Στην πραγματικότητα της χώρας, όλοι χωριζόμαστε, εκούσια ή ακούσια, οπαδικά. Με την Κυβέλη ή με την Κοτοπούλη; Με την Τζένη ή με την Αλίκη; Με τον ΠΑΟ ή τον ΟΣΦΠ; ΠΑΣΟΚ και Ανδρέας ή ΝΔ και Καραμανλής; Έντεχνο τραγούδι ή λαϊκό; Ψυχαγωγία ή ενημέρωση; «Σοβαρή» δημοσιογραφία ή «life style»; Και κάποτε, εφημερίδα ή τηλεόραση;
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Όλοι οι διαχωρισμοί και οι εύκολες κατηγοριοποιήσεις που κολλιούνται, λες, με ετικετογράφους στα μέτωπα των ανθρώπων οι ποιότητες αγνότητας προϊόντος, συχνά οδηγούν σε φανατισμούς, πάθη και υψηλές κορώνες αντιπάθειας, που αποσκοπούν στο να νιώσει καλά η μια κατηγορία εις βάρος της άλλης, μέσα σε ένα συνολικό πλαίσιο αφόρητης καθημερινής κακοποίησης όλων. Είναι εύκολο να ορίζεις κανόνες. Είναι βολικό, να «ανήκεις» κάπου, ας είναι και μια ευρύτερη κατηγορία αντιλήψεων, ιδεών, ομάδας, άποψης. Και είναι ζόρικο το να πρέπει να αποδεχτείς την διάψευση σου, ακόμα και αν αφορά σε εξαίρεση κανόνα…
Λοιπόν, ήμουν πάντα στους «γραφιάδες» και βρέθηκα στην τηλεόραση, όταν έπαψαν πια να δένουν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, ως μια αναγκαία οικονομική διέξοδο για μένα και αναπόφευκτη. Είχα την άποψη – κονσέρβα μου, έτοιμη και εγώ! Οι άνθρωποι της τηλεόρασης με τρόμαζαν, λιγάκι. Εκαναν πολύ θόρυβο, φώναζαν δυνατά, γέλαγαν επιδεκτικά, αποκαλούντουσαν μεταξύ τους «αγάπη μου» και ορκίζονταν φιλία, ενώ στις γυρισμένες πλάτες κάρφωναν μαχαίρια με τόση ευκολία και ανερυθρίαστα σαν κατά συρροήν δολοφόνοι! Ηταν λουσάτοι, απόμακροι και έπαιρναν πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς τους, ενώ θεωρούσαν εγωκεντρικά, κάθε αντίληψη τους ως θέσφατο, ενώ πίστευαν πως το σύμπαν περιστρέφεται γύρω απ τον εαυτό τους. Όλα υπήρχαν για την εντύπωση, την φωτογένεια, το καλό πλάνο και ουδέποτε για την ουσία. Οι σχέσεις τους, μου φαίνονταν πάντα υστερόβουλες, ενώ η κακοβουλία, η επιθετικότητα και ο ανταγωνισμός κορυφώνονταν με τον καιρό φτιάχνοντας πικρόχολους, απόμακρους ανθρώπους, που είχε μεγαλύτερη σημασία να τους αποφεύγεις παρά να τους συναντάς.
