Τα τελευταία απογεύματα συναντώ τον Παντελή Καναράκη, κάθε απόγευμα, πριν την παράσταση «Μπαμ Μπαμ» στο Χυτήριο. Πρέπει να ετοιμαστεί και δεν έχει χρόνο, αλλά πάντα κλέβει λεπτά και κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα στους δροσερούς πέτρινους τοίχους του παλιού κτηρίου, να μιλήσουμε. Οι άδειες. Τι θα απογίνει τόσος κόσμος. Τι θα απογίνουμε όλοι. Φοράει πάντα τα ιδιαίτερα παντελόνια και τα ρούχα που κάνουν την φιγούρα του ξεχωριστή. Τα χρόνια περνούν αλλά έχει αυτή την παιδική επιδερμίδα και μια ηρεμία στο σκούρο βλέμμα άνευ ηλικίας.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Τον ξέρω από πάντα στα ενήλικα μου χρόνια μου φαίνεται. Από όταν συναντιόμαστε στη δουλειά του Πέτρου, αυτός στο ραδιόφωνο και εγώ στα περιοδικά. Τον άκουγα! Οι εκπομπές του ήταν χειροποίητες. Όλες με γραμμένο κείμενο και ποτέ αυτοσχεδιάζοντας με προχειρότητα στον αέρα. Σήμερα, μετανιώνει για όποιον τότε έκρινε αυστηρά. «Έλα μωρέ Παντελή» του λέω αμετανόητη εγώ, «όλοι πια καλά γνωριζόμαστε! Και ποιοι είναι κωλόπαιδα ξέρουμε και ποιοι όχι! Και λίγο κράξαμε» επιμένω αυτάρεσκα εγώ. Μετά σκέφτομαι πόσο ωρίμασε, πόσο αναπτύχθηκε και δούλεψε τον εαυτό του με τα χρόνια και μπαίνω σε σκέψεις για το δικό μου «ποιόν»! Στη σκηνή σε λίγο, κάνει ένα κέντημα σε μια σουρεαλιστική ερμηνεία, με συνεχείς αλλαγές τόνου, χορογραφίες του κειμένου, γυμναστικές ασκήσεις, ξαφνικές ανατροπές διάθεσης και μελωδικότητας του λόγου. Ηθοποιός, που γράφει, που κάνει σόου στα μεγάλα θεάματα, που φτιάχνει τύπους και χαρακτήρες, που κάνει ραδιόφωνο.
Ευγενής σαν άνθρωπος, που δε λέει κακή κουβέντα, κοιτάει κατάματα και εκφράζει αυτό που σκέφτεται, ίδιο μπροστά και πίσω απ τη πλάτη του άλλου. Απ τους ανθρώπους όλους που έχω γνωρίσει στο χώρο της δημοσιότητας, αυτός, η Ζέτα Μακρυπούλια άντε και κάνα δυο άλλοι, να δούλεψαν τόσο τον εαυτό τους και να έχουν συνειδητοποίηση της ύπαρξης τους σε τέτοιο βαθμό. Μου λέει για τη σειρά που θα παίξει στον ΑΝΤ1, έναν ύμνο για την Καβογιάννη σαν άνθρωπο και πως του ξύρισαν τα μαλλιά στα πλάγια για τον χαρακτήρα του και αν φαίνεται, που έχει ανησυχία για το θεατρικό του ρόλο. Δε φαίνεται… τουλάχιστον πολύ! Η σειρά είναι του υπέροχου ακόμα και στα άτυχα του έργα, όπως το «Κάτω Παρτάλι», Λευτέρη Παπαπέτρου και έχει ιδιαίτερη αναμονή μιας και η χρονική διάρκεια που αναφέρεται ξεκινά απ το δημοψήφισμα του περσινού καλοκαιρινού, με το «Όχι» και το «Ναι». Εκτός απ τον Παντελή και την Καβογιάννη πρωταγωνιστεί η Ζέτα Μακρυπούλια και ο Χατζηπαναγιώτης με τον Αλεξάνδρο Λογοθέτη. Εχουμε να περιμένουμε λοιπόν τα καλύτερα… Και με πιάνει μεγάλη κρίση αγάπης για τον Παντελή! Γιατί δεν έχει την εγωκεντρικότητα των ανθρώπων της σκηνής. Θα ρωτήσει πάντα για σένα, τη δουλειά, την οικογένεια. Θα θυμηθεί λεπτομέρειες, θα ενδιαφερθεί στ αλήθεια και ανθρώπινα, συνάπτοντας σχέσεις ουσίας, με ένα αξιακό σύστημα αξιόλογο και σπάνιο.
Τα οικονομικά γύρω μας. Η ανησυχία του είναι για το σύνολο, τα εργασιακά δικαιώματα, τους νέους, τις θέσεις εργασίας. «Εγώ να μη παραπονιέμαι καθόλου» λέει, «το σπίτι μου, το αμάξι μου το χω, τις υποχρεώσεις μου κατορθώνω ακόμα να τις βγάζω πέρα, αλλά είμαι και μόνος. Οι οικογένειες τι κάνουν; Πως τα βγάζουν πέρα οι άνθρωποι;». Ανησυχεί ειλικρινά και μιλά από καρδιάς και όχι δήθεν ή μεμψιμοιρία. Η ώρα περνά και φεύγει για το καμαρίνι του. Έχει περιθώρια, ακόμα. Αυτός, ο Μπούκουρας, η Ραμπότα είναι απ τους πρώτους που έρχονται να ετοιμαστούν για τους ρόλους που τους περιμένουν στη παράσταση. «Δε θα φύγεις ε; Τα λέμε μετά…»… ναι! Τα λέμε, χρόνια τώρα, στα πεταχτά και φευγαλέα, αλλά πάντα με ειλικρίνεια…
… Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Γιατί σε όλους μας περισσεύει η επίκριση, ο θυμός, η αυστηρότητα και στο πρώτο παραπάτημα των άλλων γραφούμε και λέμε την παρόλα μας, λες και δεν είναι οι άλλοι άνθρωποι, αλλά καλογρασαρησμένες μηχανές μόνο για επιτυχία και για πάντα πολικώς ορθή στάση. Και με πρότυπο τη θετική στάση του Παντελή, θέλω και εγώ, έτσι για αλλαγή να γράψω για έναν καλό άνθρωπο, ένα καλλιτέχνη που παιδεύεται, έναν επιφανή, διάσημο –αν θέλετε- που αξίζει να δείχνεται ακόμα κι αν κυκλοφορεί όχι σε περιορισμένα απλά, αλλά σε έναν και μοναδικό αντίτυπο.
