Το σινεμά, η «μεγαλύτερη απάτη του κόσμου», το όνειρο, οι ζωές των άλλων, χωρίς να πληρώνεις το κόστος για αυτές, οι μεγαλειώδεις εικόνες, τα ωραία πρόσωπα, η μαγεία, η μεγέθυνση, ακόμα και του φόβου ή της λύπης και το να αισθάνεσαι την ανακούφιση στο τέλος, σα να ξύπνησες από εφιάλτη και πίνεις κρύο νερό. 20ος αιώνας! Ο θρίαμβος, η βιομηχανία των ονείρων. Ζωή χωρίς σινεμά γίνεται; Συντροφιά, επικοινωνία, τέχνη πέρα από τα σύνορα, πολιτική και προπαγάνδα, διασκέδαση και ψυχαγωγία. Όλος ο πλανήτης συγκινείται από τα ίδια κοντινά στα πρόσωπα της σταρ, ντίβας, αντιστάρ, ινδάλματος, ειδώλου της κάθε γενιάς.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Το θέατρο; Το θέατρο, υψίστη μορφή τέχνης, θέλει το σώμα και την εγγύτητα του. Ο ηθοποιός παίρνει από το κοινό και όχι μόνο το αντίστροφο, όπως στο σινεμά, που οι ανάσες των θεατών, τα γέλια, τα χειροκροτήματα δε φτάνουν ποτέ στην εικόνα. Όμως και την εποχή του θριάμβου του κινηματογράφου, οι άνθρωποι είχαν εξωστρέφεια. Θα έβγαιναν από το σπίτι, θα διάλεγαν ταινία, συνήθως όσοι έβγαζαν εισιτήρια δίπλα τους είχαν τα ίδια ενδιαφέροντα με εκείνους, θα έβλεπαν μια δημιουργία και μετά θα τη συζητήσουν, ενεργοί στην λήψη της εικόνας.
Μετά ήρθε η τηλεόραση. Όλα τα παραπάνω, σε πιο εύπεπτη και πρόχειρη εκδοχή, με αποδέκτες κοινό σαλονιού. Με τις παντόφλες και τα νυχτικά ή τα σώβρακα ο θεατής μπορεί να παρακολουθεί δράματα, έρωτες, κωμωδίες σε συνέχειες, με συμμέτοχους μόνο όσους χωρά ο καναπές του. Και όλο αυτό εξελίσσεται με την τεχνολογία και τις προσωπικές οθόνες σε υπόθεση για έναν μόνο. Πλέον, οι χρυσοί δημιουργοί της εποχής, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, τεχνικοί ήχου και εικόνας, φωτογράφοι, ειδικοί στα οπτικά εφέ, κάνουν τηλεόραση κυρίως για λάπτοπ!
Οι θριαμβικές σειρές, περιορισμένων επεισοδίων, βλέπονται από ένα μόνο πρόσωπο και συνήθως σε μαραθωνίους ολονυκτίων, όπως γίνεται με το Game of thrones, για παράδειγμα! Και το ίδιο το σινεμά που επί έναν αιώνα και κάτι ψιλά έγινε το σκοτεινό σαν αίθουσα καταφύγει μας για αποκαλύψεις και θαύματα; Τι ζόρια περνάει τώρα, σε καιρούς μοναχικούς και αυτοεξυπηρετούμενους μέσω οθόνης pc, tablet, laptop, iPhone και πάει λέγοντας!
Το σινεμά συνεχίζει να κάνει πως γιορτάζει, με τελετές διαφημιστικές, όπου μοιάζουν να μη πείθουν πια ούτε τους συμμετέχοντες. Τα πρόσφατά Όσκαρ, έδειξαν να έχουν πάθει υπερκόπωση και μαρασμό. Οι συμμετέχοντες σταρ, πιο βαριεστημένοι από ποτέ, έμοιαζαν να διεκπεραιώνουν μια χρονοβόρα κοινωνική υποχρέωση. Κάποια λαμπερή, νεαρή πρωταγωνίστρια κοιμήθηκε μέσα στο Dolby Theater στον ωμό του συζύγου της. Η Χάλι Μπέρι πάλι, μετά τη τελετή έκανε live στα social media, να βγάζει την πανάκριβη, δανική φυσικά, τουαλέτα της, να την αφήνει δίπλα στο χλώριο της πισίνα της, διακινδυνεύοντας την καταστροφή κάθε παγιέττας και δαντέλας και να βουτά στα νερά, γυμνή, σα για να ξεπλύνει την πλήξη και το στημένο της τελετής.
