«…Σχετικά με τους θεούς, δεν ξέρω ούτε πώς είναι ούτε πώς δεν είναι», Πρωταγόρας, απ τα Άβδηρα της Θράκης, ζούσε στην Αθήνα, φιλόσοφος, σοφιστής, φίλος του Δημόκριτου, σύμβουλος του Περικλή. Κατηγορήθηκε για αθεΐα, κάηκαν τα βιβλία του στην αγορά, κατέφυγε για να αποφύγει την εκτέλεση στην Σικελία.
Εις το όνομα του Θεού, Αλάχ Ακμπάρ και παρ όλα αυτά ένας είναι ο Θεός και των καθολικών, προτεσταντών και των ορθόδοξων και ένας είναι και των μουσουλμάνων, σουνιτών ή σιιτών. Τα πολιτικά συστήματα – θρησκείες, απ τα νομαδικά φύλα της Ανατολή, παραμένουν στην ουσία αναλλοίωτα με τον πυρακτωμένο τους φανατισμό να πιστεύει στην μια και μόνη αλήθεια. Θύματα όλοι! Και εμπορεύματα, res rei ρωμαϊκά για πάντα, οι γυναίκες!
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Οι γυναίκες που στη δύση φορούν τη μπούρκα των πλαστικών επεμβάσεων, των ενέσεων, του συνθετικού χρωματιστού φερετζέ, κρύβοντας τα ανθρωπινά χαρακτηριστικά τους, για λογαριασμό μιας αιώνιας αλλόκοτης και ταριχευμένης νιότης, ενώ στον Ισλαμικό κόσμο, δεν αφήνεται σάρκα εκτεθειμένη πουθενά, κρύβοντας τον άνθρωπο και ορίζοντας τον σαν γυναίκα πάνω από πλάσμα του θεού. Κι αν μια φορά και ένα καιρό στο κοράνι θεωρούσαν πως η γυναίκα δεν έγινε από το πλευρό του Αδάμ, όπως στην Αγία Γραφή, αλλά υπήρξε την ίδια στιγμή ο αρσενικός και ο θηλυκός ένας άνθρωπος, σήμερα η θέση της γυναίκας είναι στις ισλαμικές χώρες, κάτι σαν οικοσκευή, περισσότερο πράγμα παρά έμβιο ον.
Παρ όλα αυτά και στη Δύση, του καθολικισμού και της προόδου, τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλύτερα. Η γυναίκα φαινομενικά αυτοδιατίθεται και επιλέγει, αν δεν είναι εμπόριο και θύμα τραφικινγκ, αλλά ορίζεται από το πόσο διαθέσιμη είναι, ποσό θελκτική και ανάλογη είναι η αξία της, περισσότερο εμπόρευμα επίσης, παρά έμβιο ον. Μέσα σ όλη αυτή τη κοινή τάξη πραγμάτων για τις γυναίκες, οι μεγαλύτερες σταρ του πλανήτη, οι διάσημες γυναίκες, πιο εμπορεύματα απ όλες και πρότυπα για μίμηση, κουνούν τους πωπούς τους σε βραβεία και απονομές και κάνουν ακτιβισμό όπως η Μαντόνα, πως, τάχα, είναι φεμινιστικό να είσαι 60 χρονών, να έχεις βάλει σιλικόνες στον οργανισμό σου και να έχεις αφεθεί σε νυστεριές, αλλά να φοράς παντελόνι με σκίσιμο στα δυο κωλομέρια διότι είναι δικαίωμα της γυναικάς να ντύνεται –επί του προκειμένου να γδύνεται- όπως θέλει! Το αντίστοιχο δικαίωμα της μουσουλμάνας γυναικάς να ντύνεται όπως θέλει, όμως είναι στα πλαίσια του παραλογισμού θέμα απαγόρευσης, νομοθεσίας και παγκοσμίου διαλόγου, με πάθος απ αυτό που διακατέχει πάντα τα social media!
