Ναι, ναι! Είναι Ιούλιος και να χαμογελάσουμε λιγάκι. Να χαζέψουμε καμιά τσίτσιδη παρουσιάστρια να κάνει γυμνή καριέρα και τίποτα καλοπαντρεμένα, επιδειξιομανή οπίσθια, ως υλικό πάντα δυτικού τύπου αχόρταγης, νυχτερινής ρεύσης. Να πούμε κάνα χαζό. Να ασχοληθούμε με τίποτα μεταγραφές αστέρων σε κανάλια που παραπαίουν μεταξύ παρανομίας και αδικίας και να συνεχίσουμε σα να μην υπάρχει πρόβλημα. Να δούμε πως διασκεδάζουν στη Μύκονο με ανείπωτες σπατάλες σεσημασμένοι πλούσιοι με ενοικιαζόμενες αγάπες. Έστω για λιγάκι μωρέ αδελφέ. Για αυτό το ζόρικο καλοκαίρι. Μα έλα, που δεν γίνεται…
Aπό την Αλεξάνδρα Τσόλκα
… Με τα αντικαταθλιπτικά σκευάσματα να «πουλάνε» πιο πολύ απ τις ασπιρινούλες και με την οργή της μισής μας γνώσης και της άρνησης μας να συντρίβουμε από παραδοχές, παρακολουθούμε τη «νίκη της δημοκρατίας» στην Τουρκία και την δικαιοσύνη ενός γενναίου λάου, που τάχα αυθόρμητα, σταμάτησε τους δικτάτορες! Γυμνά κορμιά σε στάσεις γονατιστές, ή να ξαπλώνουν ο ένας δίπλα στον άλλον σαν ψάρια. Ταπεινώσεις. Σκυμμένοι λαιμοί και βλέμματα. Φόβος. Χτυπημένα πρόσωπα. Κομμένα και μπαταρισμένα αφτιά. Δημοσίως. Στο τι γίνεται κρυφά και στα υπόγεια των βασανισμών, βοηθάνε στο τρεμάμενο σχηματισμό εντός μας, οι εικόνες απ τις φυλακές του φιλμ «Το εξπρές του μεσονυκτίου» των Άλαν Πάρκερ και Ολιβερ Στόουν για τον θρίαμβο της βίας και της παράνοιας ως τιμωρία!
Πιο πέρα στον πλανήτη, στην εκλεπτυσμένη, πλέον πολιτισμένη Νότια Ευρώπη, οι λεπτομέρειες του Μπατακλάν μαθεύονται, με αποτροπιασμό. Βιασμοί. Πυροβολισμοί σε γεννητικά όργανα. Ξεκοιλιάσματα. Ανδρικά κομμένα όργανα, ματωμένα και παραμορφωμένα ποιος ξέρει από ποια μανία, τοποθετημένα στο στόμα των νεκρών. Η βαναυσότητα συναντά την παράκρουση και την απόλυτη κτηνωδία, σε έναν κόσμο που ζει ακόμα στα σπηλαία και δε στάθηκε πότε όρθιος και δεν έγινε πότε Homo Habillis πόσο μάλλον Sapience – Sapience. Βαθιές ανάσες ανασυγκροτήσης θραυσμάτων λογικής. Και υπομονής. Και θάρρους. Γιατί ο φόβος είναι μεταδοτικός και τα αντικαταθλιπτικά από μόνα τους δε βοηθάνε. Ίσως τα μαγιό της παρουσιάστριας και το πώς περνά ο Μπαντλερ στην Ψαρού να ναι μια φυγή, ένα άνευ οργανικού κόστους παραισθησιογόνο, που βοηθά στην προσποίηση πως όλα είναι μια ροζ τσιχλούφουσκα και έχει πάρτι απόψε, με ωραία, ανέμελα πλάσματα να μας καταδέχονται. Το Εξπρές του μεσονυχτίου είναι μια προβολή σε θερινό, αλλά εμείς, ας δούμε κάτι σε καρτούν και ας κυνηγήσουμε πόκεμον στα παγκάκια της πλατείας Κολωνακίου, ρε παιδάκι μου και μπορεί από κει να περάσει και καμιά σταρ μικρού μεγέθους, τηλεοπτικού, που πάει να στερεώσει τρέσες στα λουσάτα κομμωτήρια. Εμείς θα τη χαζεύουμε καθισμένοι κατάχαμα και τρώγοντας σπόρια, που πόσο κοστίζουν πια! Σπόρια, ούτε καν άρτος και θεάματα! Μια χαρά ροζ άρνηση…
