Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές όλα τα social media έχουν κατακλυστεί από εκατοντάδες χιλιάδες εικόνες, videos, συνεντεύξεις, σχόλια. Σκέπτομαι πόσο ειρωνεία εμπεριέχεται στην πρόταση “Τα τελευταία Χριστούγεννα του George Michael”, στην πραγματικότητα όμως είναι τραγικό.
Η τελευταία χρονιά στη Γη για τον George, Prince, David Bowie, Leonard Cohen, Glen Frey, τον Phife Dawg των A Tribe Called Quest, τον Maurice White των Earth Wind & Fire. Είναι μεγάλη η λίστα αν προσθέσεις και από τα προηγούμενα χρόνια τις απώλειες της Whitney Houston, Michael Jackson και κάποια χρόνια πιο πριν τον Kurt Cobein και τον Michael Hutchens.
Γράφει ο Πέτρος Τριανταφύλλου
Οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων, αυτοί που ακούγοντας τα τραγούδια τους, αν δεν είσαι, θέλεις να βρεθείς πίσω από μια κονσόλα και ένα μικρόφωνο. Οι μουσικοί δάσκαλοι που επηρέασαν χιλιάδες άλλους μουσικούς, οι άνθρωποι που συνόδευσαν με την φωνή και την μουσική τους την ζωή μας, τις μικρές και μεγάλες στιγμές μας.
Με ένα δικό τους τραγούδι έχουμε συνδέσει την χαρά, την λύπη, τους έρωτες, την απογοήτευση, τις νίκες, τα καλοκαίρια μας, αν το σκεφτείτε κάθε στιγμή μας είναι συνδεδεμένη με κάποιους από αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες.
Πως όμως συνδέονται αυτοί με εμάς; πως οι ίδιοι βιώνουν τις δικές τους στιγμές; μικρές και μεγάλες; Πως αισθάνεται ένας άνθρωπος που εμφανίζεται μπροστά σε 20.000, 60.000 ή 100.000 θεατές και αυτοί φωνάζουν το όνομα του;
Οι ενδοφρίνες, οι ορμόνες της ευτυχίας, στα κόκκινα, η ενέργεια κάνει “εκρήξεις” στον εγκέφαλο, αυτό που αισθάνονται είναι αρκετό να κάνει ένα άνθρωπο να “περπατά στον αέρα”. Μετά όμως; Τι γίνεται μετά; πως επαναλαμβάνεται το ίδιο συναίσθημα ξανά και ξανά; και πως όταν αυτό το “high” γίνει η καθημερινότητα, κάποιοι θέλουν να ξεφύγουν από αυτό, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν.
O George είχε πει “Το να είμαι κομμάτι της ζωής των ανθρώπων, αυτό είχα ονειρευτεί και σήμερα είμαι ευγνώμων για αυτό που έχει γίνει, αλλά εύχομαι να μπορούσα να αντιμετωπίσω τα άλλα θέματα, όπως τα αντιμετωπίζουν άλλοι, εύχομαι να είχα γεννηθεί με ένα κουστούμι πανοπλία”.
Από την παγκόσμια διασημότητα των Beatles, πολλοί έλεγαν τότε ότι ξεπέρασαν και την διασημότητα του Χριστού. Μια εποχή που δεν υπήρχαν τα κοινωνικά δίκτυα και η τηλεόραση ήταν στο ξεκίνημα της, oι John, Paul, George k Ringo δεν μπορούσαν να βγουν από το σπίτι τους και έπρεπε να φτάσουν μέχρι την Ινδία ή και την δική μας Αράχωβα για να μπορέσουν να περπατήσουν στον δρόμο σαν κοινοί θνητοί και χωρίς να τους κυνηγάνε αμέτρητα κορίτσια. Στους Rolling Stones, που μετά από 50 χρόνια αντέχουν ακόμη και είναι η εξαίρεση στον κανόνα των καταχρήσεων.
Πρόσφατα η Madonna παραλαμβάνοντας το βραβείο Γυναίκα της Χρόνιας 2016 από το Billboard είπε “είμαι η μόνη που στέκομαι όρθια μπροστά σας μετά από όλα αυτά τα χρόνια” και αυτή είναι εξαίρεση για την δική της γενιά των superstars.
Από την εποχή του, 2 τραγούδια τον χρόνο φτάσαμε στα δυο τραγούδια τον μήνα, δυο CD τον χρόνο και τον δεύτερο χρόνο Greatest hits, ΝΑΙ έχει γίνει και αυτό! Σε μια εποχή που τρέχει με ταχύτητες speed of light, όχι των Coldplay αλλά του Φουκώ, (3·108m/s) δηλαδή 300.000 χλμ το δευτερόλεπτο, μπορείς να γίνεις superstar σε μία μέρα και, σε μία ακόμη να χαθείς.
Αυτά τα φωτισμένα όντα επέλεξαν να έρθουν τον συγκεκριμένο χρόνο, σε αυτό το κομμάτι του σύμπαντος για να κάνουν την ζωή μας πλουσιότερη σε μουσική και κυρίως σε συναισθήματα. Αυτοί ήρθαν να πάρουν λίγο από αυτό το “High” που μπορούν να το αντέξουν λίγοι και σε μικρές ποσότητες. Ήρθαν για να γράψουν την μουσική που μιλάει στην ψυχή μας και μπορεί να έφυγαν νωρίς, αλλά τα τραγούδια τους θα μείνουν για να μας θυμίζουν κάθε προσωπική μας στιγμή για πάντα.
“Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού”, γράφει στον τάφο του Jim Morrison και μεταφράζεται από τα αρχαία Ελληνικά “πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό” και αυτό έκαναν ΟΛΟΙ. Οι δαίμονες όμως, με την σύγχρονη έννοια της λέξης, τους κυρίευσαν και το σωστό εξελίχθηκε σε λάθος επιλογές.
Όλοι μας έχουμε κάνει λάθος επιλογές αλλά όταν είσαι πάνω στην “παγκόσμια” σκηνή φαίνονται περισσότερο. Σε αυτή την σκηνή ακόμη και ένας ψίθυρος είναι εκκωφαντικός πόσο μάλλον μια βόμβα μεγατόνων μιας τέτοιας αποχώρησης.
Where did your heart go? I wish somewhere safe.
