Έφυγε ο Αυγουστος και καραβάνια αλλοδαπών και αυτοχθονων αλωνίζουν ακόμη τις θάλασσες τις ελληνικές. Στην εικονική ευτυχία των απέναντι πάντα θα κλείνω ερμητικά τις εισόδους και αυτή την στιγμή στο παλιό μου πικ απ ακούω «Μεγάλο Ερωτικό», σαν νηστεία, σαν προσευχή με εξομολόγηση με μια τηλεόραση απέναντι, που είναι σαν να διαμαρτύρεται που της έχω κόψει τη φωνή απηυδισμένος από την χυδαιότητα των πολιτικών και της show biz.
Γράφει ο Θάνος Αλεξανδρής
Δεν έχω τίποτα το ηλιοκαμένο να σας επιδείξω και ούτε πόζες ανέμελες στα καντούνια και στις πλώρες δίπλα στον Γιώργο Λιάγκα παρέα με την Φαίη. Τον αστακό δεν τον αντάμωσα φέτος για να τον απαθανατίσω, μήτε το Σολωμό, που έγινε και μόδα στις μέρες της κρίσης. Του Μουσακά απέναντι που μου ‘κατσε, πώς να βάλω την εικόνα, όταν εσείς μου μοστράρετε τα resorts και την ξαπλώστρα των 100 ευρώ; Η Ψαρού ε τα μπαρουτοκαπνισμένα κορμιά των επωνύμων μου κρατάει μούτρα, γιατί επέλεξα Αρτάκη και εγώ δεν έχω σέλφις ούτε με Κατερίνα Καινούργιου, τη βραδιά που μεγαλούργησε ο Άντώνης Ρέμος αντάμα με τον διάσημο Λεονάρντο-Λέγε με Μπαλή-Ντι Κάπριο. Ήταν τότε που οι καταξιωμένοι δημοσιογράφοι έκραξαν την Αλεξάνδρα Τσόλκα η οποία τόλμησε να θίξει το ιερό τοτέμ, που μεταξύ μας παραμπάλεψε τελευταία, δηλαδή για να΄ρθούμε στα καθ’ημάς, έγινε η χαρά του Bodyline. Τώρα να σας πω, πόση χαρά πήρα, που μόλις προ ολίγου διάβασα, ότι η Όλγα Φαρμάκη περιμένει παιδί από τον Αλεξάνδρου, δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Θα το έλεγα, αλλά δεν μπορώ, για τι είμαι σε συγκίνηση. Παραθέτω ένα κείμενο από παλιά, αφιερωμένο σε μια αγαπημένη και λατρεμένη μας φίλη, γιατί πάντα στις δύσκολες μέρες έχουμε απόλυτη ανάγκη να καταφεύγουμε στην οικογένειά μας και σε ουσιαστικά σημαντικούς δημιουργούς.
Με κούρασε η τηλεόραση και όλο αυτό το τσίρκο των ηλιθίων που παρελαύνει καθημερινά, όπου διανοούμενοι, συνθέτες ανάκατα με ηθοποιούς, κοπτοραπτούδες, κομμώτριες και τραγουδιστές, σημειολογούν το τίποτα. Άνθρωποι άσχημοι που μιλάνε για αισθητική, ενώ στην ουσία θέλουν να γίνουν Βανδή στη θέση της Δέσποινας. Εκπομπές που απασχολούν κάμερες και τεχνικό προσωπικό και αναλώνονται στο ερώτημα, εάν οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι προσβάσιμοι στο κοινό Αγάπες μου, δημιουργοί και καλλιτέχνες, αν σ αυτό τον πλανήτη δεν είσαι ο Χατζιδάκις, η Κάλλας και η Λαμπέτη, να λέτε «δόξα τω θεώ» που πληρώνεστε και αφήστε τα μεγαλειώδη για τους μεγάλους. Μην έχετε αυταπάτες, γιατί κανείς δεν αγαπάει αληθινά έναν ξένο άνθρωπο από μακριά. Όπως έλεγε μια αγαπημένη φίλη, το σουξέ σου αγαπάνε και όχι εσένα και όταν πάψει να υφίσταται, σε αγνοούν και στην καλύτερη περίπτωση εσένα που σε θέλανε πολύ θα εκστομίσουν ένα καλά έπαθε η σκατόγρια και τελειώσαμε. Χαίρομαι που μέσα από την προσωπική μου μοναξιά απέχω από όλο αυτό το αλλοπρόσαλλο Βαβέλ, μέσα στη θαλπωρή και την αγάπη της δικής μου οικογένειας. Το σπίτι πλημμυρίζει με νότες από εξαίσιες μουσικές του Μάνου και η Φλέρυ έρχεται σαν αντίδοτο, σαν χάδι αληθινό να αγγίξει τη δική μου μοναξιά. Ξαναδιαβάζω το υπέροχο βιβλίο του Γιάννη Σπυρόπουλου, του Μπαχ για τους φίλους, για τη Φλέρυ, «Εγώ είμαι ένα σύννεφο», ένα καταπληκτικό βιβλίο για μια αληθινή Ντίβα, που όταν την ακούς θέλεις να κάνεις ευθανασία σε όλες τις απόλυτες σταρ του ελληνικού ρεπερτορίου.
