Η Βίκυ Σταμάτη συνάντησε την κάμερα των ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΩΝ στην βίλα που φιλοξενείται. Πολύ ελαφρά βαμμένη, αλλά φρέσκια, ντυμένη στα ροζ με μια σινιέ τσάντα χειρός σε πιο φουξία απόχρωση, βρέθηκε στο προθάλαμο της διώροφης οικείας, στην εξωτερική, μεγάλη, σιδερένια πόρτα με τον ρεπόρτερ της εκπομπής του «Ε». Πλακόστρωτο δρομάκι οδηγούσε στο σπίτι, μέσα απ τον καταπράσινο και καλόγουστο, προφανώς από σχεδιασμό καλού γεωπόνου, κήπο. Στην άκρη του πλάνου ένα τεράστιο σκεπαστό γκαράζ με πέντε τουλάχιστον θέσεις αυτοκίνητων όπου εκεί τώρα βρισκόταν ένα λουσάτο τζιπ, μόνο. «Είμαι καλά, τώρα… είμαι καλά» αρκέστηκε να πει με ύφος θλιμμένο, αλλά αισιόδοξο ως μια Εριν Μπρονκοβιτς της αριστοκρατίας, που θα συνεχίσει να μάχεται για το καλό και το δίκαιο! Έφταιγε; Δεν έφταιγε;
Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Από καταβολής κόσμου οι άνθρωποι, σ όλο το φάσμα της εξέλιξης μας, με ευκολία ενοχοποιούμε τις γυναίκες. Φυσικά και έφταιγε η Εύα που ο χαζό – Αδάμ, δάγκωσε το μήλο, η Ελένη που ξελόγιασε τον ωραίο Πάρη και όλοι οι κοτζάμ στρατηγοί που έπιασαν τον δεκαετή πόλεμο για την τιμή της –και καλά!
Η Ασπασία με τα κόλπα της εταίρας κατεύθυνε τον μαύρο – Περικλή, η Θεοδώρα με τα γυμνά της στον ιππόδρομο, δεν άφηνε τον θρόνο και τον Ιουστινιανό στην ησυχία του. Η Αγριππίνα, η Μεσσαλίνα , η Οκτάβια είναι πιο ένοχες απ τους Νέρωνες, τους Καλιγούλας, του Κλαυδίους, τους φονιάδες και συνωμότες συγκλητικούς, στρατιωτικούς και απελεύθερους. Η Μαρία Αντουανέτα δεν θα ξεχαστεί ποτέ, μαζί με το παντεσπάνι της ασχετοσύνης, ενώ συχνά αδιαφορούμε για το ποιος Λουδοβίκος ήταν ο ανόητος, ανεύθυνος και ανίκανος για συμπόνια κλειδαράς σύζυγος, της! Στα σύγχρονα χρόνια, η Λουίνσκι είχε ύστερη σκέψη που παρέσυρε τον Κλίντον και ας ήταν σχεδόν έφηβη και εκείνος στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας.
Μήπως και η Δήμητρα Παπανδρέου δεν ενοχοποιήθηκε για τις πολιτικές επιλογές ενός μεγάλου έρωτα, ενώ έφαγε την πλέον σεξιστική επίθεση που σημειώθηκε στην ευρωπαϊκή σύγχρονη Ιστορία σε γυναίκα; Είναι λοιπόν η Βίκυ Σταμάτη το θύμα, όπως παρουσίαστηκε από μερίδα του τύπου και τους δικηγόρους της, όπου το έσκασε για ένα βράδυ για να δει το παΐδι της; Είναι η μάνα που κλείστηκε φυλακή αλλά δεν είχε ιδέα για τα χρήματα του ισχυρού συζύγου και τις πηγές τους; Ήταν το ελάττωμα της, η αγάπη; Η αγάπη για έναν σοσιαλιστή που αγαπούσε το 4 Seasons και την πολυτέλεια, αν και πρωταγωνιστής μιας εποχής που επιχειρούσε την μεγάλη ανατροπή, την αλλαγή, την λίγο περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, την ανακούφιση των αδύναμων, την αποκατάσταση των περιφρονημένων; Είναι απλά καλομαθημένη γυναίκα, που αγαπούσε τα λούσα και τη ματαιοδοξία;
Μια Αντουανέτα κι αυτή που αγόραζε φίρμες, γέμιζε λεφτά τους διάσημους μακιγιέρ και κομμωτές, επιδίωκε, ξοδεύοντας την κοινωνική αναγνώριση μιας ελίτ καλοζωισμένων και κακομαθημένων γυναικών, γεννημένων καταμεσής στην ύβρη του απόλυτου πλούτου; Μπορούμε να την κατηγορήσουμε και συνάμα να την αθωώσουμε μόνο για ελαφρόμυαλα, αφέλεια, μιμητισμό των άλλων πλουσίων, μεγαλομανία και μεγαλοπιάσημο;
