Σεμνά. Μετρημένα. Βρέθηκαν όλοι εκεί. Στο Rock and Roll. Νωρίς βραδάκι Δευτέρας. Οι τηλεοράσεις πανηγύριζαν, κάπου για κάτι διάσημους εναντίον «κοινών θνητών», ή για την επιτυχία του προγράμματος του. Τα θέατρα αργούσαν. Το διαδίκτυο βοούσε με θέση σθεναρή και επί παντός επιστητού για το να θα δοθεί η όχι η Ακρόπολη σε διεθνές εμπόρους ρούχων μαζικής παραγωγής, με σχεδόν βιομηχανοποιημένη την διαφορά της υψηλής δημιουργίας.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Ο κόσμος γύρω φανατισμός, απελπισία, που μορφοποιείται σε ηλεκτρική οργή, έτοιμος γαρ σύγκρουση, αίμα, κραυγαλέα μοναδικότητα του δικαίου και του σωστού. Ένας κόσμος που πολιτιστικό θέμα κορυφαίο και θεμελιώδες για τους ανθρώπους του πνεύματος, αναδεικνύεται το αν έβρισε ο Χωμενιδης την Καινούργιου! Εδώ μέσα όμως, είχε κανονικότητα και ημεράδα, από αυτές τις παυσίλυπες! «πες το για ‘μένα». Ο νέος δίσκος του Γιώργου Νταλάρα, σε μουσική Ανδρέα Κατσιγιάννη, στίχους Γιαννατσούλια, Παγώνη, Δημοπούλου, Φωτάκη, Σούση, Πασχαλίδη, Μωραΐτη.
Ο Νταλάρας μίλησε εκ βαθέων και τραγούδησε με φίλους. Μίλτος Πασχαλίδης, Μελίνα Ασλανίδου, Δημήτρης Μπάσης, Μπάμπης Τσέρτος. Εκεί στιχουργοί αλλά και ποιητές, μουσικοί παραγωγοί και ρομαντικά στελέχη της δισκογραφίας που ακόμα επιμένει και μεταλλάσσεται, τραγουδιστές και μορσικοί όλων των ειδών. Ο Τίτος Πατρίκιος, ο Ηλίας Μπενέτος, ο Ισίδωρος Πριντεζης, η Ευανθία Μάγνη, ο Φίλιππος Πλιάτσικας.
Ο υπέροχος Θάνος Μικρούτσικος και η γυναίκα του, η Μαρία Παπαγιάννη, αγαπημένη συγγραφέας και υπόδειγμα ταξικής συνέπειας ως δημοσιογράφος! Και ο Χρήστος Μπάρλας της Real με την σύζυγο του που ήταν σαν άνοιξη εκείνο το από έξω παράξενα παγωμένο βράδυ! Δεν έχει βέβαια τόση σημασία να απαριθμήσουμε τους σημαντικούς ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί, ενωμένοι από την εθνική φωνή του Γιώργου Νταλάρα, όσο αξίζει να πούμε πως η δισκογραφία επιμένει, γεννά και ενώνει ψυχές. Πως ο Νταλάρας ήταν και θα είναι ο τραγουδιστής που έβαλε το δικό του ήχο στις ζωές μας, που του χρωστάμε τα γλέντια μας, τις παρηγοριές μας, τις μουσικές στους έρωτες μας, τη φωνή του sound track στις προσωπικές μας σαν ταινίες εποχές.
Πάντα ταπεινός, αιωνία εφηβικός, δημιουργός, ευλογημένος με ταλέντο ένθεο, αλλιώς πως να εξηγείται, μας μάγεψε, μας γαλήνεψε, μας παρηγόρησέ πως τίποτα δε χάνεται και πως όσο υπάρχουμε θα τραγουδάμε. Και αυτός θα το λέει το τραγούδι για κάθε έναν από μας σαν να ναι ψίθυρος εσωτερικός και αόρατο χάιδεμα: «κάθε φορά που τραγουδάς, κλαίει η καρδιά μου, κλαίει ο ντουνιάς.
Παράπονο μου, πόσο πονάς και λες τραγούδια για να ξεχνάς. Πες το για ‘μένα και τον καθένα, που χει τον νταλκά του και τα δικά του. Πες το για μένα και τον καθένα να βρει τη χαρά του και το πέταγμα του…» … πες το και για μένα Γιώργο, ξανά και ξανά..
