Eίναι ίσως η πιο όμορφη Ελληνίδα. Μάλλον πιο όμορφη και από την Έλενα Ναθαναήλ.
Δύσκολα θα βρει κανείς συνεντεύξεις της. Ακόμη πιο δύσκολα κοσμικές εμφανίσεις της. Σε μια εποχή που η γυναικεία κανονικότητα και η ομορφιά δέχονται διαρκείς επιθέσεις δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πιο ωραία Ελληνίδα από αυτό το κορίτσι.
Η Χριστίνα Μητροπούλου είναι γεννημένη στις 31 Ιουλίου του 1982 και είναι ηθοποιός, απόφοιτη της δραματικής σχολής του Yale University. Επίσης, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής, φωνητικής/ορθοφωνίας και κινησιολογίας στο Los Angleles των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής από διακεκριμένους δασκάλους.
Μία σπάνια συνέντευξή της δημοσιεύτηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2014 από τον χρήστη Κατερίνα Ηλιοπούλου στον ιστότοπο topalcoscenico.blogspot.com
Ξεκινούσε κάπως έτσι.
Η Χριστίνα Μητροπούλου, ηθοποιός του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, δραστήρια στον κάθε τομέα με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια, υψηλή απόδοση, αφήνει το προσωπικό της στίγμα σε ο,τιδήποτε της ανατεθεί.
Με μια ματιά>
Σπούδασε υποκριτική και συγγραφή σεναρίων στο Yale University
Έχει εμφανιστεί σε διεθνείς παραγωγές στον κινηματογράφο, όπως το Straight Story και το My life in ruins.
Στην τηλεόραση, το ευρύ κοινό τη γνώρισε από τις “Κούκλες”, ενώ έχει συμμετάσχει σε τηλεοπτικές σειρές όπως οι Αληθινοί Έρωτες, 10η Εντολή, Ευτυχισμένοι Μαζί, Κλεμμένη Ζωή, Άμυνα Ζωής, Γιούγκερμαν .
Είναι μια από τις… πένες πίσω από θεατρικά έργα (Ανασφάλλω) και μεταφράσεις έργων (2 Οριζοντίως, Αιδοίου Μονόλογοι) και τηλεοπτικά concept όπως η Μάχη των Φύλων και το Κάτι Ψήνεται.
Είναι μέλος της ομάδας χορού “Load”.
Στο ευρύ κοινό, έγινες γνωστή μέσα από την τηλεοπτική σειρά “Κούκλες”. Παρ’ όλα αυτά, και πριν, αλλά και μετά από αυτή τη δουλειά, έχεις καταπιαστεί με σχεδόν όλες τις πλευρές και τις εκφάνσεις της τέχνης. Θέλεις να μου δώσεις την καλλιτεχνική σου ταυτότητα, με δυο λόγια, έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από τις σπουδές αλλά και τις επιλογές σου;
Σπούδασα στην Αμερική, είχα τη μεγάλη τύχη αμέσως μετά το σχολείο να φύγω, να πάω στο Yale. Εκεί σπούδασα θέατρο και κινηματογράφο. Η κατάρτισή μου λοιπόν, είναι και στην υποκριτική και στο κείμενο, είμαι ηθοποιός και σεναριογράφος. Εν συνεχεία, έζησα μερικά χρόνια εκεί, εφτά για την ακρίβεια, δουλεύοντας και στις δύο ιδιότητες. Μετά έζησα στη Σιγκαπούρη για ένα χρόνο και κάπου μεταξύ Αμερικής και Σιγκαπούρης, έκανα την πρώτη μου ταινία στην Ελλάδα, το Straight Story. Αυτό εκκίνησε την επιστροφή μου χωρίς καν να το καταλάβω! Τα γυρίσματα στο Straight Story ήταν πάρα πολύ ωραία. Όλοι θα σου πουν πως στα γυρίσματα στο εξωτερικό περνούν καλύτερα, εγώ έχω αντίθετη εμπειρία. Μου άρεσαν τα ελληνικά εδώ, γιατί υπήρχε μία άνεση, ένας χαβαλές αλλά ταυτόχρονα γινόταν και η δουλειά.
Από Σιγκαπούρη Ελλάδα γύρισα για να συμμετάσχω σ’ ένα σήριαλ που δεν βγήκε τελικά ποτέ. Έγιναν όμως άλλα, η Κλεμμένη Ζωή, το πρώτο σήριαλ στο οποίο είχα μόνιμο ρόλο, και θεατρικά όπως οι Ήρωες. Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, κάνω και τα δύο, και γράφω και παίζω. Βασικά, γιατί δεν μπορώ να κάθομαι. Όταν δεν παίζω, γράφω! Τώρα τελευταία θα έλεγα, όλο και πιο πολύ.
Όπως όλοι οι πολυπράγμονες καλλιτέχνες, φαντάζομαι θα είναι και για σένα δύσκολο να διαλέξεις τί είναι αυτό που σε εκφράζει περισσότερο απ’ όλα. Υπάρχει κάποιο κομμάτι της δουλειάς σου που κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου;
Είναι δύο διαφορετικές αλλά ταυτόχρονα πολύ κοντινές δουλειές. Το γράψιμο το αγαπώ πάρα πολύ! Γράφοντας, εκτιμώ όλο και πιο πολύ τους ηθοποιούς, κι αυτό γιατί χωρίς καλούς ηθοποιούς, το κείμενό σου πάει στράφι. Επίσης εκτιμώ κάποιους ρόλους που δεν μπορώ να παίξω. Δεν γράφω για μένα, όταν γράφω, πρακτικά, μια ιστορία θέλω να πω.
Μίλησέ μου λίγο για αυτή την αντίθεση, από τη μια ως ηθοποιός να παίρνεις στα χέρια σου ένα ρόλο που έχει “γεννήσει” άλλος για σένα, και από την άλλη ως σεναριογράφος να πρέπει να στήσεις εσύ την ιστορία και τους χαρακτήρες ενός έργου.
Μου αρέσει η δημιουργία – το να “γεννάω” εγώ το ρόλο. Και ο ηθοποιός, αντίστοιχα, δίνει πνοή, δημιουργεί το ρόλο. Απλά, είναι η δουλειά τέτοια, που είσαι έρμαιο του κειμένου. Με το οποίο κείμενο δε συμφωνείς πάντα, οπότε προτιμώ να δημιουργώ μόνη μου.
Ποιά είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγεις τους συνεργάτες σου;
Πρέπει να ταιριάζουμε. Είναι μια δουλειά που απαιτεί κατάθεση ψυχής, δεν είναι μόνο “βιογραφικό”. Τρώτε τα λυσσακά σας, έχει ξενύχτι μέχρι τις δύο το πρωί… Πρέπει να υπάρχει ο παρονομαστής του σεβασμού και της ποιότητας, ώστε να καταλάβουμε ότι υπάρχει καλή πρόθεση. Καλό είναι βέβαια, να υπάρχει και μια μικρή απόκλιση, είναι παραγωγικό.
Είσαι από τους λίγους του χώρου που πρόλαβαν τη χρυσή εποχή των μεγάλων κινηματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών, και που πρόσφατα τόλμησες μια επιστροφή στην τηλεόραση. Επέλεξες, μάλιστα να το κάνεις συμμετέχοντας σε μια συγγραφική ομάδα μιας σατιρικής σειράς με κωμικό χαρακτήρα. Ήταν συνειδητή αυτή η επιλογή σου να βρίσκεσαι πίσω από τις κάμερες, ή θα ήθελες να γυρίσεις ως ηθοποιός στην τηλεόραση κάποια στιγμή;
Ναι, θα επέστρεφα! Για κάτι που να αξίζει το χρόνο μου, που να το γουστάρω. Να μου ταιριάζει και να το κάνουμε όλοι με κέφι. Αλλιώς, θα κάτσω σπίτι μου να γράφω!
Σπούδασες θέατρο στο εξωτερικό. Δούλεψες στο αντικείμενό σου και έξω. Σκέφτηκες ποτέ να φύγεις μόνιμα; Υπό ποιές προϋποθέσεις θα το έκανες;
Όχι, δεν θα το έκανα! Και αυτό το λέω συνειδητά. Εγώ περνάω καλά στην Ελλάδα. Παρά τις δυσκολίες της, έχει πολύ ωραία πράγματα εδώ, που τα θεωρούμε δεδομένα. Επειδή λοιπόν τα στερήθηκα, τα εκτιμώ x100. Όταν ρωτάω τον εαυτό μου, η ζυγαριά γέρνει πάντα προς τα εδώ. Εκτιμώ τον ήλιο, το σουβλάκι. Δεν τα αλλάζω!
Μας συστήθηκες τηλεοπτικά -στον πρώτο σου μεγάλο ρόλο- ως κακιά και μοιραία γυναίκα… Σε πάω λίγο πίσω τώρα, αλλά, με βάση τον τρόπο που δουλεύεις κάθε ρόλο, θεωρείς μεγαλύτερη πρόκληση εκείνον που είναι κόντρα στην ιδιοσυγκρασία σου ή ένας πιο συμβατός σ’ εσένα μπορεί να κρύβει παγίδες;
Ο πιο συμβατός είναι για μένα πιο δύσκολος. Βέβαια, ο κάθε ρόλος απαιτεί και άλλη προσέγγιση. Και κομμάτι του πώς φτάνεις εκεί, σου το μαρτυρά ο ίδιος ο ρόλος. Ιδανικά, αν το κείμενο, η σκηνοθεσία και οι συνεργάτες είναι καλοί, σχεδόν σε οδηγεί το καράβι από μόνο του. Προϋποθέτει και αρκετή δουλειά από εσένα φυσικά. Κάποιους ρόλους, τους πιάνεις από έξω προς τα μέσα. Ο χαρακτήρας μου μιλάει έτσι, περπατάει έτσι… Θα έκανε αυτό, δεν θα έκανε το άλλο. Και αυτό όταν το κάνεις κτήμα σου, αρχίζει να σε επηρεάζει και εσωτερικά. Άλλους ρόλους πάλι, τους πιάνεις από μέσα προς τα έξω. Συμπερασματικά, ψάχνεις να βρεις τις προϋποθέσεις που θα δικαιολογήσουν τον τρόπο που θα παίξεις. Για μένα π.χ. η Νατάσα (Κούκλες) ήταν απόλυτα δικαιολογημένη. Ήξερα ότι συμπεριφέρεται έτσι γιατί έχει στερηθεί κάποια πράγματα. Γενικά πάντως, ό,τι είναι πιο κοντά σου είναι πιο… δυσκολάκι, γιατί σε αναγκάζει να την παλέψεις καλύτερα με την πάρτη σου. Ο,τι είναι πιο μακριά σου, είναι ένα διάλειμμα.
Ποιά είναι τα ερεθίσματα που σε βοηθούν να γράψεις τα κείμενά σου; Από τί εμπνέεσαι;
Ευχαριστώ πολύ τους φίλους μου, τους συγγενείς μου, και όλους τους ανθρώπους των οποίων τις ζωές “κλέβω”! Είναι δηλωμένο πως ό,τι λένε είναι πια public domain! Η παρατήρηση γίνεται πια δεύτερη φύση σου, είναι σα να υπάρχει ένα κουμπάκι μέσα σου, που την ώρα που βλέπεις κάτι, αυτό καταγράφεται στο σκληρό. Και το ανασύρεις όταν πρέπει.
Το κεφάλαιο χοροθέατρο τί ρόλο παίζει στη ζωή σου;
Μεγάλο και αγαπημένο! Στα πλαίσια του “γράφω”, ασχολούμαι και με την κωμωδία, και με το δράμα, αλλά και με το χορόδραμα. Για μένα η δουλειά ξεκινάει συνήθως από το τί θέλω να πω, και καταλήγει στο ποιό μέσο μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα αυτό που θέλω να πω. Ξεκινάς από μια ιδέα, και αυτό μπορεί να μεταφράζεται πιο ωραία στο θέατρο, ή σε σκέτς, ή σε σινεμά, μικρού μήκους, μεγάλου μήκους. Στο μαρτυρά και η ίδια η ιδέα. Κάποια στιγμή, πριν από δύο-τρία χρόνια, έπαιζα σε μια παράσταση, το Vagina Monologues. Εκεί ήρθε να με δει η δασκάλα μου που έχει σχολή χορού, η κυρία Μαρία Λάζαρη, μαζί με καθηγητές της σχολής. Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά που άλλαξε τη ζωή μου, διότι δεν ήξερα ότι στην παρέα αυτή ήταν και ο Τάσος Μπεκιάρης, ο οποίος είναι πλέον αγαπημένος φίλος. Με το που γνωριστήκαμε και καταλάβαμε ότι έχουμε κοινούς καλλιτεχνικούς κώδικες, θέλαμε να κάνουμε κάτι μαζί. Έχουμε κοινό λεξιλόγιο σε ό,τι αφορά την τέχνη και το θέατρο. Την τέχνη την βλέπω συνολικά, καθολικά. Δεν βάζω στεγανά. Θεωρώ πως δεν είναι πια η εποχή μας για στεγανά. Ούτε το 2014, ούτε η οικονομική εποχή, ούτε η ηλικία μας, είμαστε σε άλλες εποχές. Ο χορός ανέκαθεν είναι πρωτοποριακή τέχνη. Ενώσαμε λοιπόν τις δύο τέχνες και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα πείραμα – μια παράσταση με χορό και θέατρο μαζί. Το αποτέλεσμα ήταν το «Ανασφάλλω», ένα έργο που αφορούσε στις ανασφάλειες των ανθρώπων, κοινωνικές, προσωπικές, συναισθηματικές, οικογενειακές, οικονομικές δοσμένο μέσα από πρόζα και κίνηση. , και και και…
Πάρα πολλοί συνάδελφοί σου το έχουν ήδη κάνει, ή έχουν δηλώσει πως θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε κάποιο talent show. Εσύ, θα το έκανες;
Ποτέ μη λες ποτέ, γιατί θα τα βρεις μπροστά σου! Στην παρούσα φάση, δεν θα το έκανα. Αν ήταν ένα talent show φρέσκο, κάτι καινούριο σαν ιδέα, ενδεχομένως να πειραματιζόμουν.
Πέρα από το ότι η πένα σου κρύβεται πίσω από μεγάλα τηλεοπτικά concepts, υπάρχει κάτι το οποίο δεν γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος για σένα;
Αγαπώ πολύ το σινεμά. Ήταν η πρώτη μου αγάπη! Πρώτα έμαθα σινεμά, μετά χοροθέατρο κι έπειτα θέατρο. Ειδικά, λατρεύω τις ταινίες κινουμένων σχεδίων! Είναι όνειρο ζωής κάποια στιγμή να κάνω voice acting. Κάνω όσο περισσότερο σινεμά γίνεται! Γράφω, παίζω, σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, ακόμη και αφιλοκερδώς το έχω κάνει, για να βοηθήσω νέους δημιουργούς.
Πώς διαχειρίζεσαι μια ενδεχόμενη αποτυχία στα επαγγελματικά σου;
Έχουν συμβεί πολλές! Εξαρτάται βέβαια τί ορίζεις ως αποτυχία. Έναν ρόλο που δεν πήρες; Μια δουλειά σου που δεν πήγε καλά; Πιστεύω ότι πρέπει να ακούμε το κοινό. Δηλαδή, αν κάτι δεν τσουλάει, συνήθως υπάρχει λόγος. Πρέπει λίγο να εξετάσεις το “γιατί”. Αν το λύσεις, θα ξέρεις τί να μην κάνεις την επόμενη φορά. Θέλει υπομονή, ψυχραιμία, και για μένα, να αγκαλιάζεις τα καλά και τ’ άσχημά σου. Αλίμονο αν στην πρώτη αποτυχία τα παρατάς, αν στα πρώτα σχόλια που ακούς σηκώνεσαι και φεύγεις. Πρώτος εσύ πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου. Επίσης, να έχεις κάποιους δικούς σου ανθρώπους, των οποίων τη γνώμη εμπιστεύεσαι. Μετά, ε, κρύβεσαι λίγο στο καβούκι σου, ηρεμείς, χαλαρώνεις, και ξανανεβαίνεις στον ήλιο!
Τί θα συμβούλευες τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με την τέχνη;
Να διαβάζουν όσο πιο πολύ μπορούν. Και για την τέχνη τους αλλά και γενικά. Για μένα ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει ποιότητα. Να μελετήσουν τη δουλειά τους και να ξέρουν ότι θέλει επιμονή, θέλει χρόνο, και γερό στομάχι. Αλλά αν τα γνωρίζεις όλα αυτά, είναι πιο εύκολο το να περιμένεις να συμβεί.
Κοιτώντας πίσω, πόσο % θα έλεγες ότι έχεις πραγματοποιήσει τα όνειρα που είχες 10 χρόνια πριν, και όταν σκέφτεσαι το μέλλον, που βλέπεις τη Χριστίνα σε 10 χρόνια από τώρα;
Κατ’ αρχάς, είμαι πολύ διαφορετικός άνθρωπος απ’ ότι ήμουν όταν τελείωσα τη σχολή. Και είναι λογικό αυτό. Ο άνθρωπος δεν παραμένει στάσιμος! Στους στόχους που είχα, ήμουν τυχερή και σε μεγάλο βαθμό έφτασα πολύ κοντά. Μετά όμως οι στόχοι άλλαξαν. Θεωρώ πολύ σημαντικό, το να ακούς τον εαυτό σου και να είσαι ευέλικτος, παρά να προσκολληθείς σ’ έναν και μοναδικό στόχο. Γιατί μπορεί να φτάσεις εκεί, και τελικά να μην είναι αυτό που ήθελες! Όντως, το ταξίδι είναι που μετράει. Ο στόχος είναι μια καλή αφετηρία, γιατί από ένστικτό, ξέρεις που θες να πας. Όσο για 10 χρόνια μετά, δεν έχω ιδέα! Και δεν θέλω να έχω! Αλλά με τις σταθερές που έχω τώρα, θα ήθελα να δημιουργώ πράγματα, που μετράνε. Που έχουν σημασία, που με κάποιον τρόπο όποιος τα βλέπει τον αλλάζουν, είτε παίζοντας είτε γράφοντας.
Έχεις κι εσύ την “ασθένεια” των καλλιτεχνών που ονομάζουμε ματαιοδοξία; Πιστεύεις ότι είναι απαραίτητη για αυτό το επάγγελμα;
Αν μιλάμε για ένα κομμάτι φιλαρέσκειας, δεν υπάρχει ηθοποιός που να μην το έχει. Ο ηθοποιός που δεν του αρέσει να τον βλέπουν, δεν περνάει καλά εκεί που βρίσκεται!
