Σε μια αποχαύνωση σχεδόν τηλεοπτική, με επίκεντρο το πόσο πεινάνε στο Survivor, άτομα που τόσο τρώγανε και πριν την εξωτική τους διαμονή στον Άγιο Δομίνικο και τον θυμό του κυρίου Χωμενίδη για την Ανθή Βούλγαρη και την Κατερίνα Καινούργιου, που αναδείχτηκε σε μέγιστο πολιτιστικό θέμα της εποχής, η Αθήνα ορίζει την σκηνογραφία της απελπισίας μας. Κέντρο!
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Βρώμικο, αγέλαστο, βιαστικό! Παλιά αυτοκίνητα, λεωφορεία με σκυθρωπούς οδηγούς, παλαιά και σκονισμένα, διαβάτες τυλιγμένοι σε ρούχα, σε αναμονή μιας άνοιξης που δεν εμφανίζεται με τίποτα, θυμωμένη μαζί μας κι αυτή, σα να κατασκευάζεται στην Γερμανία. Νεάπολη Εξαρχείων, ψηλά προς τον λόφο. Ακόμα και τα γκράφιτι και τα αντιξιεουσιαστικά μηνύματα στους τοίχους έχουν λερώσει! Γκρι σχεδόν στερεοποιημένο παντού και βιασύνη. Για που; Για τι;… Σε μια γωνιακή πολυκατοικία, επιτέλους κόσμος, καθαρό λευκό στους τοίχους και χρωματιστά πράσινα γράμματα και παράθυρα.
Πλησιάζοντας με καρναβαλική ελπίδα, ζωής και νιότης ανθισμένης στην άσφαλτο, καραδοκεί η απολυτή θλίψη σαν θηρευτής για αποπλάνηση αθωότητας. Σιωπηλοί, καθαροί, με το βλέμμα κλειστό, αξιοπρεπείς στην ουρά, που διπλώνει στο πλάι του κτηρίου, άνθρωποι σε αναμονή. Τι κάνουν; Βλέμμα από μεσήλικα, με ελαφριές ρυτίδες πικρίας γύρω από τα χείλη του:
-«Μα που ζείτε κυρία μου; Συσσίτιο είναι!»…
«Γιατί ο πόλεμος μοιάζει να μη τέλειωσε ποτέ και «Η Ευρώπη δεν γνωρισε ποτέ τέτοια καταστροφή και κανείς δε μπορεί να προβλέψει πότε και κατά πόσο θα συνέλθει από τις επιπτώσεις»,
Manchester Guardian, Νοέμβριος του 1945
Σε ένα κλουβί ζούμε, ατραξιόν ετοιμοθάνατων ειδών για τους απ έξω! Προσποιούμενοι τους ήσυχους! Τους καθωσπρέπει! Τους χωρίς πρόβλημα! Ο Χωμενίδης δεν έχει να δει να τρώνε από σκουπίδια σ αυτή τη πόλη, την αρχαία, την μεγαλύτερη από μας όλους μαζί και αιώνια! Δεν έχει δει, το μίσος, τις μαύρες κουκούλες, τα κουρεμένα κεφάλια, τατουάζ με τις σβάστιγγες! Όλα καλά τα βλέπει και ευτυχώς που δε ζήσαμε στον Εμφύλιο, που εκεί είχε προβλήματα! Μόνο! Στα αθέατα, αόρατα συσσίτια για τους Χωμενίδιδες, η έξοδος! Όσοι κρατάνε σακούλες και πακέτα είναι βιαστικοί και αλαφροπάτητοι!
Πάντα μέσα σε μια σιωπή, άηχη εντελώς, κωφάλαλη! «Στο Σουδάν να δείτε πείνα» βοά εντός βρεγματικού κρανίου η φωνή του κυρίου Χωμενίδη! Και στον Άγιο Δομίνικο, εντός της ομάδας των «διάσημων» κύριε λογοτέχνη!
Πενιχρό ψιλικατζίδικο, με ελάχιστες μάρκες τσιγάρων και ό,τι έχει απομείνει από εφημερίδες, λεπτές σε όγκο στα μανταλάκια. Κάπου η απόλυτη ασχημία του υπάνθρωπου μέσα μας, του σιχάματος, του βοθρώδους αμόρφωτου μαλάκα, που ουρλιάζει εναντίον 7 παιδιών στο Ωραιόκαστρο, μόνων τους, που πάνε σε ένα έρημο σχολείο, πως θα κολλήσουν τα μωσαϊκά αρρώστιες και θα μολυνθούν, ποιοι; Οι μολυσμένοι! Βρισιές σε δασκάλους και δημοσιογράφους.
Μια μας, από τον ΣΚΑΪ, στέκεται με μόνο όπλο το μικρόφωνο της, απέναντι από την συμμαχική κάμερα της. «Καριόοοοολα» της φωνάζει ένας ηλικιωμένος, ούτε γονιός σ αυτή την ηλικία, αλλά ούτε παππούς. Γιατί αν αυτός μεγάλωσε παιδιά, πρέπει να επέμβει εισαγγελέας γιατί είναι τοξικός, δηλητηριώδης, επικίνδυνος σαν λυσσομανόν στέλεχος του έμπολα. Και βρισιές στους δασκάλους που κάνουν με αξιοπρέπεια τη δουλειά που επιβάλλεται από τη φύση της εργασίας τους της ιδίας. Μορφώνουν και φτιάχνουν παιδιά. Άσχετα από έθνη, φυλές, θρησκείες!
Οι πλάτες των παιδιών να μπαίνουν σε ένα λεωφορείο. Έχουν ζήσει πολέμους, θανάτους, βομβαρδισμούς, περιπλανήσεις, πνιγμούς, θαλασσοταραχές, κίνδυνους βιασμών, μπούρδες, ενοχοποιήσεις, ορφάνια, βία, κακοποιήσεις λογιών. Κάτι μαλάκες ακόμα θα τα τρομάξουν; Τι να τους κάνουν πια! Τι παραπάνω; Και η τοξικότητα μολύνει καθετί γύρω μας. «Μας είπε η παιδίατρος μας να κάνουμε το εμβόλιο της μηνιγγίτιδας» λέει κυρία στο υπόλοιπο Αττικής, γιατί τα παιδιά του πολέμου ανασαίνουν κοντά στα βλαστάρια της. Χαρά στα πτυχία της ιατρού και φτου να μη ματιάσουμε τον όρκο του Ιπποκράτη, δηλαδή! Τοξική δηλητηρίαση παντού!
Και ναι εμείς φταίμε! Και μαζί τα φάγαμε και όταν τρώγαμε καλά ήταν; Ας δεχτούμε τις ποινές άνευ ασυλίας σαν τηλεσοου τώρα! Υπενθυμίζουμε και υιοθετούμε όμως την φράση του Καρλ Μαρξ, πως «οι άνθρωποι δημιουργούν πράγματι την ιστορίας τους, αλλά κάτω… από δεδομένες και επιβεβλημένες συνθήκες». Ας κάνουμε λοιπόν, πως δεν βλέπουμε τις ουρές στα συσσίτια, τους συνταξιαχους που ψάχνουν στα σκουπίδια τις νύχτες.
Ας βρούμε εχθρούς στο μπόι μας, δηλαδή των 7χρονων! Και ας προσποιηθούμε σα ποντίκια σε γυαλιά που τρέχουν πάνω σε τροχό, πως «ευτυχώς δεν έχουμε Εμφύλιο» και όλα καλά… Το μόνο «πεινάω» που ισχύει είναι της Παπαδοπούλου στο Survivor…