Ω! Ναι, δεν είχε είπε, καμία γνώση για τα οικονομικά του συζύγου της. Εκείνη είχε την πόζα απλά της γυναίκας που ξόδευε χωρίς να ρωτά από πού έρχονται τα λεφτά. Σάμπως ρωτούσαν οι σύζυγοι των ναζί αξιωματούχων από ποιας εβραίας το νεκρό λαιμό και από ποιό κομμένο δάχτυλο της ήταν τα κοσμήματα που της πρόσφερε ο άνδρας της; Η μήπως οι γυναίκες των μαφιόζων ξέρουν ποιον σκότωσε, ποια εκπόρνευσε και πόσα κιλά ναρκωτικά έσπρωξε ο άνδρας της στην κάθε πιάτσα; Είναι ένοχες ναι! Για το έγκλημα όμως ή για την προσποίηση της ανόητης άγνοιας του; Για το κενό; Για την πρόσκαιρη ματαιόδοξη απόλαυση υλικών πραγμάτων και ηδονών με ημερομηνία λήξης, που δεν υπολογίζει το κόστος των ανθρώπων ζωών απ τα οποία φτιάχτηκαν; Και ναι! Τόσοι ένοχοι είναι έξω! Λίστες που ετοιμάζονται να παραγράφουν. Off shore. Πολυτελής ζωή δίπλα σου να αναρωτιέσαι από πού και ως που. Πως άνθρωποι που μπλέχτηκαν στην πολιτική έχουν εκατομμύρια, σπουδάζουν παιδιά στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, στα ακριβά κολέγια της Αθήνας, κυκλοφορούν με αυτοκίνητα μεγάλης αξίας, ζουν στα πιο ακριβά προάστια σε υπερπολυτελή σπίτια και κάνουν διακοπές στα πλέον ειδυλλιακά θέρετρα του πλανήτη; Πως ξεχνάνε να δηλώσουν κάνα εκατομμυριάκι ευρώ; Πως έχουν 40 σπίτια ο καθένας; Πως όλοι αυτοί απολαμβάνουν μια ζωή βουτηγμένη στο life style του Χόλυγουντ και εμείς με 30 χρόνια δουλειάς δε μπορούμε να βάλουμε πετρέλαιο, να πληρώσουμε τη ΔΕΗ, να πάμε τα παιδιά μας μέχρι τον λαϊκό Ωροπό για μπάνιο και να τα γράψουμε αγγλικά. Και ας ξέρουμε τι δουλειά κάνουμε και εμείς και οι άνδρες μας! Και ας στενάζουμε στις δόσεις της εφορίας.
Και ναι! Να απαλλάξουμε όποια κυρία λόγω ματαιόδοξης βλακείας από κάθε κατηγορία! Να μην εξαντλήσουμε την αυστηρότητα μας σε μια μάνα! Να μην ενοχοποιήσουμε, σεξιστικά και σαδιστικά ηδονικά, την γυναίκα για άλλη μια φορά! Να κατανοήσουμε τα ψυχολογικά προβλήματα και τις χαμένες, αλλά στημένες πόζες στο ψυχιατρείο! Να δείξουμε επιείκεια στην ανοησία του θηλυκού, όπως πάντα καταγεγραμμένου στην Ιστορία! Να χαρούμε που έτυχε ευνοϊκής μεταχείρισης και αντί στις φύλακες με τις φρικτές συνθήκες επιβίωσης βρέθηκε στο Δρομοκαίτιο που είναι σχεδόν καλύτερη απ το σπίτι μας η ζωή με τόση ακρίβεια! Να χαρούμε γιατί επιτέλους είναι με το παΐδι της, σε ένα απλό, φιλόξενο, καλών φίλων σπίτι στα Βόρεια προάστια, με πρασιές, γκαράζ, ήλιο, καλό γούστο.
Οι άλλες φυλακισμένες; Οι μωρομάνες του Κορυδαλλού; Εκείνες που έκλεψαν για ταΐσουν ένα μωρό; Εκείνες που τις εκμεταλλεύτηκαν για ένα κομμάτι ψωμί και τις πέταξαν στις πιάτσες στις σκοτεινιές της πόλης; Όσες βρέθηκαν δίκαια ή άδικα στις φύλακες και μεγαλώνουν παιδιά εκεί, ή τα δικά τους έξω και δεν μπορούν ούτε το φιλί τους να αισθανθούν, ούτε την αφημένη ανάσα του ύπνου, ούτε την μυρωδιά της παιδικότητας τους στις παλάμες μετά από χάδι; Εκείνες, που δε θα αναλύσει ποτέ το μέλλον, την αθωότητα ή την ενοχή τους, τα κίνητρα τους και το αν ήταν θύματα ή θύτες; Όσες δε θα φιλοξενηθούν σε κομψές βίλες στο Χαλάνδρι;
Και όλες οι υπόλοιπες, εμείς; Σ όλες τις δουλειές, στην ανεργία, στην αγώνα της καθώς μέρας, που δε αρπάξαμε ούτε ευρώ και που ρωτάμε τους συντρόφους μας που τα βρήκε και κυρίως τι θα κάνουμε για να επιβιώσουμε; Και οι ωραίες τσάντες, μας αρέσουν και τα καλοχτισμένα μαλλιά και τα φρέσκα πρόσωπα και οι βαλίτσες στα Βόρεια Προάστια και τα ιδιωτικά σχολεία για τα παιδιά μας! Και όχι μόνο σε μας, αλλά και στις μανές προσφυγές και στα παιδιά του, αρέσουν. Στα παιδιά που έζησαν τη φρίκη, τον πόλεμο, το θάνατο, την περιπλάνηση. Για αυτό κυρία Σταμάτη, εσείς τώρα είστε καλά, αλλά εμείς όχι! Και δε σπαταλάμε ούτε χαρά, αλλά ούτε και μας περισσεύει λύπη για σας…
