Η Αλεξάνδρα Τσόλκα στο οργισμένο Hollywood

Από ψηλά το αεροπλάνο φτάνει στην πόλη των αγγέλων, περνώντας από τη μεγάλη κόκκινη έρημο όπως τη βλέπουμε στα γουέστερν, από τα φιδωτά γυρίσματα του ποταμού Κολοράντο, πιο πριν από την έρημο των χιονισμένων εκτάσεων του Καναδά και τα παγωμένα νερά της Γροιλανδίας, για να ξεσπάσει σε ένα μια πανδαισία πράσινων χρωμάτων και βαθύ μπλε δαντελωτών ακτογραμμών.

Στον έλεγχο διαβατηρίων υπάρχει μια μεροληψία υπερ. των Ελλήνων που περνάμε το «σκληρό» Emigration σχεδόν με αγκαλιές για το «καλώς ορίσατε». Η επίσκεψη στην Ελλάδα, του αγαπημένου τους προέδρου Ομπάμα, εμβληματικού, ήδη, μέσα στη ιστορική μνήμη των Καλιφορνέζων είναι νωπή και έντονη. Τεράστια η αστερόεσσα πριν την έξοδο στη χώρα και η φωτογραφία του Ομπάμα στο τοίχο σα να καλώς ορίζει τον ξένο, τον διαφορετικό, τον αλλιώτικο!

Πρώτη εικόνα της τεράστιας πόλης 13.000.000 ανθρώπων από όλες τις φυλές, τις θρησκείες, τις εθνότητες του κόσμου, είναι ένα πυρακτωμένο κατακόκκινο ηλιοβασίλεμα πάνω από φωτισμένα σαν με αστέρια ψηλά κτήρια, ενώ οι λόφοι έχουν σκαρφαλωμένα κουκλίστικα σπίτια, με πισίνες, γκαζόν και μια υποψία κοσμικής μεξικανικής αρχιτεκτονικής. Σα βαθιά ανάσα οι μέρες, με ανθρώπους που δεν περπατούν και μονολογούν χαμένοι σε γκρι αύρες, αλλά λάμπουν σε ένα διαυγές φως, κατακάθαρο, όλο χαμογέλα, γρήγορους ρυθμούς, ευγένεια, χρόνο και χρήμα για το ωραίο, το πρωτοποριακό, το καινούργιο. Λεπτοί, καλοκαιρινά ντυμένοι φυσικά, εξυπηρετικοί και φιλικοί, δείχνουν τόσο καλοζωισμένοι και καλλιεργημένοι σα να ανήκουν σε μια άλλη εξωγήινη πραγματικότητα από αυτήν της κακοποιημένης, ελληνικής δικιάς μας!

Καθαριότητα σχεδόν μανιακή. Κάθε γωνίτσα ακόμα και στο πιο απόμακρο δρομάκι έχει φώτα με στιλ και λουλούδια πολύχρωμα. Τα μαγαζιά είναι όλα με αισθητική απλή αλλά εξαιρετικά προσεγμένη στη κάθε λεπτομέρεια! Σούπερ μάρκετ και λαϊκές με βιολογικά και υδροπονικά προϊόντα μόνο και πολλά ειδικευμένα φαγάδικα για Βέγκαν. Μια πόλη κινηματογραφική κάτω απ τα σχεδόν πια αιώνια, όσο τα όνειρα, γράμματα της παγκόσμιας φαντασίωσης και συχνά ονείρωξης: Hollywood! Και όλοι οι άνθρωποι εδώ γύρω θα μπορούσαν να παίζουν σε ταινίες. Ωραίοι σε κάθε ηλικία, πολύ λεπτοί, γυμνασμένοι και καλοντυμένοι αν και όχι επιδεικτικά με πάντα αυτή τη καλοκαιρινή, ηλιοκαμένη διάθεση να φαίνεται παντού σαν διαφήμιση του αμερικανικού ονείρου, που εδώ δεν έχει ακόμα αυτοκτονήσει. Λίγο πολύ, οι περισσότεροι εμπλέκονται στη βιομηχανία του σινεμά, ή ευελπιστούν να εμπλακούν σ αυτήν. Ιστορίες, ιστορίες να ακούω συνέχεια! Ένας πωλητής που θέλει να γίνει σεναριογράφος και να γράψει τουλάχιστον δέκα Great Gatsby! Μια φοιτήτρια Οικονομικών που εξελίσσεται στη μεγάλη μαντάμ των κοριτσιών πολυτέλειας που θέλουν να πληρώσουν δάνεια για δίδακτρα στο UCLA ή στο Pirce, πλαστικές για μια καριέρα στον κινηματογράφο, η απλά να ζήσουν πολυτελή νιότη. Ένα χρυσό αγόρι που δουλεύει οδηγός στα αυτοκίνητα των φτηνών ιερόδουλων που πηγαίνουν στα μοτέλ και ανησυχεί για το αν θα βγουν γερές και πως είναι τόσο ψυχρά αποφασισμένους να συναντούν αγνώστους.

