Rodeo Drive, Los Angeles! Ένα απέραντο κινηματογραφικό deja vu. Ταινίες. Να, εδώ θα μπει να ψωνίσει η Τζούλια Ρόμπερτς, στο Pretty Woman και θα τη σνομπάρουν! Να φροντίσω να περάσω από απέναντι, λοιπόν!
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Δέντρα στο δρόμο, στολισμένα όλα με τα ίδια φωτάκια! Βιτρίνες φτιαγμένες για Όσκαρ σπέσιαλ εφέ. Όλοι οι μόδιστροι της γης. Αριστοκρατικοί και εκλεπτυσμένοι από το Παρίσι. Πολύ φανταχτεροί και κεφάτοι από την Ιταλία. Ευφάνταστοι και διαστημικά εξωτικοί από την Ιαπωνία. Αλαζονικά απλοί και άνετοι απ τις ΗΠΑ. Καταστήματα – παλάτια, παραμυθένια. Σύννεφα να σκορπίζονται στις σκάλες τους μέσα, βιτρίνες να θυμίζουν ζωντανές σκηνές από νεραϊδουπόλεις! Κακές μάγισσες εδώ δεν υπάρχουν. Μόνο αν είσαι άφραγκος! Τότε αλλάζει.
Κομμωτήριο Jose Eber.
Χαζεύω το βλέμμα της Ελίζαμπεθ Τέιλορ! Ήταν ο κομμωτής της για πάντα. Του κληροδότησε όλο το κτήριο, αμύθητης αξίας. Στη μνήμη της είναι όλα χρωματισμένα στις μενεξελί αποχρώσεις των ματιών της. Μέσα παντού φωτογραφίες της. Μοβ απαλό και μαύρο – μπλε σα μαλλιά της. Ένας ναός θεότητας, για μια γυναίκα που έζησε ανάμεσα σε θνητούς, αν και ουράνιας καταγωγής. Το κουρεματάκι κοστίζει 1.500 δολάρια, αλλά δεν αφορά στη δική μου κώμη, φυσικά, που παίζει σ όλη μου τη ζωή να μην έχω δώσει τόσα λεφτά για όλα μου τα χτενίσματα μαζεμένα -και σιγά τις πλούσιες τρίχες δηλαδή!
Συνεχίζω να βαδίζω στο παραμύθι του καλού γούστου, στη πρωτεύουσα των καταστημάτων μόδας όλης της γης, ενώ οι μεγάλες φίρμες περιπαίζουν την λαχτάρα μου για χορτάτο βλέμμα, τριτοκοσμικό σχεδόν, πάνω στα φίνα υφάσματα, σχήματα, χρώματα. Ο Χριστουγεννιάτικος στολισμός εδώ, έχει εκείνη την υπογράμμιση της πολυτέλειας, που αποκλείει το ακαλαίσθητο, ως κακή οσμή. Γαλήνη. Πουθενά αυτοκίνητα και κυρίες σαν εξωγήινες με λεπτά μακριά άκρα και βλέμματα σχεδόν διάφανα, να κρατούν πακέτα και χάρτινες τσάντες με τις μεγάλες υπογραφές του πόθου για το περίτεχνο, εκλεπτυσμένο, περιττό. Κοιτώ μια τσάντα! Πρέπει να κοστίζει όσο ένα δυάρι σε καλό προάστειο στην Αθήνα. Ξαφνικά βλέπω μια κατακίτρινη Μπουγκάτι, το μόνο αυτοκίνητο σ όλο αυτόν τον φίνο, αυτοκρατορικό δρόμο.
House of Bijan
Μια υπέροχη πρόσοψη ενός καταστήματος που αφήνει έξω να φανεί μια κατακόκκινή σκάλα και ένα τεράστιος πολυέλαιος που μοιάζει να στάζει αστέρια στη γη… Ρωτάω το φίλο Χρήστο Σιαμέτη, που έχει τη καλοσύνη να με ανέχεται να χειροκροτώ κάθε γωνιά σ αυτή τη μεγάλη πόλη των Αγγέλων, τι είναι. Με κοιτάει με τρυφερή κατανόηση! «Είναι η ακριβότερη μπουτίκ στο κόσμο. «House of Bijan»! Εδώ μεγαλούργησε ο Πέρσης Bijan Pakzad. Τα ωραιότερα, τα βασιλικότερα, τα πλέον κομψά ανδρικά κοστούμια στο κόσμο όλο». Θέλω να μπω, να δω.