Την είδα από κοντά για πρώτη φορά στη μπουάτ «Τιπούκειτος» κάπου κοντά στην Οδό Πανός, αφού την είχα ερωτευτεί μαθητής γυμνασίου στο χωριό, σε μια εποχή που στο σπίτι έμπαινε μόνο Μοσχολιού με Μπιθικώτση και τα ακούσματα μας ήταν κατά κανόνα περισσότερο Μικρασιάτικα. Το έχω πει δεκάδες φορές, οι φίλοι με λεν γραφικό, για μένα η Νταντωνάκη είναι η μεγαλύτερη ελληνίδα τραγουδίστρια όλων των εποχών μετά την Κάλλας και για τον Χατζιδάκι μία από τις μεγαλύτερες μαζί με Ούμ Καλσούμ και Φέι Ρουζ, φωνές του πλανήτη. Σήμερα τα μεγέθη έχουν συρρικνωθεί και τα προσωνύμια όπως Θεά, απόλυτη, μαγική, έχουν γίνει επιθετικοί προσδιορισμοί των νεόκοπων δημοσιογράφων, που για αυτούς μια αποκλειστική συνέντευξη με την Πέγκυ θεωρείται το μεγάλο σουξέ και πιθανόν να παίξει και στο δελτίο ειδήσεων. Η Φλέρυ εκείνο το βράδυ τραγούδησε μόνο με ένα πιάνο από τον Μπαχ, χωρίς φώτα, με δέκα φοιτητές από κάτω και εγω μόνος μου με μια πορτοκαλάδα, που είχα και το φόβο μην τελειώσει και φανώ γύφτος στο ξένο περιβάλλον, γιατί αν έπαιρνα και δεύτερη, δεν θα είχα τα ναύλα για να γυρίσω πίσω. Δεν έχω ξανανιώσει τέτοια συγκίνηση σε όλη μου τη ζωή.
Δεν ξέρω αν είχε χάσει τότε τη φωνή της, αλλά θυμάμαι τραγουδούσε χωρίς να ακούμε τον ήχο της φωνής της, σχεδόν ψιθυριστά, σαν μάγισσα και εγώ εκστασιασμένος με την πορτοκαλάδα στο χέρι να κοιτάζω τη θεά. Εκείνο το βράδυ μπήκαν αστυνομικοί-γιατί θυμάμαι έγινε καταγγελία για διατάραξη κοινής ησυχίας και παραβίαση ωραρίου, δεν θυμάμαι καλά. Την άρπαξαν αγριεμένοι και θυμάμαι έντονα την εικόνα η Φλέρυ αγέρωχη, χαμένη στο δικό της σύμπαν, να τους κοιτάζει στωικά. Εξαγριώθηκα γιατί εκείνη την εποχή ήμουνα στο Ε.Κ.Κ.Ε. -το ξέρω! δεν το πιστεύετε!- και άρχιζα να φωνάζω. Ξέρετε κύριοι ποια είναι αυτή? Είναι η Φλέρυ Νταντωνάκη. «Σιγά την κυρία φώναξε αγενέστατα ένας νεαρός αστυνομικός» και ζήτησε τα στοιχεία μου. Εκείνο το βράδυ δεν είχε που να κοιμηθεί και εγώ με περισή χαρά προσφέρθηκα να φιλοξενήσω το μύθο στην γκαρσονιέρα μου. «Μην το κάνεις» μου είπε ο Γ.Σ. «Την πήρα σπίτι μου και την άλλη μέρα μου είχε βγάλει όλα μου τα έπιπλα έξω». Γιατί να τον ακούσω θεέ μου? Θα είχα την σπάνια τιμή να συμβιώσω έστω και για λίγο με την μεγαλύτερη ερμηνεύτρια όλων των εποχών. Και στο κάτω κάτω ας μου τα πέταγε έξω. Το μόνο μου όμως πρόβλημα ήταν ένα πιάνο αντίκα που το πλήρωνα με το μήνα και επειδή η Φαίδρου στο Παγκράτι που έμενα είναι κατηφόρα, εσείς μπορείτε αυτό να το κάνετε εικόνα.
