Περιγραφές για τον Μισισιπή των ατμόπλοιων και την Αμερική των σκλάβων, του Νότου των φυτειών και των δουλοπάζαρων. Πως έφεγγε το νερό του πόταμου τις καλοκαιρινές νύχτες, πως αγρίευε ο πόταμος και ήταν η δύναμη και η θεότητα από μονός του, πως έμοιαζαν οι πόλεις του πόταμου και πως ξεπήδησαν τα νερά στις κοίτες του! Και ο αρχαίος τόπος, βαφτισμένος απ τους Ευρωπαίους ως «νέος κόσμος» που πιο παλιό δεν έχει, αναδεύει τις σκοτεινιές του κακού, κρύβει στις υδάτινες, απόκοσμες ομίχλες το απόλυτο μαύρο και προχωρά παράλληλα από ένα ανείπωτο σύμπαν, υλικό αλλά άπιαστο από τα ανθρώπινα όντα. Οι σελίδες του μυθιστορήματος του Μάρτιν, πριν το Game of Thrones και της μαζικής στα όρια της υστερίας αποθέωσης, σε υπνωτίζουν.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Ο ρεαλισμός και λέξεις – δαντέλα των περιγράφων φτιάχνουν ένα αυτόνομο πια υβρίδιο κόσμου όπου σε κάθε αράδα εξιστόρησης μια φανταστική πανδαισία πλασμάτων και καταστάσεων μπερδεύουν την σχηματισμένη άποψη για την πραγματικότητα, σχεδόν υποβάλλοντας τον αναγνώστη. Ο Άμπνερ Μαρς, καπετάνιος ποταμόπλοιου, που ζει για τα σκαριά των πλοίων του και τον ποταμό, τα χάνει όλα. O Τζόσουα Γιορκ, ένας απόκοσμος αριστοκράτης τον πλησιάζει μες στη νύχτα και του προτείνει να τον σώσει απ τα προβλήματα του τα οικονομικά. Το πάθος του για ένα καταπληκτικό νέο ποταμόπλοιο χρισμένο όπως το είχε ονειρευτεί θα κάνει τον καπετάνιο να ενδώσει.
Η περιγραφή του πρώτου βλέμματος του καπετάνιου στα γκρι μάτια του αριστοκράτη είναι απ αυτές που δεν ξεχνάς ποτέ. Καθώς και το τέλος της ιστορίας, τόσο ανθρώπινο, τόσο αληθινό και συνάμα αλλόκοτο. Ο τρόμος, ναι, συναντά την Ιστορία μέσα απ το πνεύμα ενός ανθρώπου που γράφει σα θεός φτιάχνοντας κόσμο. Και αυτό ακριβώς πτωχαίνει στο «Καταφύγιο των ανέμων»! Κάνει λεπτομερή περιγραφή ενός άλλου πλανήτη, μιας διαφορετικής ιστορίας της ανθρωπότητας και μιας καθημερινότητα τόσο άγνωρης όσο και δυνατής.
Γράφει εδώ μαζί με μια παλιά του αγαπημένη, την Liza Tuttle και μας χαρίζει μια απ τις πιο όμορφες ηρωίδες της λογοτεχνίας αλλά και αισθήσεις για το πέταγμα, τον ουρανό, την φυγή, την ελευθερία απλά σαγηνευτικές! Ο πλανήτης του Γουιντχέιβεν είναι όλα νησιά και άγριες θάλασσες και τέρατα και κατακλυσμιαίο καιρό. Και όμως οι γήινοι έχουν βρεθεί εκεί από χρόνους μυθικούς πίσω. Ένα σκάφος τους κάποτε συντρίφθηκε εκεί. Μικρή βαρύτητα, πυκνή ατμόσφαιρα, αποκομμένοι μικροί κόσμοι στα νησιά, κοινωνικοί αποκλεισμοί, αριστοκρατία, κληρονομικά οφίτσια. Και όμως οι άνθρωποι εκεί, πετάνε! Όμορφα, ασημένια μεταλλικά φτερά, περνάνε από γενιά σε γενιά και οι ανεμοπορία διασχίζουν τους ουρανούς, πιο πολλοί ημίθεοι παρά άνθρωποι. Είναι η κάστα εκείνη, που δεν φοβάται κεραυνούς, αστραπές, θύελλες, αλλά υψώνεται πάνω από όλα αυτά και πετάει μες στην ελευθερία ενός αγέρα για ελάχιστους. Η Μάρις από το Άμπερλι, κόρη ψαρά, που ψάχνει απ τις τρικυμιές απομεινάρια, με μια μάνα που δεν την αγαπά, θα στρέψει το βλέμμα στον ουρανό και θα αλλάξει τον κόσμο. Η ηρωίδα με ελαττώματα, με έναν χίπικο απόηχο πάνω της, είναι ότι πιο ποιητικό σε λογοτεχνία διάβασα πρόσφατα.
