Το Happy Day τροπαιούχο από τις περασμένες σεζόν σε νούμερα και προσωπική επιτυχία της Σταματίνας Τσιμτσιλή, με τον αγαπημένο Παπανώτα στα ταλαντούχα back vocals και τον one of a kind, βετεράνο κύριο Βερύκιο, ξεκίνησε με φόρα απ’ την Κάντζα, από χθες.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Φορώντας λευκά, η Σταματίνα, η Τσολάκη, ο Φραγκολιάς και ο μαύρο-Παπανώτας κάναν το σταυρό τους, όλο ευλάβεια και ταπεινότητα και χριστιανικότητα, παρά τα σκισίματα και τα εφαρμοστά ρούχα των κυριών, στον αέρα της εκπομπής, για να διαφημίσουν προφανώς το δόγμα μας, που μάλλον κάτι αιώνες ανάγκη δεν έχει. Αλλιώς γιατί; Η πίστη και προσευχή είναι προσωπικές υποθέσεις και κατάβαθες. Δεν γίνονται με φώτα και ζουμαρίσματα στην προσοχή της παρουσιάστριας. Για το ότι σε ένα σύγχρονο κράτος τιμάς όλα τα θρησκευτικά «πιστεύω», υποτίθεται πως ισχύει. Πώς ξεκινάς με τη δική σου πίστη σε ζωντανή σύνδεση και σε καλομακιγιαρισμένη ευλάβεια, τώρα, ίσως να ‘ναι επηρεασμοί απ’ τους γειτονικούς μας μουλάδες και τη θρησκευτική μισαλλοδοξία, ή απλώς ένα υποκριτικό εφέ απ’ αυτά που θεωρούνται ψυχαγωγία. Ο Βερύκιος όχι, ο άνθρωπος, απέφυγε τους σταυρούς στα μόνιτορ και ευτυχώς γιατί θα ανησυχούσαμε και γι’ αυτόν δηλαδή, αν έκανε τίποτα τέτοια!
Δεν ολοκληρώσαμε την θέαση της πρώτης μέρας της εκπομπής γιατί μας έπεσε βαριά η υποκρισία και φοβηθήκαμε μην ακούσαμε στη συνέχεια απ’ τα τηλεοπτικά σταυροκοπήματα, ζώδια ή συνταγές για καλό ξεμάτιασμα που τα πιστεύουν όλες σχεδόν οι παρουσιάστριες της ελληνικής τηλεόρασης και που σου λένε κι αυτό το αμίμητο: «Τι δε το πιστεύεις; Αφού το πιστεύει και η θρησκεία»! (σ.σ: η θρησκεία πιστεύει και στη μαγεία, θα πάρουμε από ένα κουκλάκι να μπήγουμε βελόνες δηλαδή; Πιστεύει και στους δαίμονες, με ονόματα αρχαία. Δε λέω πως δεν έχουμε δει μερικούς, αλλά τους φωνάζαμε μοντέρνα στη δουλειά! Να τα κάνουμε όλα αυτά τηλεόραση δηλαδή;).
Την άλλη μέρα επιχειρήσαμε πάλι να δούμε την εκπομπή, λόγω της δηλωμένης αδυναμίας μας στη Σταματίνα, στον Παπανώτα και στο ενδιαφέρον της εκπομπής, που έχει ταχύτητα, ενημέρωση, ζωντάνια, ενδιαφέρουσα θεματολογία. Έλα που αρχίζει η Τσολάκη αυτό τον ανεκδιήγητο αρκουδιάρικο χορό, που κρατεί πααααρα πολύ και δεν έχει τελειωμό, με τα σκυλοτράγουδα, που ακούγονται μια χαρά άμα έχεις κατεβάσει μισή μπουκάλα τσίπουρο σε πανηγύρι και είναι και 3 η ώρα το πρωί, αλλά που στις 8.30 το πρωί, μόνο για να ψάξεις ωτοασπίδες κάνουν και το μόνο που αντέχεις να πιεις είναι ο φραπέ μονορούφι! Με ροζ κουφέτι φόρεμα με κοφτά μηχανής σχεδιάκια αλά σεμέν της γιαγιάς η κυρία Τσολάκη· η απόχρωση παρέπεμπε πως φόρεσε το βαφτιστικό της και αν κρίνουμε κι απ’ το μήκος, ήταν τόσο κοντό, που πράγματι, απ’ την τέλεση του μυστηρίου της ονοματοδοσίας της το ‘χε και η εκπομπή επιμένει χριστιανικά και βοήθεια μας!
