Γνωρίζω κυρίες που δουλεύουν ως αισθησιακές χορεύτριες και μαθαίνουν την τελετουργία του μπουρλεσκ, όχι ως Τιτα Φον Τιάζ όλες τους, αλλά με επιτυχία και σοβαρότητα ζωής. Τα κοστούμια και τα αξεσουάρ που τις συνοδεύουν είναι αποκλειστικά για το επάγγελμα τους και στη ζωή τους, φορούν ένα τζιν και ένα μπλουζάκι στο ωραίο σώμα τους, χορτασμένες από θαυμασμό και πρόκληση ως εργασία και όχι ως κοσμοθεωρία.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Φυσικά και οι ωραίες γυναίκες οφείλουν να χαρούν το σώμα τους, να μη ντρέπονται για αυτό, ούτε να υπακούν σε επιβολές «μπουρκας» με κάθε κοινωνική ή θρησκευτική πρόφαση. Αυτό όμως, μέχρι το να πας σε γραφείο κάποιας εργασίας με νέα παιδιά και κοριτσάκια όμορφα και συνήθως με κανονιστική γνώση έκτακτη και σωρεία πτυχίων να υποτιμούν την γυναικεία τους φύση γδυμένες έτσι ώστε να σου φωνάζει παράταιρο πως κρατούν πληκτρολόγιο και όχι στύλο! Καυτά σορτσάκια με ξέφτια και τα μισά οπίσθια έξω. Μπλούζες διάφανες με χάντρες και από μέσα μπικίνι τρίγωνο.
Δίχτυα χρωματιστά αραχνοΰφαντα και από μέσα εσώρουχα. Τακούνες ύψος ενοικιαζόμενου ημιυπόγειου σε μεζονέτα στα Βόρεια Προάστια. Μακιγιάζ πρωί, πρωί και καλοκαίρι, πέρα από γκροτέσκ, λιωμένο, πασαλειμμένο και κακορίζικο! Σκουλαρίκες κρεμασμένες σε πολύπαθους, τρυφερούς λοβούς αφτιών, που υποθέτω θα ταυτίζονται με τον Πύρρο Δήμα στους Ολυμπιακούς αγώνες, κατά τη διάρκεια της προσπάθειας στα βαρύ για το χρυσό μετάλλιο. Όλες Μάιλι Σάιρους, Ριάνα και Κάιλι Τζενερ της Μεταμόρφωσης και της Αμαρουσίου – Χαλανδρίου!
«Έχουν σώμα και τα φοράνε» λέει το αντεπιχείρημα. Ναι, αυτό, αλλά έλα που ΔΕΝ φοράνε! Φυσικά και δεν είναι τόσο σοβαρό το θέμα, όσο είναι οι δυσκολίες αυτών των παιδιών στην επιβίωση, στη υποθήκη του μέλλον τους, στους απογοητευμένους 50αρηδες γονείς, με τα σκυμμένα κεφάλια, στις εξώσεις, στην απαξία, στην ανεργία, στην υποτίμηση, στην απαγόρευση απλών ονείρων για συμβίωση, οικογένεια, δημιουργία, καριέρα ίσως ίσως.
Δεν θα πιαστείς από το ντύσιμο που δίνει μήνυμα ελαφρότητας και ακαλαίσθητης πρόκλησης, ναι. Δεν θα σταθείς στο ότι η καλλιέργεια και η αισθητική δεν έχουν εκείνο το υπόβαθρο ώστε η κομψότητα να είναι η θέση και η άποψη πως μια γυναίκα που ντύνεται για να προκαλεί σεξουαλικά τους πάντες και όχι τον σύντροφο της, έχει ονόματα διόλου κολακευτικά. Γνωρίζω πως γίνεται χωρίς σκέψη. Το να βγεις όμως στο δρόμο, να πας σε ένα γραφείο και να περιμένεις να σε αντιμετωπίσουν σοβαρά οι συνεργάτες, οι διευθυντάδες, οι πελάτες, ο καφετζής, οι άνθρωποι στο ασανσέρ, όταν είσαι γδυμένη φτηνά με μπρατελες σουτιέν να φαίνονται και τακουνιά με πάτους από ζαντολάστιχα είναι μάταιο…
… Η ισχυρότατη, διεθνής, μουσική βιομηχανία αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως κραυγαλέα αντικείμενα ονειρώξεων, όπου δεν έχει σημασία η ωραιότητα αλλά η προκλητικότητα και η καλλιέργεια της αίσθηση της διαθεσιμότητας. Η τηλεόραση, τόσο παγκόσμια στα νεανικά κανάλια, αλλά και εδώ, παντού, αποθεώνει και προβάλει την φτήνια, την προστυχιά, την ασχημία της έκθεσης χωρίς να μετρά την ώρα, την στιγμή, τις βασικές αρχές κομψότητας. Πέρα απ’ τις παρουσιάστριες μας, που είναι πανομοιότυπα γδυμένες και άσχετα από εκπομπές και ώρες προβολής, φταίνε και οι στυλίστες.
