Ο Δημήτρης από την Ξάνθη, στο μεταίχμιο των μαχαλάδων των μουσουλμάνων και των χριστιανών. Ο Τρεμέιν σε ένα χωριό Αβορίγινων στην Βόρεια Αυστραλία, να ζει στη φύση, με τις παραδόσεις όλων των εποχών των ανθρώπων και να ζητά μόνο ένα καλύτερο γηπεδάκι χωρίς πέτρες. Η Τζούλι από την Κοπεγχάγη που ζει τη μια εβδομάδα στο ένα σπίτι των χωρισμένων γονιών της και την άλλη στο άλλο.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Ο Ρεναντίνιο να μεγαλώνει στις φαβέλες τα Βραζιλίας, στο περιθώριο μιας μεγάλης λουσάτης, κεφάτης, όλο ήχους σάμπας μητρόπολης. Ο Μάριο στα προάστια της Βαρκελώνης, να μιλά Καταλανικά με τον πατέρα του και Ισπανικά με τη μάνα του και να μεγαλώνει με δεδομένες εθνικές διάφορες. Είναι κάποια παιδιά απ την 11αδα της ξεχωριστής εθνικής κόσμου, που το ποδόσφαιρο για αυτά είναι η χαρά, το ταξίδι, ο ενθουσιασμός της καθημερινότητας, σημείο ένωσης, γεφύρωσης χασμάτων των μεγάλων, επικοινωνίας, διασκέδασης, ομοιότητας, αναγνώρισης της όποιας διαφοράς.
Και όλα αυτά χάρη σε ένα μεγαλύτερο φαν του ποδοσφαίρου και του σινεμά, τον Μιχάλη Μονεμβασιώτη, που ζει στην Αγγλία και τα τελευταία χρόνια φέρνει κοντά 11 παιδιά της ίδιας ηλικίας, από 11 διαφορετικές χώρες, να γνωριστούν, να προπονηθούν ως ομάδα, να μάθουν από τους βετεράνους του ποδοσφαίρου και να παίξουν έναν αγώνα με συνομηλίκους τους με στόχο να μεταφέρουν σ όλο το κόσμο, την ενότητα και να βοηθήσουν με τα έσοδα που θα υπάρξουν φιλανθρωπικούς οργανισμούς που εδρεύουν στις πόλεις από τις οποίες κατάγονται τα παιδιά.
Όλη αυτή η γιγαντιαία προσπάθεια έχει ξεκινήσει από αυτόν τον νεαρό κύριο Μονεμβασιωτη που επιθυμεί με αρωγό την τεράστια δύναμη του ποδοσφαίρου να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά της γης και να διαδώσει πως δεν έχουν σημασία οι διαφορές των χωρών, των εθνοτήτων, των θρησκειών, των πολιτισμών, σε εποχές που όλοι οι φανατισμοί είναι σε γιγαντία έξαρση. Τα παιδιά, οι άνθρωποι, αγαπιούνται, πέρα από διάφορες και η χαρά του λαϊκού, πάντα ποδοσφαίρου, που το μόνο που χρειάζεται πάντα είναι μια μπάλα, ακόμη και φτιαγμένη από πανιά, για να φέρει χαμογελά και χαρά, μπορεί να είναι η γέφυρα μας για ένα ξημέρωμα κατανόησης, συμπόνοιας, μοιράσματος.
Τα 11 παιδιά με κοινό τους τόπο, την ηλικία και το πάθος για το ποδόσφαιρο, είναι άγνωστα μεταξύ τους, και θα συναντηθούν στο τέλος μεταξύ τους, σε μία ομάδα, κατά πάσα πιθανότητα στη Γλασκόβη και στις εγκαταστάσεις της θρυλικής Celtic με την τεράστια ιστορία, για να γράψουν μια νέα σελίδα ανθρωπιάς. Ο Μονεμβασιώτης εδώ και κάποια χρόνια έχει πραγματοποιήσει γυρίσματα σε Ελλάδα, Κύπρο, Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Δανία, Ισπανία, Ιαπωνία, Αμερική, Βραζιλία, Τρινιντάντ και Τομπάγκο, Νότιο Αφρική, Αίγυπτο.
Για να ολοκληρωθεί αυτή η γεματη ελπίδα, όραμα, δύναμη προσπάθεια έχει δημιουργηθεί ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός «Eleven Campaign», ο οποίος έχει δεχθεί κάποιες χορηγίες για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ αλλά και τη διοργάνωση του ταξιδιού των παιδιών και των οικογενειών τους για τον μεγάλο αγώνα. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι απ την πιο πρόσφατη δουλειά, στην Κύπρο, της «Eleven Campaign» και χρειάζεται να κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας, όλοι, για να βοηθήσουμε εκείνους που επιμένουν και αντιστέκονται, σαν τον Μιχάλη, σαν τους 11 ποδοσφαιριστές με τις διαμετρικές αποχρώσεις στο δέρμα αλλά τα ίδια χαμογελά, φορεμένα στις ψυχές τους…
Κάπου εδώ να πω, πως γνωρίζοντας τη μητέρα του Μιχάλη, είδα αυτό το πάθος για την προστασία των παιδιών, τη μόρφωση τους, την καλλιέργεια εκεινού του θερμοκηπίου που θα τα αφήσει να ανθίσουν σαν μοναδικά λουλούδια, που μοιάζει να είναι όχι μόνο κληρονομικό, αλλά και κολλητικό. Μακάρι αυτές να τανκ επιδημίες της ανθρωπότητας. Καλοσύνης και βεβαιότητα πως ο κόσμος μας μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερος, τώρα. Και ένα γκολ είναι μόνο η αφορμή…
