Είχα υπολογίσει να γράψω ένα κομμάτι με αποκαλύψεις και με μία -κατά κάποιον τρόπο- εισαγωγή στο σασπένς, σαν άλλη Πατρίσια Χάισμιθ.
Αντ αυτού, προσφέρω μια τρυφερή μερίδα ακτινογραφίας.
Δείτε το σαν ορ ντεβρ.
Nα συστηθώ.
Της Σεμίνας Διγενή
Είμαι ό,τι λέει η προχθεσινή μου μαγνητική τομογραφία. Άτομο με καταπονημένη μέση και μικρές φθορές σε σπονδύλους. (Τουλάχιστον δεν είμαι ασπόνδυλο… χα!).
Αγαπώ τη σοκολάτα, τις υποσχέσεις, τα λαϊκά της Νίνου, τη νότια Ιταλία και το θέατρο, γιατί με διασώζει από τους απόλυτα προβλέψιμους ανθρώπους, που το μόνο που τους κάνει συναρπαστικούς, είναι η τέχνη.
Έχω τραφεί με τόνους ψεμμάτων, ονείρων, καταραμένης ποίησης και ψευδαισθήσεων, αλλά και με μικρές-μικρές μπουκιές ξαφνικής ευτυχίας.
Ήξερα τη Λόρα Ινγκλς που ζούσε στο «Μικρό σπίτι στο λιβάδι», καληνυχτούσα κάποτε, σαν τον Τζον Μπόι των «Γουώλτονς», διάβαζα Μανίνα και «Έγκλημα και Τιμωρία», πέρασα από ΚΝΕ και Ρήγα κι ερωτεύτηκα Λογαρίδη και Τσελεντάνο.
Μια φορά κι έναν καιρό δούλευα στην τηλεόραση. Ναι, ναι… αυτό το Γκόθαμ Σίτυ, που βλέπετε σήμερα.
Δούλεψα και στους υπονόμους και στις σουίτες του. Έζησα τον απόλυτα κανιβαλιστικό έρωτα μαζί της. Καιρό τώρα, δε ζω εκεί. Σχεδόν ξέχασα πως κάποτε ήταν το σπίτι μου.
Έτσι όπως τη βλέπω να αδειάζει από ανθρώπους, φοβάμαι. Ανατριχιάζω, τρομάζω. (Κάποιες φορές, ο τρόμος είναι ίδιος μ εκείνον τότε που ήταν γεμάτη).
Είναι που έχω συνήθως δύο εαυτούς, αυτόν που όταν ζοχαδιάζεται, τού ρχεται αβίαστα να τσιρίξει :
”Α ρε καριόλη, παλιομπαγλαμά!”.
Κι έναν άλλον, που αναστατώνεται χαμηλόφωνα, ψιθυρίζοντας :
”Ουτιδανέ, ε ουτιδανέ”.
Μεγάλωσα με πολλά παραμύθια. Είπα κι εγώ πολλά. Γνωρίζω από οργάνωση πλοκής. Έχω επαφή με τους ήρωές τους. Ξέρω καλά και τον Κακό Λύκο. Στη δική μου ζωή, ήταν ο έρωτας. Μέχρι που… δεν ήταν.
Τελικά, χώρισα με τη βοήθεια του Ουάιλντ, τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες και καθάρισα. Σε γοητευτικούς και κουραστικούς.
Ανάρτηση παρθενική λοιπόν, από τη Ζώνη του Λυκόφωτος! (Να το εκτιμάτε το λυκόφως, διότι στη διάρκειά του -από το ηλιοβασίλεμα, μέχρι το πλήρες σκότος- είναι δυνατή η παρατήρηση των αστέρων και ταυτόχρονα είναι ορατός ο ορίζοντας).
Αλλόκοτος καιρός, όπως και νά χει…
Αν πάντως, ακούτε φωνές, σε ώρες κοινής ησυχίας, όπως εγώ, του τύπου: ”Γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;”, Πώς μύριζε με τόσους άπλυτους η Γ.Γ Τύπου;” ”Ποιος θα κρεμαστεί απόψε;”, ”Στους Λύκους ή στους Βρικόλακες, να ποντάρουμε στηνTwilight zone;” ”Πόσες σκηνοθεσίες θα διαπράξει φέτος ο Κιμούλης;”, μην θορυβείστε.
Αυτός ο αλλοπαρμένος που ορίστηκε (από μισάνθρωπο -ή μεθυσμένο;- Θεό), να σκηνοθετήσει τον Κρανίου τόπο μας, βρίσκεται σε τρελλό παραλήρημα. Μοντάρει λάθος πλάνα, σε λάθος μουσική. Ζούμε στο λάθος μοντάζ.
(Νά ξερε τουλάχιστον και το πως οργανώνεται η πλοκή….
Μα, ούτε τα βασικά;)
*Είναι το πρώτο κείμενο της Σεμίνας Διγενή στο real.gr… Καλοτάξιδη…