Οι εκδόσεις «Μεταίχμιο» μας γνωρίζουν πτυχές αυτού του πληθωρικού, σαν φυσικό φαινόμενο συγγραφικού ταλέντου, του Μάρτιν! Έχουν παρουσιάσει ακόμα το εφηβικό –εξαίσιο!- «Ο δράκος του πάγου», με μια εικονογράφηση σαν αυτόνομη εικαστική πράξη, ενώ μπορεί και να κυκλοφόρησε, ήδη, το «Ο Ιππότης των Επτά Βασιλείων», που ετοίμαζε ο εκδοτικός οίκος και έχει σχέση με την επική ιστορία του του Game of Thrones αφού εξιστορεί τις περιπέτειες για της δυναστείας των Ταργκάρυεν στον Σιδερένιο Θρόνο, μέσα απ τον περιπλανώμενο, γενναίο και αθώο ιππότη σερ Ντάνκαν. Ο Τζορτζ Ρέιμοντ Ρίτσαρντ Μάρτιν, γεννημένος το 1948, κατορθώνει αν πιάσει βιβλίο του στα χέρια, να σε ξενυχτάει και να σε παρασύρει στον δικό του αστείρευτο από εκπλήξεις και ευρηματικότητα, παραμυθένιο κόσμο. Η φαντασία, ο τρόμος ίσως, είναι το πρόσχημα για να μας πει ιστορίες επικών ηρώων, μικρών ανθρώπων, αβάσταχτων ελαττωμάτων και αγγελικών προτερημάτων σαν καθρέφτισμα κλεφτό όλου του είδους μας.
Φυσικά και φιγουράρει στις λίστες που αγαπούν οι Αμερικανοί με τα «100 άτομα που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως» μαζί με πολιτικούς και ροκ σταρς. Αγαπά το φαί! Άλλωστε στο «Όνειρο του Μισισιπή» όταν δε μας τρομάζει η δε μας μαγεύει με τις περιγραφές του πόταμου, μας ανοίγει την όρεξη διηγούμενος δείπνα και εδέσματα με τόση ικανότητα που σχεδόν τα οσμίζεσαι ή έχεις την γεύση τους σαν πρόσφατη ανάμνηση που σου φυτεύει στο νου. Αγαπά τα σκυλιά, τα πουλιά και γενικά τις εποχές του χρόνου. Δε κρύβει τη χαρά του, που το HBO στην τηλεοπτική διήγηση του «Το τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου» δείχνει πολλές και γυμνές, ωραίες γυναίκες. Σπούδασε δημοσιογράφος, δούλεψε ως σεναριογράφος, έγραφε πάντα ιστορίες. Παιδάκι ακόμα λέει στα βιογραφικά του, επειδή ήταν από πολύ φτωχή οικογένεια, έγραφε στοιχειωμένες και μαγικές ιστορίες και πουλούσε στα παιδιά της γειτονιάς. Έχει πάρει βραβεία, είναι χρήστης του Twitter, αγαπά να σκοτώνει τους πιο ωραίους του ήρωες «γιατί έτσι στη ζωή και όχι όπως στο σινεμά και στα βιβλία που ο πρωταγωνιστής πάντα γυρίζει απ τον πόλεμο ενώ ο δεύτερος ρόλος, όχι». Είναι απολαυστικός, είναι ένας μάγος των λέξεων, είναι ένας αγαπημένος παραμυθάς σε ενήλικα παιδιά που λατρεύουν να ακούν ιστορίες για δράκους, πετάγματα, πολέμους, σκοτάδια, δύναμη, εξουσία, καλό και κακό και όλα ταυτόχρονα να αμφισβητούνται και να αποδομούνται. Καλή ανάγνωση και ακόμα καλύτερο ταξίδι με τον προσωπικό σας δράκο…