Φυσικά και δε μπορώ, μιας και δέχεται μόνο με ραντεβού! Ο Χρήστος κάνει ένα τηλέφωνο, στην πιο ισχυρή αυτή τη στιγμή κυρία της Αμερικής! Γελάνε κάνα μισάωρο, ενώ εγώ κοιτώ από κοντά την κίτρινη Μπουγκάτι, με τα ασημένια τελειώματα και παρατηρώ διάφορους πτωχούς -σαν εμένα- να φωτογραφίζονται πλάι της, πως κάνουνε οι τουρίστες με τους τσολιάδες στο Σύνταγμα! Και να, που οι πόρτες ανοίγουν! Η αίθουσα – σαλόνι μοσχοβολά ένα άρωμα σαν από λουλούδια σπάνια που ανθίζουν μες στους τοίχους. Βαριά χαλιά και μια αίσθηση ανακτόρων. Ανοίγουν ντουλάπες και μέσα είναι αίθουσες ολόκληρες με ένα θέμα χρωματικό. Όλο μπλε! Όλο κόκκινο! Όλο πράσινο!
Σακάκια, πουκάμισα, κάλτσες, παπούτσια, κασκόλ, μαντήλια, παπιγιόν, γραβάτες, μανικετόκουμπα, αρώματα ανδρικά μέσα σε κυκλικό, καραμελένιο μπουκάλι. Λουλούδια, σε άλλα βάζα, διαφορετικά. Κάθε ντουλάπα και ένας ανδρικός κόσμος, για πρίγκιπες παραμυθιού και βασιλιάδες του κόσμου. Ραφές αχειροποίητες, λες και τα ξωτικά έρχονται στον ραφτάκο το βράδυ και τελειώνουν στις ντουλάπες – σάλες τα ρούχα των αρχόντων. Ο πέρσης μόδιστρος που αφιέρωσε τη ζωή του στην ανδρική κομψότητα έχει ράψει όλους τους βασιλιάδες αλλά και τους 37 προέδρους κρατών!
Sadeghi_Bijan
Ο Χουάν Κάρλος νέος σε μια φωτογραφία κατά την ενθρόνιση του με την φορεσιά απ τον Πέρση μόδιστρο! Και οι Ρίγκαν, Μπους, Ομπάμα, Πούτιν, Πατσίνο, διάφοροι πάμπλουτοι και άλλοι μόδιστροι όπως ο Όσκαρ Ντε Λαρέντα. Έχει πια πεθάνει! Στα 60 τόσα του. Λάτρευε το κίτρινο χρώμα, τα αυτοκίνητα και δη την καναρινί Ρολς Ρόις του φτιαγμένη μόνο για εκείνον, σα κοστούμι γαμπριάτικο! Τώρα την επιχείρηση έχει αναλάβει ο γιος του, ένας τόσο όμορφος νεαρός, που μοιάζει βγαλμένος απ τα παραμύθια της Χαλιμά και τις 1000 και 1 νύχτες. Και όλα τελειώνουν και να, που, όμως, μοιάζουν, να συνεχίζονται…
Στη γωνία πιο ψηλά, το περιβόητο La Villa! Για φαγητό και παρέα των θεοτήτων του σινεμά. Εδώ από την απαρχή του Χόλυγουντ, οι ωραίες ντίβες, συναντούσαν τους ισχυρούς της εικόνας και οι μοιραίοι της μεγάλης οθόνης κάναν συντροφιά σαν στα Ολύμπια ανάκτορα, βουτώντας τα απαλά ακροδάχτυλα τους στο νέκταρ και στην αμβροσία, προς τέρψη των θεϊκών του απαιτήσεων. Σαν ακάλεστο χαμίνι σε γιορτή, κοιτάζω ενώ νυχτώνει τη πόρτα. Μια στιγμή και ένα μουρμούρισμα ευγενικό να κάνω λιγάκι πιο κει με ένα «σίγμα» ναζιάρικα σφυριχτό. Η Τζόνι Φόστερ.
Λίγο πριν έχω φωτογραφηθεί στο αστέρι της στο Star Walking… Χτυπάω όλο χαρά παλαμάκια! Μου χαμογελάει, με κατανόηση και ανεκτικότητα! Μερικές φορές η ζωή όχι μόνο θυμίζει αλλά και είναι σινεμά…
