαινε και στο έλα, επιδεκτικά ανακουφίζονται υπαίθρια ακριβώς έξω από υπερσύγχρονα δημόσια ουρητήρια της εθνικής! Μετά κουμπώνονται και φυσικά με άπλυτα χέρια μπαίνουν στα πολυμορφικά αυτοκίνητα, με τα παιδιά στο πίσω κάθισμα να παρακολουθούν το πρότυπο υγιεινής και καλών τρόπων πατέρα!
Αν κρίνω από το dress code αυτοί οι προφιλάτοι δημόσιοι ουρητές, είναι από καινούς που ουρλιάζουν γιατί στον Άγιο Παντελεήμονα οι άστεγοι ξένοι, κάνουν την ανάγκη τους δημόσια! Διώχνω την ρυπαρή εικόνα και ανακαλώ την διαφάνεια των νερών της Πλύτρας και τα πλακόστρωτα παράλια δρομάκια της. Στα επόμενα διόδια, ένας απ τους ουρητές είναι μπροστά μας. Κοπανιέμαι, χώνοντας τα χέρια ανάμεσα στα καθίσματα, να μου βγουν τα 2.50 και να μη χρειαστώ ρέστα …
Προτιμώ να τελειώσω με Ρίτσο και παραπλανητική, καλοκαιρινή περίπλανηση: «… Η σιωπηλή αθωότητα της άγνοιας. Πόσες διαδοχικές αναιρέσεις, σφαλερές διαισθήσεις. Κοιτούσες το βουνό, το ποτάμι, το σύννεφο. Τα ωραία κορίτσια χάθηκαν στον κήπο πίσω από πανύψηλα χρυσάνθεμα. Η νύχτα διαστέλλονταν πάνω απ’ την πόλη. Κι εσύ απόμεινες ασάλευτος μέσα στο διχασμό σου, έχοντας μόνο σου άλλοθι ένα άστρο»… Καλές επιστροφές σε όλους…
