Κάποτε η ωραία και αγαπημένη σταρ, η καλομαθημένη των στούντιο, που τα φερνε χοντρά στα αφεντικά της, λέγεται, πως πάνω στα νεύρα της έσβησε το τσιγάρο της στο μάγουλο συνεργάτη. Σήμερα, που κάνεις δε τα φέρνει οι συμπεριφορές σταρ συνεχίζονται τόσο γκροτέσκο, όσο και φρικαλέα απαράδεκτες…
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Όπως συμβαίνει και στις άλλες δουλειές του ιδιωτικού τομέα, ακόμα χειρότερα στη τηλεόραση η διοίκηση, οι άνθρωποι που διευθύνουν και ηγούνται εκπομπών, ακόμα και ολοκλήρων καναλιών, ή γενικώς μέσων ενημέρωσης, παρουσιαστές – σταρ, διευθυντές, γενικοί διευθυντές, αρχισυντάκτες και γενικώς όσοι διαθέτουν κάποια εξουσία, έχουν φρικτούς, απαράδεκτους τρόπους. Στη τηλεόραση, επειδή υπάρχει και η προβολή, φυσικά, ακόμα περισσότερο, τα φαινόμενα διογκώνονται χάρη σε μια λάθος εντελώς νοοτροπία. Νοοτροπία, που στα σοβαρά κράτη του κόσμου τούτου και δη, αυτή την εποχή, είναι παράνομη και έχει νομικές κυρώσεις αυστηρότατες!
Φωνές, προσβολές, βρισιές, απειλές και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και χειροδικίες. Είναι γνωστό το περιστατικό αρχισυντάκτριας που τράβαγε στο κοντρόλ τα μαλλιά του συνεργάτη της που έβαζε τους τίτλους! Εκείνο, που η διευθύντρια σκαμπίλισε την δημοσιογράφο, ή που σε άλλη περίπτωση πέταξε τη μακαρονάδα του βετεράνου δημοσιογράφου, καυτή όπως ήταν από το ντιλίβερι στα πόδια του! Για τα απλά περιστατικά των ιπτάμενων σταχτοδοχείων, γεμάτων γυάλινων ποτηριών νερού ή πλαστικών καφέ σε κεφαλιά και τοίχους, δεν κάνουμε καν κουβέντα. Θεωρείται ως πράξη, απλό ηγετικό εφέ και δεν υπάρχει στέλεχος της ελληνικής δημοσιογραφίας που δεν το έχει πράξει τουλάχιστον μια φορά στη ηγετική ζωή του!
Σε πολλά από τα μεσαιωνικών αυτών τρόπων, περιστατικά έχουμε βρεθεί μπροστά, σε άλλα πάλι, υπήρξαμε απλώς μάρτυρες και καπότες παρηγορητές κακοποιημένων συναδέλφων. Θα τανε να γελάς το παραλήρημα μεγαλείου αυτών των ανθρώπων, με το ύφος ηγεμονίσκων και την αυταρέσκεια παπικού αλάθητου, αν δεν ήταν τόσο τραγικό, αυτό το αφόρητο μπουλινγκ σε εργαζομένους, έρμαια και στο έλεος του κάθε τραγικού και άθλιου προσώπου που κατέχει τον έλεγχο της μισθοδοσίας!
Διαλύονται ζωές, κουρελιάζονται αξιοπρέπειες, διαιωνίζονται συμπεριφορές γιατί εκείνος που υπέμενε πολλά, μόλις πάρει εξουσία κάνει τα ιδιά τερτίπια, μιας και νομίζει πως αυτό είναι διοίκηση η απλώς βγάζει τα ποθημένα του. Σαν σε μεσαιωνικά κάστρα, υπάρχουν οι δουλοπάροικοι που δουλεύουν με αμοιβές επιβίωσης και δη κακίες, οι αυλικοί που επιζούν με κολακείες και εκτελώντας θελήματα, οι μετρέσες ή τα αγαπημένα αγόρια του ηγεμονίσκου και οι ιντριγκαδόροι, ραδιούργοι ψιθυριστές, στους διαδρόμους των κάστρων – πλατό – αιθουσών σύνταξης.
Μια σιωπή, γεμάτη ηλεκτρισμό, προηγείται της δραματικής εισόδου των αφεντών που θα επιφέρουν την θεία δίκη, στο παραμικρό λάθος, παράλειψη, ή έστω στράβωμα του εξουσιαστή. Όταν εκείνος – η, θα εισέλθει στην χωρίς εξαερισμό, φως, παράθυρα, υπόγεια αίθουσα, θα θυμίζει τουλάχιστον τον Αττίλα όταν εισέβαλλε στην Ρώμη. Ξεκινά χαμηλά, για να κρεσεντάρει ουρλιάζοντας, με φλέβες να πετάγονται σαν σχοινιά στο λαιμό και να καταλήξει ουρλιάζοντας σε διπολικός άτομο σε βαριά κρίση χωρίς να έχει επισκεφθεί ειδικό ποτέ του αλλά ούτε και να παίρνει φαρμακευτικά σκευάσματα για τη κατάσταση του!
