Απ’ όλα αυτά που γίνανε τηλεοπτικά πρόσφατα, απ τα σύννεφα δεν πέσαμε για την πραγματικότητα της τηλεόρασης, αλλά και όλων των ΜΜΕ στην χώρα, για την χειραγώγηση της άποψης, τον χειρισμό των εργαζομένων και τον εκφοβισμό τους, μέσα από μια πραγματικότητα του τύπου «σας πληρώνω κάθε μέρα αλλά εσείς δε λέτε ότι μου αρέσει να ακούω». Δεν είναι πρωτόγνωρα, ούτε εμείς είμαστε ανυποψίαστοι πως συμβαίνουν ώστε να ξαφνιαστούμε.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Αφεντικά που βρίζουν χυδαία, που ουρλιάζουν σαν σατανισμένοι, πάνω από κεφάλια έντρομων εργαζομένων, που απειλούν, που προσβάλουν, που κάνουν μπούλινγκ για κιλά, ηλικίες, φύλο, ερωτικές επιλογές γιατί κάποιος τόλμησε και έγραψε κάτι εκτός γραμμής, μιας και η ελέω Θεού μοναρχία του αφεντικού είναι παντοκρατορική, είναι σατραπεία στη χώρα που κανένα δικαίωμα εργασιακό δεν υπάρχει και όλα τα σωματεία μας είναι στα χέρια ανθρώπων με σκυμμένες μέσες στα ίδια αφεντικά, ενώ οι μεγάλες κουβέντες τους περί επικού συνδικαλισμού, είναι για τους άλλους, που δουλεύουν σε αλλά αφεντικά! Δημοσιογράφοι σεβαστοί υποτίθεται, σοβαροφανείς λες και τους πνιγεί ο κόμπος της γραβάτας τους κύριους και τους πέφτει στενό το ταγιεράκι στις κυρίες! Με ύφος ξινό, αυστηρό, παντογνωσίας, αυταρέσκειας, αγριάδας στον αντίπαλο ιδεολογικά, που όμως είναι πάντα στα πράγματα, απόλυτα αρεστοί στα συμφέροντα των αφεντικών και που λειτουργούν ως φερέφωνα. Αυτός είναι ο τύπος στην χώρα! Αυτά είναι τα κανάλια!
Αν η απάντηση ήταν η πολυφωνία και η διευκόλυνση για ελεύθερες φωνές με 200 κανάλια ελεύθερα στον αέρα, η κυβέρνηση επιλέγει να μετράει τις άδειες παίζοντας αμπε – μπλομ με τα ίδια αφεντικά που εκφοβίζουν, παρενοχλούν, έχουν αμετροέπεια, ατιμωρησία, ασυδοσία, δεν πληρώνουν, δεν φοβούνται τίποτα, διαλέγουν αγαπητικές από κοριτσάκια ελαφρά, αποφασισμένα, φιλότιμα και κενόδοξα και φωνάζουν και «σας πληρώνω κάθε μέρα».
Φυσικά οι αναλυτές των ΜΜΕ για το γεγονός, κάναμε τα παγώνια και στην καλύτερη απλά δείξαμε το περιστατικό! Εμ πως αλλιώς; Εμείς σ αυτά τα αφεντικά δε θα δουλεύουμε; Δεν ξέρουμε πως πέφτουν τα τηλέφωνα και πως ζητιέται να «την κάνετε να σκάσει» η κάθε φωνή που ενοχλεί; Και φυσικά διαβάσαμε και την ενοχοποίηση των «ελαφρών» της ψυχαγωγίας. Να φταίνε οι εργαζόμενοι, ως ανεπαρκείς! Που τους διάλεξαν και ασχολήθηκαν με πράγματα «σπουδαία» που πρέπει να χειρίζονται οι κορυφαίοι αναλυτές της χώρας, δημοσιογράφοι τώρα και αργότερα πολιτικοί των κομμάτων που έπρεπε να κρίνουν! Γιατί μπλέκουν στην ψυχαγωγία την ενημέρωση και δεν είναι κατάλληλοι οι άνθρωποι της τσιχλόφουσκας και της ψεύτικης βλεφαρίδας να χειρίζονται θέματα «δύσκολα» όπως αυτά της πολιτικής και της οικονομίας! Ότι αυτή η ανοησία αποτελεί επιχείρημα είναι εξοργιστικό!