… Τα απογεύματα όλος αυτός ο κόσμος διανοουμένων, καλλιτεχνών, αστεριών, μοντέλων και ανθρώπων της μόδας, σηκώνει πανό, στο κέντρο γύρω απ το Δημαρχείο της πόλης και ουρλιάζει κατά του Τραμπ, με ένα παλμό και μια αποφασιστικότητα που έχει πλήρη επίγνωση πως η ελευθερία, η αποδοχή, η έκφραση θα σώσει τον κόσμο. Μόνο στο «Φράουλες και αίμα» θα μπορούσες να έχεις εικόνα μιας Αμερικής που διαδηλώνει και τώρα να εδώ, κάτω απ’ τις φτερούγες των Αγγέλων της, δείχνουν οι κάτοικοι αυτής της μεγάλης νέας, αλλά αιώνιας γης, αγέρωχοι την άρνηση τους για παραχωρήσεις. «Δεν είσαι ο πρόεδρος μας», «Διάλεξε την αγάπη»,   «Όχι», «Πάλεψε εναντίον του», «Η Καλιφόρνια δεν σε αναγνωρίζει». Συνθήματα και αυτοσχέδια πλακάτ! Χιλιάδες κόσμου! Υψωμένες γροθιές! Και απέναντι τους, ασπίδες, γκλοπ, χημικά που δηλητηριάζουν τον διάφανο αρωματισμένο αέρα μιας πόλης αποφασισμένης να διατηρήσει την πολυπολιτισμικότητά της, την διαφορά και πάνω απ’ όλα την ελευθερία της! Οι ίδιοι άνθρωποι την επομένη κυκλοφορούν στις αγορές, στα θέατρα, στα μεγάλα στούντιο, στους ατζέντες, τους παράγωγους με τον  καλιφορνέζικο αέρα άνεσης και την περηφάνεια των Angelenos, της δικής τους πατρίδας, που είναι άλλη πια, απ αυτήν την Αμερικής, της απαράδεκτα συντηρητικής, της ξετσίπωτα ακροδεξιάς, της ακαλλιέργητα φοβικής. Ζουν σα να μην έγινε τίποτα τα περασμένα βράδια! Και ας θυμίζει το περιβόητο κέντρο τους Λος Αντζελες, Εξάρχεια και μόνο οι μολότοφ λείπουν! Από όλα τα άλλα έχει. Κράνη και ασπίδες. Δακρυγόνο. Κυνηγητά στα δρομάκια. Συλλήψεις τουλάχιστον 100 ατόμων κάθε βράδυ. Και είναι αυτή μια Αμερική που αλλάζει, που σκέφτεται, που αγωνίζεται, που επιμένει! Πιο ωραία από ποτέ! Περισσότερο επαναστατική και νέα! Γιατί αν απ’ τη μια υπάρχει ο Τραμπ, απ’ την άλλη ζυγίζονται όλοι εκείνοι που συνειδητοποιούν πως αυτή η νέα γη φτιάχτηκε από φυγάδες και απελπισμένους. Και δεν πρέπει να ξαναγίνει τέτοια. Βλέπω τη νέα μέρα και η θάλασσα στη Σάντα Μπάρμπαρα βάφεται ένα παράξενο μοβ, σαγηνευτικό, αλλόκοτο, μυστηριώδες, άλλο, όπως τα περισσότερα πράγματα εδώ… Ξημερώνει…  Μέσα μου, παίζει σα ραδιόφωνο ο Μπομπ Ντίλαν και ο Δημήτρης Πουλικάκος: