Αποκαλυπτική για πολλούς τομείς της προσωπικής της ζωής ήταν η Δέσποινα Βανδή σε συνέντευξη που παραχώρησε στον εξαιρετικό και ανατρεπτικό Δημήτρη Δανίκα και την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα». Η κουβέντα τους κινήθηκε σε μεγάλο μέρος γύρω από τη μετανάστευση και τα πρώτα χρόνια της ζωής της στη Γερμανία: «Οι παππούδες μου, από τον Πόντο, μετανάστες. Το ίδιο και οι πρόγονοι του Ντέμη. Ο πατέρας μου, από το Χρυσόκαστρο Καβάλας. Εγώ γεννήθηκα σε βιομηχανική περιοχή κοντά στη Στουτγάρδη. Της διπλής μετανάστευσης δηλαδή. Και ο πατέρας μου, εργάτης, γκασταρμπάιτερ.
Στη Γερμανία μέχρι τα πρώτα έξι χρόνια. Και εκεί και εδώ τον ίδιο ταξικό διαχωρισμό έχω βιώσει. […] Από αυτή τη σχέση δύο πράγματα έμαθα. Ότι τίποτα δεν σου χαρίζεται σε αυτή τη ζωή. Και πράγματα, τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Όλα με κόπο, μόχθο, δουλειά, αφοσίωση, στοχοπροσήλωση. Όλα. Να το πιστέψεις αυτό. Και αν δεν το έχεις κάπου διαβάσει, πρέπει να ξέρεις ότι προκειμένου να εκπληρώσω τον στόχο μου έκανα όλες τις δουλειές. Γκαρσόνα, υπάλληλος καταστημάτων, γραμματέας, όλα. Και αισθάνομαι υπερήφανη γι’ αυτό. Καμία δουλειά δεν αξίζει την περιφρόνησή μας».
Μάλιστα, η ίδια συνέχισε σε άλλο σημείο της συνέντευξης: «Έλεγα, λοιπόν, ότι λόγω της μετανάστευσης και της προλεταριακής κατάστασης του πατέρα μου τα βλέμματα των άλλων έπεφταν από πάνω προς τα κάτω. Σαν να με κοιτούσαν αφ’ υψηλού. “Τώρα θα δείτε” έλεγα. Αυτή η “κατωτερότητα” με έσπρωξε προς το διάβασμα, τη μελέτη, την έφεση μιας ανώτερης εσωτερικής μετανάστευσης. Αυτό το κίνητρο. Τα αντίθετα έλκονται. Έτσι δεν είναι; Γι’ αυτό πιστεύω ότι η αποτυχία είναι ευλογία. Η επιτυχία σε ακινητοποιεί, σε βολεύει. Η αποτυχία είναι απαραίτητη στη ζωή.
Οι αντιξοότητες σε θωρακίζουν. Οι δυσκολίες είναι που σε οδηγούν προς την αυτογνωσία. Η ήττα είναι το εφαλτήριο προς την έξοδο, την εκτίναξη και την αλλαγή. Όπως περίπου λέει ο Ηράκλειτος ότι “η αποτυχία μπορεί να είναι επιτυχία”. Όπως λένε και οι Αμερικανοί πως “ό,τι δεν σε σκοτώνει σε δυναμώνει”» συμπληρώνοντας: «Το δεύτερο πράγμα που έμαθα τα πρώτα μου χρόνια είναι φυσικά ο ιδρώτας του μόχθου. Το έζησα. Με χάραξε. Άλλωστε ο Ονορέ Ντε Μπαλζάκ γράφει ότι “η λίγη δουλειά γεννά μεγάλη φιλαυτία, αντίθετα η πολλή δουλειά μεταδίδει άπειρη μετριοφροσύνη”».
Ακόμα, η Δέσποινα Βανδή δεν διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας: «Ποτέ δεν πίστεψα ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στον Τσίπρα. Όταν έταζε, όπως άλλωστε όλοι οι πολιτικοί, λαγούς με πετραχήλια έλεγα μέσα μου: “Από πού θα βρει για να σκίσει το μνημόνια και να αυξήσει μισθούς και συντάξεις; Από τον τοίχο;”» δήλωσε, ενώ τόνισε: «Είμαστε αδιόρθωτοι. Και τώρα μερικοί-μερικοί μιλούν για δραχμή. Ό,τι χειρότερο, γιατί ο δυνατός με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα είναι θωρακισμένος, θα αντέξει. Όπως η Γερμανία, είτε με ευρώ, είτε με μάρκο θα διαπρέψει. Όμως ο πιο αδύναμος, ο Έλληνας δηλαδή, θα καταστραφεί ολοσχερώς. Αν δεν αλλάξουμε προς το καλύτερο, θα αλλάξουμε προς το χειρότερο».
Τέλος, η ίδια εξομολογήθηκε: «Πραγματικά στις μέρες μας δεν ξέρω τι είναι Αριστερά. Όχι, ο πατέρας μου, φανατικός με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τον πίστεψε. Ότι με τον Ανδρέα θα βελτιωθεί η ζωή του. Όταν με έπαιρνε μαζί του σε κάποιες διαδηλώσεις, αισθανόμουν το ηλεκτικό ρεύμα που διαπερνούσε τα κύτταρά του» συμπληρώνοντας:
«Το χειρότερο από όλα είναι να επιστρέφουμε και να μηρυκάζουμε τα παλιά. Λίγο πολύ όλοι φταίνε. Και όλοι πρέπει πάση θυσία να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα. Το ίδιο και η κοινωνία. […] Οι σωτήρες μάς τελείωσαν. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Κάτι λάθος γίνεται. Γιατί ενώ η χώρα είναι σαν ακατέργαστο διαμάντι, εμείς καταφέρνουμε αυτό το διαμάντι να το μετατρέπουμε σε στάχτη. […] Ας αφήσουμε το παρελθόν και ας ασχοληθούμε σοβαρά με το παρόν».
