Αν νυχτερινές ώρες, περάσεις τηλεθεατή, απ τη συχνότητα του ΣΚΑΪ της ενημέρωσης, θα πέσεις η στο Voice που κάνει πια κάτι εκπομπές, ιδανικές για όσους έχουν αυπνία, να τους έρθει νύστα, ή στο Survivor που κατορθώνει το απίστευτο: Σε γυρνά δυο δεκαετίες πίσω και ξαναζείς τη νιότη σου!
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Συνοψίζουμε: Συμπαθής ο Τανιμανίδης, τα είπαμε! «Κοινοί θνητοί», όπως απρεπώς αποκαλέστηκαν οι παίχτες στα διαφημιστικά και «διάσημοι», που δεν τους ξέρουν ως τέτοιους ούτε τα πρώτα – ξάδελφα τους! Ωραία τοπία εξωτικά και όμορφα γυρίσματα! Αλλά τρεις ώρες να θαυμάζουμε τους φοίνικες και τα νερά να σπάνε στους ύφαλους, δεν αντέχεται! Οι υπερβολές τύπου «συναρπαστικές στιγμές» για αγώνες, όπου οι διαγωνιζόμενοι τρέχουν πάνω σε κάτι τραμπάλες, είναι τουλάχιστον αστείες. Παρόμοια παιχνίδια κάνουν προ νήπια στις παιδικές χάρες και οι μάνες ούτε καν ανησυχούν για να φωνάξουν «μη Γιαννάαακη, θα πέσεις από τη τραμπάλα και μετά θα σε χτυπήσω».
Νομίζεις καλέ μου, πολύπαθε τηλεθεατή, πως έχεις μεταφερθεί πίσω στο χρόνο, στην τηλεοπτική, εφηβική εποχή των ριάλιτι, όπου τσακώνονταν μπροστά στις κάμερες, άνθρωποι για ένα στραβό βλέμμα και υποψίες πως ο ένας κακολόγησε τον άλλον! Δεν δείχνει καν τρυφερά νοσταλγικό να βλέπεις να ψηφίζουν προς αποχώριση άτομα διότι «δεν ήρθαν κοντά» ή γιατί «είναι πολύ γλυκό πρόσωπο και δεν αντέχει»!
Τα μεγάλα υπαρξιακά τύπου «ποιος έφαγε δυο πατάτες και λείπουν από το τρίχινο τσουβάλι;» είναι άνευ σημασίας, ειδικά αν αφορούν σε ανθρώπους που ασχολούνται με την εμφάνιση τους και υδατάνθρακες πρέπει να έχουν πάρει μόνο ως αντίδωρο στην βάφτιση τους. Το ότι συγκλονίζονται για να παραμείνουν σε ένα παιχνίδι που αν αφαιρέσεις τον εξωτισμό του Αγίου Δομίνικου, θυμίζει κατασκήνωση χωρίς σιωπητήριο τα βράδια από τα μεγάφωνα, είναι αφελές, τουλάχιστον!
Η τεράστια διάρκεια δεν αντέχεται! Βάζεις πλυντήριο, στεγνωτήριο, πατάς και ένα σίδερο και η Λάουρα Νάργες ακόμα προσπαθεί να βάλει τη μπάλα σε ένα στεφάνι μεγάλο σαν τις Σπέτσες. Φυσικά από το να δεις άλλο ένα ταλεντ σόου, άνευ ταλέντων, καλύτερα να χαζέψεις πως ανοίγει ο διάσημος Έλληνας ράπερ, που δε θυμάμαι τ όνομα του, μια καρύδα χτυπώντας επι μισή ώρα σε κάτι βράχια! Ακόμα καλύτερα να βάλεις και άλλο πλυντήριο βέβαια και να μειώσεις τον όγκο από τα άπλυτα!
Αλώστε τι θα χάσεις; Έναν μισθοφόρο (σ.σ: που είχαμε και τέτοιους στην πατρίδα αποσβολωμένους μας αφήνει), να γκρινιάζει γιατί δε τον παίζουν όλα τα παιδάκια και δεν τον κάνουν αρχηγό ή τον Σπαλιάρα -ντυμένο, άρα μας έχασε!- να γραφεί το «Σόφη» με «ι» και να μας αποτελειώνει!
Καρφώματα, συμμαχίες, στρατηγικές, κακιούλες, πισώπλατες κουβέντες, αγκαλίτσες παρηγοριάς, ιαχές εμψύχωσης, τάχα μου ενδιαφέρον του ενός για τον άλλον, πείνες, μουσώνες, αποχωρήσεις, τσακωμοί, εντάσεις, φωνές, πόζες ρομαντικές προς την κάμερα στο ηλιοβασίλεμα… Μωρέ; Δε μεγαλώσαμε για όλα αυτά; Δεν είναι πολύ παλιακά, ξεπερασμένα, προβλέψιμα, απλοϊκά και αφόρητα γνωστά, ώστε να είναι πληκτικά; Μοιάζει ο πιο αντοχής Survivor, πια να είναι μόνο ο θεατής!