Με τρόμαζαν οι ιστορίες που έλεγαν ο ένας εναντίον του άλλου, η στρέβλωση της αλήθειας, το να έχουν να πουν πάντα κάτι κακό ο ένας για τον άλλον, όχι φυσικά μπροστά του. Παρ όλα αυτά, κάποτε εντάχθηκα σ αυτούς, όχι -και να το παραδεχτώ!- χωρίς να πληγωθώ απ την παρανοϊκή συχνά μανία να σκιομαχούν με κίνητρα και ελατήρια που ανέλυαν για τους άλλους, αποδεικνύοντας την δική τους ελαττωματικότητα! Τα μυστικά σ αυτόν τον κόσμο, αποκαλύπτονται, οι συμμαχίες αλλάζουν, τα συναισθήματα είναι σχήματα και αυτός που σου κατηγορεί άλλους, την ίδια στιγμή, στο επόμενο τηλέφωνο κατηγορεί εσένα. Και όλα αυτά, για να σε ξέρει η περιπτερού σου και να σε μουτζώνουν στην οδήγηση με το όνομα σου! Αυτό όμως, υπάρχει στη δουλειά αυτή! Η αβάσταχτη και αλλοπρόσαλλη μοχθηρία ως ηδονισμός προσωπικής αγιοποίησης! Όμως μου τύχανε και ευτυχείς στιγμές και συναντήσεις. Γιατί ακριβώς, κανόνες στους ανθρώπους δεν υπάρχουν. Μόνο στη γραμματική…
Στην τηλεόραση, ύστερα από πολλές αρνήσεις, βγήκα με την επίμονη της Ζήνας Κουτσελίνη, που το βλέμμα της κάτι ξεχώριζε σε μένα. Λίγο πριν την εμφάνιση μου, στο Αλτερ, η Ζήνα αποχωρεί απ το κανάλι και για ένα μεγάλο διάστημα και από την τηλεόραση. Τότε γνωρίζω την Ράνια Ματαφιά και με αυτήν κάνω όλα μου τα βήματα στο κραυγαλέα θαυμαστό κόσμο της μικρής αλλά παντοδύναμης οθόνης, σε σημείο εξάρτησης γιατί κάθε προσπάθειας συνεννόησης με άλλους, καταλήγει με μένα ηττημένη και πικρά κοροϊδεμένη!…
Η ψηλή, μεγαλοπρεπής φιγούρα της Ράνιας, ως στρατηγός, δεν αφήνει περιθώρια να μην είναι επιβλητική σε κάθε χώρο. Δεν έχει γραμματέα και στρατιές αυλικών. Δεν ζει στα βόρεια προάστια σε μεζονέτα με κοινόχρηστη πισίνα και δεν καταδέχτηκε πότε, να αφήσει την γειτονιά της, στο Περιστέρι, που όλοι γνωρίζονται και αποκαλούνται με το μικρό τους όνομα. Δεν οδηγεί πολυτελές της φιγούρας αμάξι. Δεν πήγε τα παιδιά της σε ιδιωτικά σχολεία. Είναι με τον κύριο Βαγγελή, τον σύζυγο της, για πάντα και δεν ενέδωσε πότε σε σκάνδαλα, ούτε ως φήμη. Ότι έχει στο λέει, σε σημείο ενοχλητικό κάποτε και κατάμουτρα, όσο και αν τα λόγια της πονάνε σα σκαμπίλια. Οι φίλιες της, σα το γάμο της κρατάνε για πάντα και οι άνθρωποι της, οι συνάδελφοι της δεν είναι αναλώσιμοι, αλλά σταθερές σχεδόν σα μαθηματικά αξιώματα, σάρκινα. Η Ράνια δε πηγαίνει σε κοσμικές εκδηλώσεις και αν πρέπει, φροντίζει αφ ενός να φύγει νωρίς, αφ εταίρου να κάθεται κοντά στην έξοδο για να την κάνει ανά πάσα στιγμή. Δεν γλείφει αφεντικά, δεν είναι διασκεδάστρια κανενός, δεν χαϊδεύει αφτιά.
Δεν δημιουργεί συγκρούσεις, αλλά δεν τις αποφεύγει κιόλας! Έχει τη πόρτα της πάντα ανοιχτή για τους εργαζόμενους και είναι πάντα με την μεριά των νέων δημοσιογράφων, μητρική, προστατευτική, με κατανόηση. Κάνει πάντα λαϊκή τηλεόραση, γιατί η ιδία είναι μέρος του λαού και κατανοεί την αυθεντικότητα ακόμα και όταν δεν συμφωνεί. Δουλεύει, με συνείδηση εργατικής τάξης παλαιάς εποχής, σε δουλειές λουσάτες και φαντεζί. Αργεί να αποφασίσει, αλλά όταν ζυγίζει την προοπτικές στο 100% προβλέπει σωστά. Δεν κοροϊδεύεται από ανθρώπους σπαζομέσηδες μπροστά της και τοξικούς πίσω της. Απλά αδιαφορεί. Δεν εκδικείται. Ξεχνά και συγχωρεί. Και υπογράφει επιτυχίες, όταν τα στοιχήματα είναι εναντίον! Δεν κρατά σινιέ τσάντες, δε πάει διακοπές σε ριζόρτ κοσμικά, αλλά στο πατρικό της στη Λευκάδα, δεν ανεβαίνει σε σκάφη παρουσιαστών ή μεγαλοεπιχειρηματιών προτιμώντας πάντα τα πλοία της γραμμής. Δεν έγινε ξαφνικά ξανθιά. Δεν κάνει πλαστικές και δεν μας εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μας αγνώριστη και με καινούργιο στήθος. Δεν κάνει τίποτα πολιτικώς ορθόν. Δηλαδή και βρίζει και καπνίζει και σούσι αρνείται να φάει και το προβλέψιμο την ενοχλεί!