Οι απανταχού ειδικοί της μόδας αποφάνθηκαν πως φέτος έλειψαν οι εντυπωσιακές τουαλέτες και το κόκκινο χαλί δεν είχε φαντασμαγορία. Τα πάρτι εκείνης της νύχτας, τα παράλληλα της μεγαλοπρέπειας, έμοιαζαν πιο φτηνά, με αποκορύφωμα να είναι πολυφωτογραφημένη ως ίνδαλμα η Μόνικα Λουίνσκι στο θρυλικό, συνήθως, πάρτι του Vanity Fair. Απ όλα αυτά πιο πολύ συζητήθηκε πως η Τζένιφερ Άνιστον φορούσε την ίδια τουαλέτα με εκείνη που είχε φορέσει πριν ένα μήνα η Τζένιφερ Λόπεζ στο ποπ πάλκο και ο τρόπος που χειροκροτούσε σαν «φώκια» η Νικόλ Κίντμαν, πάρα οι ταινίες -που άλλωστε ήταν και απόλυτα προβλέψιμές οι βραβεύσεις τους- ή κάποια ιδιαίτερα φινετσάτη και σαν δήλωση μόδας, εμφάνιση! Είναι ακόμα, κοινό μυστικό, πως οι απονομές αυτές, έχουν καταλήξει, πια, στο μια ή δυο ταινίες να παίρνουν όλα τα βραβεία, δείχνοντας πως τα στούντιο δεν μπορούν να παράγουν σινεμά κάνοντας επιτροπές και κοινό να εκπλαγούν ή να μην έχουν τι να πρωτοδιαλεξουν.
Η απονομή των Όσκαρ του κινηματογράφου είναι φυσικά υπόθεση της τηλεόρασης και αυτήν αφορά! Η κούραση όμως του πάρτι, οδήγησε σε μια από τις χαμηλότερες τηλεθεάσεις στην ιστορία της τηλεοπτικής -κάποτε ήταν ραδιοφωνική- ιστορίας του θεσμού. Σ’ αυτό ας υπολογίσουμε και στη τελετή μια ακατάσχετη πολιτικολογία εναντίον του προέδρου της Αμερικής, που θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον αν δεν ήταν τόσο πια διαδεδομένη που να θυμίζει δημόσιες σχέσεις, μόδα σα τα μπλε κορδελάκια και χωρίς συγκρότηση τάση.
Κάνετε ταινίες για το θέμα και τις αντιρρήσεις για τον Τραμπ και μη φλυαρείτε τόσο προβλέψιμα! Η ακόμα καλύτερα μην τον ψηφίζατε, όμως αυτή η αποσπασματική εμμονή, σε μια βραδιά που δείχνει τουαλέτες και γιορτάζει το βιομηχανικό προϊόν της, μοιάζει να βρήκε καινούργιο γκανκ και όχι να νοιάζεται για τους μετανάστες, τους πολέμους, την οικονομική επιρροή των ΗΠΑ στο παγκόσμιο βεληνεκές!
Ακόμη στην συγκεκριμένη απνομή, απουσίαζαν οι σπουδαίοι σταρ, όπως Πατσίνο, Ντε Νίρο, Μπραντ Πιτ, Ρόμπερτς, Κλούνεϊ, Μπούλοκ και περίσσευε ένα πλήθος ανερχομένων που πόζαραν ως καταξιωμένοι. Να υπολογίσουμε και το άκομψο λάθος με το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, που αποδόθηκε σε άλλη ταινία και έμειναν μετέωροι πάνω στη σκηνή οι παρολίγον κερδισμένοι και που αυτά ούτε στο Rising Star εδώ δε γίνονται, άσε που ακόμα και ο Λιάγκας μεγαλύτερη ευαισθησία θα έδειχνε από ότι ο γελαστός και τίγκα στα μπότοξ Γουόρεν Μπίτι!
Συμπέρασμα; Μια νύχτα το χρόνο, είμασταν θεατές στη φαντασμαγορία, τη μαγεία, το όνειρο και χλόμιασε κι αυτό… Ας ελπίσουμε πως στους τίτλους θα γραφεί to be continue και όχι the end!