Το τι πήδο και να τραβά τη φούστα, το τι σκασιές στο πάτωμα, το τι τραγούδι με φωνή εκνευριστική είδαμε αχάραγα, δε περιγράφεται! Όταν δε έκανε και την ερώτηση «τι είναι το ζεμπίλι» και η Σταματίνα απάντησε πως είναι το «μπιζέλι» αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν δεν λειτούργησε στο πλατό ο αγιασμός και θέλανε κάναν εξορκισμό καλύτερα!
Μετά η ανερχόμενη παρουσιάστρια κυρία Τσολάκη, μας είπε σε ένα έξοχο μπέρδεμα της αιτιατικής με την ονομαστική και την γενική πως «Σταματίνα μπιζέλια τον έκανες και μπερδεύτηκες» αλλά και πως «καλά! Άσπρα κόκκινα κίτρινα μπλε, καραβάκια το Αιγαίο, δεν το βλέπετε καλέ»… (σ.σ: δε το βλέπουν κοτζάμ Αιγαίο, διότι θα τους ανέβηκε η πρεσβυωπία και είναι κοντά).
Ο Φραγκολιάς, αυτός ο ογκόλιθος της τηλεόρασης, ο κομψός στοχαστής, ο κοσμικός γόης, άρχισε να υπογραμμίζει τη μουσική επιλογή της συναδέλφου του στοχάστριας επίσης, που ήταν μαντινάδα με βαρύ λαϊκό νταλκαδιάρικο, κάνοντας τον αραβικό ήχο που τρυπά ακουστικά τύμπανα στην έρημο, των γυναικών των νομάδων, όταν πολεμούν οι Τουαρέγκ και οι άλλες φυλές. Εκεί έκανε και μια πρόσκληση στον μαύρο-Παπανώτα να μιμηθεί τον πολιτισμένο τρόπο του πολεμικών ιαχών στη διασκέδαση· εκείνος δεν βιαιοπράγησε όχι, αλλά του ρίξε ένα βλέμμα που είχε τουλάχιστον ένα σοσιαλιστικό μανιφέστο από κάτω του, σαν βουβή απόγνωση για τη ρημάδα την εποχή και τις θυσίες που καλούνται να κάνουν οι εργαζόμενοι με κάτι συναναστροφές επιβεβλημένες!
Μην αντέχονταν άλλο ο ήχος κυρίως, γύρισα στον ΣΚΑΪ που είχε Λυριτζή – Οικονόμου, αλλά που είχε περάσει η ώρα που λένε μεταξύ τους τα ωραία τους και είχαν τον Φιλιππίδη, που νυσταλέα διεκτραγωδούσε τα οικονομικά μελλούμενα. Από τις ΕΤ δεν περνώ και αποφεύγω, αλλά πήρε το μάτι μου πως είχε «Μάγια η Μέλισσα», που έχοντας δει την Τσολάκη είχε καλυφτεί από ζουζουνίσματα, νιαουρίσματα και μουσικά γαβγίσματα μπορεί. Μου μείνε το έρμο Mega, που έπαιζε το τόσο σύγχρονο «Αέρινες Σιωπές» και είχε κάτι φασώματα 8.00 η ώρα το πρωί, άλλο πράγμα! Με υπόκρουση επιτυχιών ντίσκο από πίσω! Ζήτω το 1990 και το πόσο μας λείπει, σκέφτηκα, έκλεισα την τηλεόραση και έκανα προς την μαύρη συσκευή το σταυρό μου. Καλού κακού! Μπας και έχει δίκιο η Σταματίνα!