Ο ιδιοκτήτης της συγκεκριμένης μπουάτ μετα από καιρό, Μπουκουβάλας με τ’ όνομα, διοργάνωνε μια περιοδεία με Φλέρυ και με το φίλο μου Δημήτρη Ψαριανό συγκλονιστική φωνή και συμπρωταγωνιστής στον «Μεγάλο Ερωτικό». Ο Δημήτρης Ιατρόπουλος με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί στην «Μέδουσα» του Μαρίνου, με πρότεινε να συμμετάσχω με αποσπάσματα από τους «Νεκρικούς Διαλόγους» του Λουκιανού που είχαν κάνει σουξέ στον Λυκαβηττό. Είχε κυκλοφορήσει και ο δίσκος από Lyra και εγώ είχα δυό δικά μου τραγούδια ντουέτο με τον Σάκη Μπουλά σε μουσική Πλέσσα και στίχους του Κώστα Βίρβου. Θα σας πω άλλη φορά για την παράσταση με Μαρίνα, Μπαλανίκα, Ψαριανό, Χατούπη, Τζομπανάκη και Πέμυ Ζούνη κομπάρσα- Μας φάγανε τα κυκλώματα -γιατί τότε έκανα ποιοτητα. Το « Τι πουρό τι καγκουρώ», προέκυψε μετά. Φοβήθηκα! «Τι να πάω να κάνω εγώ με αυτή τη Θεά;» είπα και αρνήθηκα. Σε αρχαίο θέατρο επαρχιακής πόλης έμαθα εκ των υστέρων αυτή καθόταν στα πίσω καθίσματα και την ώρα που ο Ψαριανός δημιουργούσε, του πετούσε χαλικάκια. Επειδή είχε τη συνήθεια να βάζει λουλούδια στα μαλλιά της για να βγεί το συναίσθημα, ψάξανε, όμως τα ανθοπωλεία της περιοχής ήταν όλα κλειστά. Από κατάστημα αγόρασαν καμιά δεκαριά ζευγάρια σαγιονάρες για να κόψει τα πλαστικά άνθη και να τα στεριώσει στα μαλλιά της.
Αρρωστη πια νοσηλεύεται με έναν κόσμο γύρω της, που δεν έχει ακούσει ποτέ το όνομα της ενώ άλλοι την μπερδεύουν με την Μπέμπα Μπλάνς. Σχεδόν άπορη, δεν της παρέχουν σύνταξη, υπέρβαρη από τα χάπια, κοιμάται γυμνή στο δωμάτιο με έναν περίγυρο που την ενοχλεί συνεχώς. Επί Σημίτη ένας υπουργός που κάνει τουρνέ στα δωμάτια, για να αλιεύσει ψηφοφόρους, ρωτάει μια νοσοκόμα:
-«ποια είναι αυτή;»
-«Μια τραγουδίστρια»
-«Τραγουδίστρια αυτή η χοντρή;»!
Ετσι απάντησε με χυδαιότητα, το σίχαμα! Η πολιτική εξουσία έχει δικαίωμα, όταν παίρνει νίκες να ανοίγει ξημερώματα και να ακούει Πλούταρχο, Πέγκυ Ζήνα και τον άλλο τον Χολίδη, που στο φινάλε και εγώ όταν πιω τους ακούω, γιατί και εγώ ο ίδιος πλειστάκις έχω εκθειάσει την ελαφρότητα. Δεν γίνεται όμως, δεν μπορεί να μη ξέρει η συγκεκριμένη κάστα ποιος ήταν ο Δημήτρης Μητρόπουλος και τι έχει γράψει ο Γιάννης Χρήστου. Μην βιαστείτε καταξιωμένα μου να απαντήσετε το «αλίμονο σ’αυτούς που δεν δακρύσανε ζωή», που όλοι μας φυσικά όταν ακούμε αυτό το συγκινητικό, κυλιόμαστε στα πατώματα. Αυτό το έχει ερμηνεύσει πριν από πολλά χρόνια ένας άλλος Χρήστου: ο Κωστής…
Η μεγαλύτερη τραγουδίστρια όλων των εποχών εφυγε 19 ιουλιου το 1998 με αλλαγμένο όνομα σαν Φλέρυ Ανταντωνάκη.