Και κομματάκι ύποπτη για να απαλλαχθούν οι ισχυροί, οι υπεράνω υποψίας. Και βέβαια αθώο θύμα δεν υπάρχει και ο συνεργάτης των Γερμανών στην Κατοχή, αν τον χτυπούσε ο Ναζί, δεν θα τον λυπηθούμε κιόλας, αλλά αν οι της ψυχαγωγίας που το πιάνουν ελαφρά σε μια αλήθεια ή όχι έχουν αντίδραση τέτοια, φανταστείτε τι γίνεται στους δημοσιογράφους και τους εργαζόμενους αμιγώς της ενημέρωσης και στις εκπομπές τους! Ούτε κιχ δε θα ξεφεύγει χωρίς πρωτόκολλο γραφειοκρατίας σχεδόν σταλινικού τύπου, με εγκρίσεις και για το «και» ενώ η άποψη, του «χορού αρχαίου δράματος» των πάνελ μιας πιο ψυχαγωγικής εκπομπής θα δηλώσει και μια απλή, ανεπιτήδευτη, απονήρευτη αλήθεια, μια πραγματικότητα αντιληπτή απ τους πολίτες αυτής της χώρας, που δεν εκπαιδευτεί στους προθαλάμους πολιτικών κομμάτων και δεν έχουν θηλάσει τους μαστούς της αγελάδας της πληροφορίας απ την ίδια την εξουσία!
Δεν θα χρειάζεται κανένα τηλέφωνο αφέντη στους είλωτες της ενημέρωσης, διότι δεν θα χει ξεφύγει και καμία άποψη, καμία αλήθεια, τίποτα ελεύθερο!
Ανεργία, χειραγωγούμενη ελευθερία γνώμης, φτώχεια και μιας ελίτ σοβαροφανών διασκεδαστών των ισχυρών, μαριονεττών της αυτοκρατορικής θέλησης του κάθε επιχειρηματία, με τα μέσα στη χώρα να είναι τεράστια γραφεία δημοσίων σχέσεων, εκβιασμών, πιέσων στην πολιτική εξουσία. Σπαζομέσηδες, τσιράκια, γλείφτες, «σφουγκά» των αφεντικών ποπών, αγαπητικές, πρώην αγαπητικές σε μεροκάματο αποκατάσης, έντρομα ανθρωπάκια στο έλεος των μισθών… αν τους πάρουνε… αν δεν τους κλωτσήσουν με τους υπόλοιπους να περιμένουν ορδές στους διαδρόμους. Ελευθερία ρε γαμω το! Δικαιώματα! Ένα καφκικό σύμπαν σε σκοτεινιά και σκόνη τεράστιου δαιδαλώδους αρχείου! Και μέσα τα βήματα να αντηχούν με έναν σίριαλ κιλερ στον κατόπιν και την αξιοπρέπεια ως νούμερο στους σελιδοδείκτες. Αγορασμένες ζωές. Σκλαβιά χωρίς σιδερά στα πόδια και στο λαιμό! Και να σκεφτείς πως ακόμα και στα βιβλικά χρόνια, στη Δεκάτη οι Εβραίοι ελευθέρωναν κάθε 49 χρόνια τους δούλους. Να σκεφτείς πως ο Σόλωνας με την Σεισάχθεια απαγόρευσε την ζωή ως ενέχυρο για χρέη και τους φτωχούς να πουλιούνται στους πλούσιους. «Σας πληρώνω κάθε μέρα». Κάντε και μια κωλοτουμπα, τώρα…
«Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι» μαθαίναμε κάποτε απ τον Θουκυδίδη στον «Επιτάφιο» του Περικλή! Ελα μου, όμως, που τελείωσαν νωρίς οι γενναίοι και στέρεψε και η ευτυχία και η ελευθερία, ρε γαμώ το…