«Εδώ είμαστε κράτος καθολικών» έλεγαν οι λουόμενοι στη παραλία της Νικαίας και εξαντλούσαν την αυστηρότητα τους οι λιμενικοί στη γυναίκα με το μπουργκίνι και με τα παιδιά της να κλαίνε δίπλα της. Πριν καμπόσες δεκαετίες, στις ίδιες παράλιες, άλλοι λιμενικοί επέβαλαν στις δυτικές να ντύνονται και έλεγχαν ποσό γυμνά είναι τα μαγιό τους, με μεζούρες. Μουσουλμανικής λογικής και ο καθολικισμός, λοιπόν! Γυναίκες που καλύπτουν και στη Δύση το κεφάλι τους, όπως οι καλόγριες και δεν αφήνουν να φάνουν παρά μόνο τα δάχτυλα τους και τα χαρακτηριστικά του προσώπου, δεν απολαμβάνουν κάν τη θάλασσα, αλλά δεν ενοχλούν κανέναν με το ντύσιμο τους, ούτε τους επιβάλλεται η γύμνια! Η επιλογή, είτε για το να θεωρείς φυσιολογικό το προκλητικό γυμνό, είτε το υπερβολικά ντυμένο για τις γυναίκες είναι υπόθεση για άλλη μια φορά ανδρων και της στυτικής τους όρεξης. Η ελευθερία της επιλογής είναι ένας ευφημισμός της επιβολής και βγάζει εκτός ορίων, ακόμα και τους πλέον σκεπτόμενους και απ τον ένα κόσμο και απ τον άλλον!
Παρακολουθώ μέρες στο face book ένα μεγάλο κύμα διαλόγου εναντία στο μπουργκίνι ως οπισθοδρομικό, προκλητικό για το δυτικό κόσμο, αναχρονιστικό και καταπιεστικού μέσου απέναντι στις γυναίκες, που αντίστοιχα η Δύση και ο χριστιανισμός αγαπά και δεν επιβάλλει τίποτα. Κοιτάζω μετά σάιτ τάχα life style και σχόλια από κάτω του δυτικού πολιτισμένου κοινού, που γνωρίζει να μπαίνει στο διαδίκτυο και έχει και pc η laptop, άρα ένα κάποιο πολιτισμικό επίπεδο υψηλό. «Η Τάδε δείχνει τις πατσές της», «δείτε την κυτταρίτιδα της Δείνα», «Τι να μας πει η γριά παρουσιάστρια», «Η χοντρή κάνει φώτοσοπ», «Που πας χωρίς κορμάρα να κολυμπήσεις, μωρή μπουλντόζα»! Αυτά στα πλαίσια της ελευθερίας των γυναικών που η χυδαιότητα τους, ούτε στο μεσαίωνα, αλλά ούτε στα σπήλαια των πρώτων ανθρώπων δεν εκφραζόταν, επιβάλλοντας τη ντροπή, το χλευασμό, την φρίκη της διαπόμπευσης σε όποια τελικά δε σώζεται από το μπουργκίνι, που θα ταν μια κάποια λύση, εδώ που τα λέμε!
Βλέπω, ακόμα, τα οπίσθια της Μπιγιονσέ, της Ριάνα, της Μπρίντνεϊ Σπιάρς, στα MTV Awards να ταλαντεύονται, να σπαράζουν, να αυτονομούνται σχεδόν, να τινάζονται και τρεμουλιάζουν, ύστερα από επισκέψεις σε ακριβοπληρωμένους χειρούργους, στην πιο του κώλου μουσικής βραδιά των τελευταίων χρόνων. Αν αυτό είναι ελευθερία και το ζητούμενο απ τις γυναίκες όλης της γης, τότε πιο λογικό μου φαίνεται το μπουργκινι κάτω από έναν ήλιο που προκαλεί καρκίνους και ηλιάσεις ως επιλογή. Και φτου ξελευθερία και στα κωλομέρια της Μαντόνα και στο μπουργκίνι της μη διάσημης μουσουλμάνας…