Γιατί τα λέω όλα αυτά, ξαφνικά; Καταρχήν γιατί της χρωστάω ευχαριστίες για ότι αυτή έβλεπε, τόσα χρονιά και εγώ όχι και διότι δεν ξέρω αν μπορώ να σταθώ, ούτε μέρα μόνη μου στη τηλεόραση χωρίς αυτήν, εκεί, γύρω να ακούει το ένστικτο της και να κατανοεί που πάνε τα πράγματα. Επειτα γιατί απ τα περισσότερα στελέχη της τηλεόρασης, τα παραπάνω δεν είναι αυτονόητα. Βλέποντας φωτογραφίες καλοκαιρινές των παπαράτσι, τα μισά απ αυτά τα στελέχη είναι καβαλά σε κάτι σκάφη να απολαμβάνουν θέρετρα και πολυτέλειες και τα αλλά μισά ζουν μεγάλους, φωτογραφημένους έρωτες. Αντίθετα η Ράνια Ματαφιά, είναι στο «Ε» και δουλεύει… Ναι! Υπάρχουν και αυτά τα φαινόμενα!
Σ. σ 1: επίσης αν μιλήσεις μαζί της ξέρει τι θα πει «άχθος αρούρις», «mea culpa», απ έξω στίχους του Ομήρου και του Ελύτη και έχει ένα εύρος γνώσεων, αγαπώντας τα έργα των ανθρώπων και τις ιδέες τους, ακόμα και αν δεν συμπαθεί τους ίδιους. Και πιστέψτε με, αυτό στην τηλεόραση, δε συναντιέται εύκολα, κατατάσσοντας τη «στρατηγό» Ματαφιά, στα στελέχη φαινόμενα!
Σ.σ 2: Το κείμενο δεν αποσκοπεί σε τίποτα «γλειφτικό» μιας και δεν έχω πια πολλά να αποκομίσω στη δουλειά αυτή, ένεκα ηλικίας, αλλά απολαμβάνω πάντα την παρέα της με ένα καλό ουίσκι και τις κουβέντες για τον Πελοποννησιακό πόλεμο, την επανάσταση του 21 και το σινεμά. Ιδιοτελώς γραφώ για αυτή και ξορκίζω την ερημικότατα των αλατισμένων καλοκαιρινών ημερών…
Σ.σ 3: Στον συνάδελφο που έγραφε για ένα άλλο κείμενο μου πως αποσκοπεί να σιγουρέψω την δουλίτσα μου, τον ενημερώνω πως έχω συμφωνήσει, από πρόπερισυ, με τα «Αποκαλυπτικά» και για το 2017.
Σ.σ 4: Για όλους όσοι ψάξουν να βρουν που αποσκοπεί όλο αυτό και αν έκανα αλλαγές και προσθέσεις παραγράφων, διαβεβαιώνω πως αγνοώ πλήρως πως γίνονται οι προσθέσεις, οι διορθώσεις και οι αφαιρέσεις στο διαδίκτυο, ενώ μετά βίας ξέρω να στέλνω μέιλ. Τους επιστώ την προσοχή δε, πως αυτά που αναγνωρίζουν ως πονηριές, είναι απλά καθρεφτίσματα και προβολές της άτυχης κακοβουλίας τους.