Δουλεύω 31 χρόνια σ αυτή τη δουλειά, χωρίς καλοκαίρια, άδειες και τα συναφή! Εχω να θυμάμαι άπειρους Καλιγούλες, αρσενικούς και θηλυκούς, Νέρωνες με γραβάτες ή σε ταγιέρ και κυρίως, Κόμοδους, με παραφροσύνη και ψευδαισθήσεις μεγαλείου! Έχω να θυμάμαι παρουσιάστριες με ανοιγμένα ρουθούνια και φλέβες σαν απ το διπλό πέλεκυ της Κλυτμνήστρας στο κούτελο, να ουρλιάζουν πως θα καταστρέψουν κάθε εργαζόμενο, άλλες να κάνουν σκουπίδια τους νέους συναδέλφους και μόνο πάνω τους να μη πατάνε για να περάσουν, μερικές να ουρλιάζουν και να σπάνε το γραφείο τους, ακόμα και να… φτύνουν κοντινούς τους συνεργάτες! Μια μονίμως θιγόμενη κατά τα άλλα, κλώτσησε το κουβά της καθαρίστριας διότι βρέθηκε στα πόδια της, ενώ της είχε απαγορεύσει το σφουγγάρισμα την ώρα που περνούσε και απαίτησε μετρά να την απολύσουν τη γυναίκα! Και ακόμα χειρότερο; Το κανάλι το έκανε!
Ξέρω εξουσιαστή στα μέσα, που έβγαλε από τον έκτο όροφο και κρέμασε το κεφάλι εργαζομένου στο κενό. Ένας άλλος έπιασε μια 25χρονη κοπελίτσα, βάρους 55 κιλών από το λαιμό και τη σήκωσε στον αέρα. Ένας τρίτος ζήτησε από την βοηθό του, να γονατίσει μπροστά σε όλους και να του ζητήσει συγγνώμη γιατί είχε ξεχάσει να του φέρει τη σαλάτα διαίτης του με… μούσλι! Οι αστεϊσμοί, πάντα, διάχυτοι από σεξιστικά υπονοούμενα, ασφαλίζουν λέξεις – χαρακτηρισμούς μηνυσιμους.
«Σου χω πει ρε μη μιλάς στη χοντρή», «ο πούστης ήρθε ή ακόμα», «η κουφή είναι εδώ;», «εσύ το γλεντάς το τεκνό ε;» και τέτοια, είναι τάχα μου τα της οικειότητας τα τερτίπια, όπου δέχεσαι την παρενόχληση αλλά προσποιείσαι επίσης πως είναι χιούμορ. Ιδεολογίες, θρησκείες, φυσικά φύλο, σεξουαλική επιλογή, σωματικά χαρακτηριστικά, αναπηρίες και ασθένειες γίνονται τα αστειάκια στα χείλη των ισχυρών τάχα λόγω φιλικότητας αλλά κυρίως για να τονίσουν την ανωτερότητα τους και να κάνουν τον εργαζόμενο να νιώσει σύμπλεγμα εξάρτησης και κατωτερότητας σαν αιχμάλωτος πολέμου! Έχω ακούσει από γυναίκα χωρίς γονείς, να λέει σε υφιστάμενη επίσης αρφανεμένη πρόσφατα, «για αυτό πέθανε η μάνα σου, επειδή είσαι έτσι». Και να γελάει! Και η ιδιά και οι εποχιακοί αυλικοί της!
Και φυσικά μέσα σ όλη αυτή την παρανοϊκή Ρώμη στα χρονιά της παρακμής της και λίγο πριν την πτώση, νομοθεσία δεν λειτουργεί, αν υπάρχει! Ο εργαζόμενος είναι στο έλεος της μοίρας και της μέρας που θα ξυπνήσει το αφεντικό. Και η αίσθηση που καλλιεργείται εντέχνως είναι πως όσοι έχουν δουλειά είναι και τυχεροί, πως κανείς δε τους θέλει, πως δεν αξίζουν πως ελεημοσύνη τους δίνεται! Και δουλεύουν σκληρά, πιο σκληρά, συνηθως ανασφάλιστοι, που ούτε να αρρωστήσουν δεν μπορούν, χωρίς κανένα δικαίωμα, μόνο με υποχρεώσεις και ανοχές. Γιατί δεν αξίζουν, όπως τους λένε! Και έχει κρίση και ανεργία! Και είλωτες, σκλάβοι στις γαλέρες τραβούν τα κουπιά για να λιάζονται οι Κλεοπάτρες στην επιχρυσωμένη πολυτελή πρύμνη. Πάντα ατιμώρητες! Πάντα στον αφρό! Πάντα στο θρόνο της εξουσίας και σίγουρες για την ατιμωρησία τους…
Σ.σ: Οι εξαιρέσεις -γιατί υπάρχουν!- επιβεβαιώνουν τον κανόνα της χυδαιότητας, της αμορφωσιάς, της κατάντιας της δουλειάς μας! Ενώ τα φαινόμενα απατούν καθώς και οι κλισέ, προκατ αντιλήψεις!
