Χωρισμός. Εκείνος και εκείνη! Με φωτογραφημένο και κοσμικό γάμο! Με ανοιχτές ζωές! Με πόζες, τάχα, ανυποψίαστες, σε παραλίες, σκάφη, πάνω από αστακομακαρονάδες στην Κεφαλονιά, με εκλεκτές παρέες ισχυρών στελεχών των καναλιών, με φιλίες διάρκειας σεζόν!
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Σε τροχιά διασημότητας, να ξαποσταίνουν παίζοντας ξιφασκίες με τις σκιές αόρατων έχθρων, που δεν έχουν μοιρασιές μεγάλες μαζί της, αναζητώντας το κακό σε λάθος μέρη, σώματα, τοπία. Με κοινά διαφημιστικά χαμηλών λιπαρών, βαφών, αβγών, στολιδιών, αναμάτων δέντρων σε οικογενειακές φωταψίες, με δημόσιες δηλώσεις οικογενειακής αφοσίωσης, σε τοποθετήσεις για το ότι η δική τους γυναίκα είναι η πιο ωραία, η πιο ταλαντούχος, η καλύτερη και ο δικός τους άντρας ο πιο ισχυρός. Να αφήνουν το κακό να μπει απ τα ορθάνοικτα παράθυρα της ζωής τους, με θερμή πρόσκληση κιόλας. Και δημόσια να ζουν. Να αγαπούν. Να χωρίζουν. Σα φωτορομάντζο παλαιάς αισθητικής, με κινούμενη εικόνα στα τετραγωνάκια.
Λυπάσαι; Ναι! Οι δρόμοι χωρίζουν. Οι λεωφόροι και τα μονοπάτια. Μόνο που σε κάποιες περιπτώσεις την έχουν στημένοι παπαράτσι και όποια κίνηση να κάνεις θα βγει μπουμεραγκ και θα γυρίσει πίσω πετυχαίνοντας σου, σβέρκο. Όμως αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές μιας Ελλάδας σε κρίση βαθύτερη από τα έγκατα του ηφαιστείου της Νισύρου και της Σαντορίνης, που κατατρώει αυθεντικότητας εις το όνομα φωτογενών αυθεντιών μόνο. Το παιχνίδι της δημοσιότητας είναι στημένο με κανόνες μάρκετινγκ αμερικανικού σε συνθήκες χρεοκοπημένης πραγματικότητας που θυμίζει πόλεμο, γι’ αυτό απείρως κακόγουστο και θλιβερό.
Να λυπηθείς και να ταυτιστείς με τα πρόσωπα ενός δράματος για δυο πρόσωπα, που σου χουν δώσει άδεια να έχεις συμμέτοχη και άποψη, ακόμα και αν δε το χουν καταλάβει και εσύ ο εντελώς εκτός της πραγματικότητας που φοράει στραφταλιζέ μαγιό σε θέρετρα υπερπαργώγη και μακράς διάρκειας, αφύσικης, καλοκαίρια. Μπραντ Πιτ και Αντζελίνες made in Greece με δημόσιο λόγο να εκφράζεται συγκινησιακά φορτισμένα σε κοινά ανακοινωθέντα και διά αέρος εκπομπών, στην αρχή μιας τηλεοπτικής σεζόν, με πάνοπλες εκπομπές και ικανότητες να αποφύγεις το θέμα καμία.
Πρεμιέρες και χωρισμοί! Σεβασμός στο προσωπικό θέμα, όταν δεν είναι σε βιτρίνα γυάλινη μια οικοσκευής, που βολικά, όπως μπαίνει σε κάθε σπίτι μπάζει αμφίδρομα και σε εκείνα των ισχυρών της πρωταγωνιστών! Χώνεται έρποντας από χαραμάδρες και κλειδαρότρυπες και πηδάει μέσα, απ αυτές τις μοντέρνες λουσάτες βεράντες σε οροφοδιαμερίσματα – μεζονέτες. Γελάει με το πραγματικό δράμα γιατί έχει μάθει τόσο καιρο να εκφράζεται συναισθηματικά με το φτιασιδωμένο, αγοραίο σχήμα του. Και το κακό δεν εξετάζει προθέσεις.
Ορμάει και πυρακτώνει αλήθειες, τρυφερότητες, προσωπικότητες. Αναλύει φωτογραφίες, σηκώματα φρυδιών και ανεπαίσθητα βλεφαρίσματα. Σημειολογεί ρούχα και κοσμήματα, τσιγάρα και αποτσίγαρα, μπουφάν και πρησμένα μάτια, αναζητώντας ίχνη δακρύων από πόνο ή χασμουρητών πλήξης. Σαν ιατροδικαστής σκύβει πάνω απ το κουφάρι αυτοχειρικών ερώτων και σπιλωμένων αφοσιώσεων. Ασελγεί στο για πάντα και στο ποτέ για την απολυτότητα του και τεμαχίζει κάθε μικρή λεπτομέρεια σαν ιστό πτώματος σε αποστειρωμένα πλατό – χειρουργεία και αίθουσες σύνταξης. Μιλεί το κακό συνεχώς, τόσο που οι λέξεις να χάνουν την έννοια τους.