Όταν η καημένη η παρουσιάστρια ειδήσεων, απαιτεί να βγει με κόκκινο εφαρμοστό φόρεμα, που έχει όλο το στήθος έξω, ποιος θα την ακούσει να μιλεί για εγκλήματα, φορολογίες, τρομοκρατικές ενέργειες; Να της επιβάλλει το κανάλι της, το κατάλληλο ντύσιμο, μιας και η κουλτούρα των κύριων σαν αυτή είναι διάτρητη σαν σκιστό μοντελάκι από πανέρι. Και όλες στημένες και ντυμένες το ίδιο. Το εφαρμοστό ταγιέρ να μη μπορούν να πάρουν ανάσα και το όρθιο πλάνο, πάνω στα τακουνιά, που λείπει μόνο ο στύλος για το θέαμα που από μέσα θα φοράνε το μπικίνι εργασίας.
Και η ψυχαγωγία, δηλαδή τα κοινωνικά πλέον θέματα, ακόμα χειρότερα! Γυναίκες φτιαγμένες όλες ιδίες, πλαστικές, αλλόκοτες, αγνώριστες ποιες ήταν και όλες να θυμίζουν το ίδιο πρόσωπο χωρίς συναισθήματα, σα νεκρικές μάσκες στην αρχαιότητα, σου λένε για τον πόνο του άλλου με τα στήθη σε κράμπα, σφιγμένα και έξω όλα. Η Έλενα Παπαρίζου, μαλωμένη με την κομψότητα, το είπε πρόσφατα στον αέρα της εκπομπής που υπερθέτει ως κριτής: «Μ άρεσε που ήσουν απλή, γιατί το ξέρουμε πως αγαπάς το πιο έντονο, το πρόστυχο που χρειάζεται η ποπ».
Το πρόστυχο φυσικά και δε το χρειάζεται κανένα είδος μουσικής και θεάματος, ποτέ, πάρα μόνο το τίμιο προθέσεων στήσεων και κλεφτών ρεύσεων, κάτω από τα τραπέζια, στα στριπτιζάδικα. Η κυρία Παπαρίζου μιλούσε ντυμένη με ένα πράσινο, βατραχί, όλο Παγιώτα, μίνι, ανοιχτό μπροστά που από μέσα φαίνονταν μια κιλότα ¾ μαύρη, τάχα σορτσάκι, σε μια κοπέλα ντυμένη όχι απλά, αλλά με μια μαύρη τουαλέτα μακριά, με κανονικό βραδινό ντύσιμο και όχι έτοιμη για ακτινογραφία στον Ευαγγελισμό.
Αν αυτό θεωρείται κομψότητα, αισθησιασμός, χάρη, φινέτσα, στιλ, τότε τι να σου κάνουν και οι μικρές! Φοράνε το σουτιέν και το καυτό σορτσάκι και πάνε στο γραφείο σε μια νεότητα σε συμπληγάδες. Νεότητα, που είναι σύμφυτη με την επανάσταση, θα όφειλε στην ύπαρξη να επαναστατεί με την «μπούρκα» της σεξουαλικής διαθεσιμότητας, της έτοιμης να υπηρετήσει όλες τις αρσενικές ορέξεις με ντύσιμο κρεοπωλείο με περασμένα στα τσιγκέλια ακόμα και ωραία θρεφτάρια γάλακτος…
