Αναρωτιέμαι-γράφει η Αφροδίτη Γραμμέλη στο ΒΗΜΑ- αν όλοι εμείς κι εσείς που παρακολουθήσαμε αυτή την αθλιότητα εν μέσω τεράστιων προβλημάτων τα οποία καλύφθηκαν από την ομίχλη που προκάλεσε αντιληφθήκαμε το αληθινό πρόβλημα. Αν σκεφτήκαμε ότι μαζί με όλους εμάς κάποιοι άνθρωποι έβλεπαν τη δουλειά τους, το μέλλον τους να είναι… ζήτημα υψηλής προσφοράς. Θυσία στον βωμό του χρήματος. Οποιος έχει τα πιο πολλά, γιατί τα χρειάζεται το κράτος να τα ρίξει στο πηγάδι που δεν έχει πάτο, αγοράζει το υποθηκευμένο μέλλον των ανθρώπων που εργάζονται στους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Αγοράζει τη δυνατότητα να τους πετάξει στον δρόμο, να τους σβήσει από τον εργασιακό χάρτη.
Ποια δημοκρατία υποχρεώνει εργαζομένους να μετρούν αντίστροφα τις ώρες που τους απομένουν στη δουλειά τους για λόγους σαν αυτούς που προκαλούνται από τον άθλιο διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών; Ποια αριστερή φιλοσοφία διαχωρίζει τους εργαζομένους σε νόμιμους και παράνομους λόγω της απόφασης να βάλει την τάξη που τη βολεύει στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο; Ποιανού τσιφλίκι είναι οι ζωές και οι δουλειές μας; Ποιος νομιμοποιεί τον εργασιακό θάνατο για να βολέψει τα συμφέροντά του;
Ολα αυτά εμείς άραγε, που παρακολουθήσαμε τον ατελείωτο μαραθώνιο της δημοπρασίας, τα σκεφτήκαμε; Τη στιγμή που γράφαμε χαριτωμενιές στο Twitter και στο Facebook, την ώρα που λέγαμε ανέκδοτα μεταξύ μας για να περάσει η ώρα περιμένοντας στην κλειδαρότρυπα να μάθουμε τα ονόματα και τα ποσά, υπήρχαν αυτοί που περίμεναν να δουν πόσος χρόνος τούς μένει ακόμη στο γραφείο, στον δρόμο, στην κάμερα, στη μονταζιέρα.
Το αντιμετωπίσαμε όλο σαν ριάλιτι γιατί πλέον επιβεβαιωμένα είμαστε κοινωνία του θεάματος, κοινωνία που αρέσκεται στα πυροτεχνήματα και στις σκανδαλώδεις διαδικασίες. Ακόμη και κάποιοι «συνάδελφοι» των φιλοκυβερνητικών μέσων που διψούν για «αίμα» δεν θα χορτάσουν αν δεν δουν ακόμη και εφημερίδες, περιοδικά και ραδιόφωνα να πέφτουν στον λάκκο που άνοιξε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και μέσα σε όλα αυτά η εκκωφαντική σιωπή αυτών για τους οποίους ξεσηκώθηκε ολόκληρος ο κλάδος όταν εντελώς άδικα κάποιοι αποφάσισαν να ρίξουν μαύρο στη δημόσια τηλεόραση. Σιωπή, αμηχανία και προκλητική αδιαφορία για όσα βιώνουν οι συνάδελφοί τους στον ιδιωτικό τομέα. Ούτε μία επιστολή συμπαράστασης, ούτε μία ανακοίνωση που να καταδικάζει όλα όσα συμβαίνουν. Σιωπή και τουμπεκί, όπως λέει και ο λαός. Ζήτω το δημοσιοϋπαλληλίκι; Ζήτω το Ραδιομέγαρο από το οποίο πλέον κανείς δεν μπορεί να μας κουνήσει;
Σε όλη αυτή τη ζούγκλα, την οποία εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε μπολιασμένοι με εγωκεντρισμό και εμφυλιοπολεμικές τάσεις, κάποια στιγμή θα κοιταχθούμε και θα καταλάβουμε πως δεν υπάρχουν θηρία και θηράματα, αλλά μόνο θηρία. Και απλώς θα αλληλοσπαραχθούμε μέχρι τελικής πτώσεως. Μόνο ντροπή.
