Γιατί η Αλεξάνδρα Τσόλκα πιστεύει ότι ο Μαραβέγιας είναι ο νέος Ρόμπερτ Ουίλιαμς

Όλα τα site, απ τα gossip και τα life style, μέχρι τα εναλλακτικά opinion και τα ειδησεογραφικά, καταπιάστηκαν με το «αντί – αριστερό» τραγούδι του που είχε το θάρρος να το γράψει ενάντια στα κατεστημένα τα κομματικά της αριστεράς, ο καλλιτέχνης Μαραθώνιας. Τα βάζει αλήθεια με την «αριστερά»; Λάθος! Τα βάζει με μια μορφή εξουσίας, ως οφείλει. Όσοι βιάζονται, να χαρούν ας το ακούσουν και δεν είναι δα και ο ύμνος της Ε.Ο.Ν. του Ιωάννη Μεταξά ούτε ο Μαραβέγιας το αφιερώνει στον Βορίδη και στο νεανικό τσεκούρι του.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ ως εξουσία και μια υποψία ενάντια στο ΠΑΣΟΚ και τον ήλιο του, ο Μαραβέγιας λέει το τραγουδάκι του. Δικαίωμα του και καμία επανάσταση δεν τελεί, αλλά ούτε και λόγος αποθέωσης συντρέχει. Τώρα ότι οι «αριστεροί» καλλιτέχνες ήταν αυτοί που ήταν κατεστημένο, όπως γράφτηκε κατά μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας εντελώς πάντα αυθόρμητα, να πούμε πως οι καλλιτέχνες που πίστεψαν στην αριστερά παγκοσμίως στήθηκαν στον τοίχο, εκτελέστηκαν για τις απόψεις τους, πήγανε φύλακες και εξορίες. Αντίθετα οι δημιουργοί του ύμνου για τον Μεταξά, έζησαν καλή ζωή υποθέτουμε και γνώρισαν τη λήθη.

Άραγε πόση τόλμη υπάρχει στο: «…Την γλυκειά μας την Πατρίδα
την τρανή κι ηρωική σ’ είσαι πάντοτε η ελπίδα Νεολαία Ελληνική. Την ολόθερμη ψυχή σου
εθνική φωτίζει αυγή κι ο Μεγάλος Κυβερνήτης πάντα εμπρός θα σ’ οδηγεί. Εμπρός για μιαν Ελλάδα νέα, εμπρός, μ’ ελληνική καρδιά, εμπρός, περήφανα, γενναία, ναι, της Ελλάδος τα παιδιά…».

Όμως κι άλλοι «τόλμησαν» να είναι «αντί αριστεροί» τασσόμενοι με την τότε εξουσία, όπως ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς που έγραψε άλλωστε τον ύμνο της ΝΔ με ήχο συνθεσάιζερ, «… σε περιμένω να έρθεις και πάλι, μαζί να φτιάξουμε μια Ελλάδα μεγάλη, μαζί να γράψουμε λαμπρή ιστορία, ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία».

Οι σπουδαίοι δημιουργοί διαχωρίζονται απ τις ιδεολογικές πεποιθήσεις τους, λογά του μεγαλοσύνης του έργου τους, άσχετα απ τις μικρότητες τους ως άνθρωποι. Ο Λόρκα παραμένει ιερός και ας ήταν κομμουνιστής, αλλά ταυτόχρονα και ο Εζρα Πάουντ είναι σπουδαίος  όσο και αν τίχθηκε με τον μισητό φασισμό και τον αιμοσταγή ναζισμό και όσο και αν προπαγάνδισε τον Μουσολίνι. Ο ένας τουφεκιστηκε, ο άλλος πέθανε στην Ιταλία, σε μια βίλα στη Βενετία. Ενδιάμεσα τους υπάρχουν πολλοί Μαραβάγιες και Ουίλιαμς, τόσο ιδεολογικά, όσο και καλλιτεχνικά…

…  Θυμόμαστε άλλωστε ενώ η Ελλάδα δέχονταν χημικά στο κεφάλι γιατί διαδήλωνε την ανάγκη της για ζωή, τον καλλιτέχνης Μαραβέγια να γραφεί σορροπιαστά και συναισθηματικά τύπου «Super Κατερίνα»: «… Αγαπημένε μου συνάνθρωπε, πόση βία ν’ αντέξεις πια σ’ αυτό τον τόπο; Βία “κρατική”, βία “αντιεξουσιαστική”, βία “χρυσαυγίτικη”, όλες βίες φασίζουσες και εν τέλει βαθιά εξουσιαστικές. Καταπονημένη και καταπατημένη από δαύτους της καρδιάς μας η μη βία.
Κι αφού μου ζητάς να πάρω θέση επίμονα κι αφού σου πω το προφανές Πρόσβαση στη Γνώση και στη Μόρφωση για Όλους, θα σου τραγουδήσω το υπόλοιπο.
(Σε Μι Ματζόρε )
Καμία αλληλεγγύη στον κανιβαλισμό της απόγνωσης και σε όποιον εκφραστή και εμπνευστή της με οποιαδήποτε ψυχογενή “ιδεολογικά” προσχήματα.
Καμία συμμετοχή στον πιθηκισμό της ιδιοτελούς συμπαράστασης σε άδικα “δίκαιους αγώνες” που φέρουν όπλα φωτιές και δακρυγόνα.
Τέλος, η ομορφιά θα μας σώσει αγαπημένοι. Κι αν η φωτιά σου φαίνεται όμορφη, βούτα στα μέσα σου να πιεις λίγο νερό αγάπης. Κάπου θα ‘χεις κι εσύ συνάνθρωπε. Θα ξεδιψάσεις.

ΥΓ. Θερμή παράκληση να καθαριστούν τα παγκάκια της Αθήνας από τα χημικά και τις μολότοφ. Θέλω να βγω με το κορίτσι μου σήμερα που ‘ναι Κυριακή, να τη φιλήσω σε παγκάκι…»…