Λέει το ίδιο απ το πρωί ως το βράδυ, το φωτογραφίζει, του βάζει λεζάντες, το ανεβάζει πρώτη είδηση ηλεκτρονικά, στις εφημερίδες, στα περιοδικά εξώφυλλο και στα ραδιόφωνα με τραγούδια καψούρας. Ρίχνει μια «κόκκινη γραμμή», ηρωική και επική για την αποφασιστικότητα και την οριστικότητα της. Ανακαλύπτει και το «δυο σταγόνες βροχής» που «έτσι ταιριάζουμε» εμείς. Σκάβει σ αρχεία και βρίσκει φωτογραφίες νυφιάτικες κοριτσιών που μεγάλωσαν πια και λαμπερών καλεσμένων που ξεθώριασαν από εσωτερική υπεργήρανση και κλινική μελαγχολία. Αναζητά τα σημάδια του μοιραίου, του τόσο τραγικού, του χωριστού. Και ας χωρίζουν ζευγάρια κάθε μέρα, μέσα σε σιωπές που αιωρούν «συγγνώμες» και «σ αγάπησα τόσο, κάποτε» ή το «για πάντα ήταν για λίγο» ή «πως μπορείς να κοιμάσαι χωρίς την ανάσα μου στη βάση του λαιμού σου»; Όλα αυτά παίρνουν τηλεβόα και αντιλαλούν στις γειτονιές, σε ένα ακήρυχτο πογκρόμ γενοκτονίας συμπόνιας και ενσυναίσθησης.
Τι σημασία έχουν τα ψιθυριστά ονόματα και τα χαμηλά, ηδονικά ξεφωνητά αγαλλίασης πια; Έχουν χαθεί μέσα σε διαφημιστικά, σε τρέιλερ, σε καλοπληρωμένες συνεργασίες με εμπορικές αλυσίδες, όσο να πνιγούν τα πρόσωπα και οι αλήθειες σε προϊόντα, μάρκες και συμφωνητικά. Η Ελένη, η Τζένη, η Σοφία, η Φαίη και ο Γιάννης, ο Πέτρος, ο Χρήστος, ο Γιώργος, όπως κάθε ένας από μας, κάνει μνημόσυνο σε κάθε ξέπνοο έρωτα του, ευαίσθητου, εύθραυστου απ τη φύση του, σα πεταλούδα πολύχρωμη, που πρέπει να κρατηθεί ανάμεσα σε τέσσερες παλάμες, για πάντα ζωντανή. Γίνεται; Δύσκολα! Και ακόμα πιο δύσκολα αν αντί να την προσέξεις την καρφώσεις ζωντανή με βελόνα σε ένα άλμπουμ και πεις να ρθουν να τη φωτογραφίσουν!…
Και όλα μετά ξεχνιούνται. Το κοινό χορταίνει. Αφού κατασπαράξει λεπτομέρειες, μετά αποστασιοποιείται και κάνει σουσουδιστικα πως δεν θέλει να ασχολείται με τέτοια και φτάνει πια με την εμμονή και τη μονομανία ενός και μόνο θέματος.
-«Τίποτα άλλο δε θα πείτε; Μισή ώρα παίξατε όλα τα θέματα και δυόμισι τον χωρισμό!» διαμαρτυρείται το κοινό, που έχει κάτσει και σαρκοφαγίσει τα απομεινάρια ενός έρωτα, μετρώντας δευτερόλεπτα. Και εμείς δε λέμε. Και το μπουκώνουμε ανακυκλωμένες λεπτομέρειες φανταστικών και πραγματικών γεγονότων, με την ασημαντότητα επίκεντρο και με αναγωγή σε συμπαντική αποκάλυψη. Ποιος διασκέδασε με ποιον; Που κοίταζε εκείνος; Τι φόραγε εκείνη 8 η ώρα το πρωί που έβγαινε απ το σπίτι;
Γιατί μια βλεφαρίδα της έπαιζε μετά τις διαφημίσεις και γιατί ούτε που άγγιξε το τηλεοπτικό, γυαλιστερό σουφλέ της μαγείρισσας της; Πως τοποθετήθηκαν οι φίλες, οι συνεργάτες που ζήσαν το ζευγάρι, οι κοινοί γνωστοί; Τι σημάδια είχε ο ουρανός σήμερα και πόσο τα άστρα μιλάγανε για χωρισμό; Λοιπόν; Τι είπε με την αστρολόγο και πόσο θλιμμένα ήταν τα μέλη του πάνελ, στο μεσοδιάστημα της κουβέντας για άλλους χωρισμούς και άλλα κουφάρια από σκάνδαλα, διασυρμούς, μηνύσεις, αγωγές και εμπορικές αγάπες, διαφημιζόμενες στα μπουζούκια – μουσεία της χώρας; Ε;
Και μετά τα φώτα σβήνουν, τα πλατό αδειάζουν, το πρόγραμμα συνεχίζεται και άλλα ζευγάρια δημοφιλή χωρίζουν και παίρνουν θέση στη αρένα του προσκεκλημένου κακού και της αβυσσαλέας σκοτεινιάς μας. Μια σκοτεινιάς φτιαγμένης να αναδεικνύει οξυζεναρισμένα μαλλιά, φορητά χαρακτηριστικά προσώπου, δημόσιες προκάτ εικόνες και θλίψη. Θλίψη γιατί μεγαλώσαμε με happy end από ελληνικές ταινίες, που ολοκληρώνονται με έναν γάμο στα σκαλιά της Αγίας Φωτεινής και σε ένα μοντέρνο εκκλησάκι στον Κάλαμο, συνήθως!
Και φτάσαμε μεσόκοποι για να ανακύψουμε πως κοινή η μοίρα όλων μας και η μοναξιά ασήκωτη και ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον με τις φιλοδοξίες, την άγνοια μας και τα γερατειά μας ανάμεσα σε φλυαρίες και θορύβους, για να μην ακούμε στη σιωπή βήματα που απομακρύνονται και την διάψευση του εαυτού μας και την απουσία θείας δίκης και δικαιοσύνης. Τέλος επεισοδίου…
