Η Εύη Αδάμ, πάντα, η Μαρία Κορινθίου, συχνά, η Κατερίνα Λέχου και η Νατάσσα Θεοδωρίδου πρόσφατα, καθώς και πλείστοι άλλοι «celebrity» ας τους πούμε, ή σταρ της κρίσης και του γκρι, δυσφορούν, θυμώνουν, αντιδρούν και παρατηρούν τους δημοσιογράφους που τους κάνουν κλισέ ερωτήσεις στα γρήγορα και στα όρθια καλύπτοντας εμφανίσεις τους και εκδηλώσεις τους, όπου θα έπρεπε να τους ευγνωμονούν κιόλας!
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Η Κατερίνα Λέχου, αν και βρίσκονταν σε εκδήλωση για ορφανεμένα, πληγωμένα παιδιά, δυσφόρησε σε ερώτηση σχετικά με το αν θα υιοθετούσε παιδί, τονίζοντας πόσες φορές έχει πει πως είναι μεγάλη για να γίνει μητέρα και πως δε λυπούνται την ίδια, ας λυπηθούν τους τηλεθεατές.
Η Νατάσσα Θεοδωρίδου έφυγε, όταν την ρώτησαν αν θα έπαιρνε μέρος σε ταλεντ σόου, γιατί επίσης της κάνουν, συχνά, αυτή την ερώτηση. Η καλή τραγουδίστρια δεν παρέλειψε μάλιστα να γυρίσει την ερώτηση στους δημοσιογράφους και να τους ρωτήσεις τι πιστεύουν εκείνοι πως θα έκανε, θεωρώντας πως όλοι γνωρίζουν απ έξω τις δηλώσεις της και έχουν προχωρήσει σε ψυχογράφημα της.
Η Εύη Αδάμ δε μιλά για τα προσωπικά της στα όρθια, μόνο καθιστά σε εκπομπές – αφιερώματα, ως μοναδική καλεσμένη όπου εκεί μιλά εκ βαθέων και εφ όλης της ύλης!
Και η Μαρία Κορνιθίου βαριέται να απαντά για το αν θα κάνει δεύτερο παιδί! Τη ρωτάνε συνεχώς το ίδιο και πλήττει. Υποθέτουμε πως οι δημοσιογράφοι πλήττουν περισσότερο και θα προτιμούσαν να κάθονται σε κάνα καφενείο και να πίνουν καφέδες με φίλους, αλλά ας όψεται η ανέχεια!
Ακόμα και η αγαπημένη Τζόυς Ευείδη, άνθρωπος με χιούμορ, αξιακό σύστημα σπάνιο και προσφορά, ταράχτηκε γιατί δημοσιογράφος δεν ήξερε τι χρώμα είχε το μαλλί της στα πρώτα επεισόδια του Μπρούσκο, άρα δε το έβλεπε, άρα πως της έκανε ερωτήσεις για αυτό!
Και ας μη μιλήσουμε για νέους, πάντα ζεν πρεμιέ σε κάθε ηλικία, που θίγονται και θυμώνουν σε κάθε ερώτηση που δε ζητά τη γνώμη τους για την θέση του Χαρολντ Πίντερ στο μελλοντικό πάνθεον των θεατρικών συγγραφέων και το αν ο Μάμετ είναι ο χαρτογράφος της μεταμοντέρνας θλίψης και της καπιταλιστικής θηριωδίας –λες και θα ξέραν να απαντήσουν κιόλας!
Γενικώς, είναι μάλλον μια μόδα κυριάχρη, να φέρονται όλοι απαξιωτικά, νευρικά και θυμωμένα μειώνοντας την δουλειά των άλλων δημοσιογράφων – εργαζομένων, αλλά και τις προσωπικότητες τους. Όπως και να χει απαντήσεις τέτοιου είδους, δηλώνουν αγένεια και έλλειψη τρόπων του. Μπορείς να μην απαντήσεις κομψά, να διαφωνήσεις ίσως ή να αποφύγεις μια ερώτηση, τις οποίες επιβάλλεται να απαντάς, όταν κάνεις δημόσιες εμφανίσεις, ειδικά.
Διότι δε κάνουν καραούλι στα σπίτια τους οι δημοσιογράφοι, αλλά οι ίδιοι εμφανίστηκαν για δική τους προβολή δημόσια και οι εργαζόμενοι κάνει τη δουλειά τους αλλά και βοηθούν στο δικό τους ακριβώς στόχο, αυτής της δημοσιότητας τους. Δεν είναι ο κάθε ρεπόρτερ βιογράφος του Τσιμιτσέλη, για να παράδειγμα, ώστε να καταγράφει τις απαντήσεις του για το αν θα ήθελε να γίνει δεύτερη φορά πατέρας. Μπορεί η ερώτηση να είναι πληκτική και αδιάφορη–για τον ερωτώμενο, τον ερωτώντα και το κοινό καθευτώ- αλλά δεν είναι προσβλητική και αγενής.
Αντίθετα ο ρεπόρτερ, που έχει ξεροσταλιάσει περιμένοντας τον σταρ, θα χει και ένα αρχισυντάκτη να ουρλιάζει γιατί δεν έφερε «υλικό» απ την Θεοδωρίδου, ή την Κορινθίου. Θα χάσει την κακώς αμειβόμενη δουλειά του, γιατί κάνει άστοχες ερωτήσεις και του κάνει κριτική, η Εύη Αδάμ! Ποιος; Ο εργαζόμενος που περιμένει σε κάθε καιρό, ώρα, μέρα γιορτής και σχόλης για μια δηλωσούλα απ τα μέλη μιας καλλιτεχνικής παρέας με επαρχιωτισμό, αναίτιο ελιτισμό, απεχθή εγωκεντρισμό και αντιπαθητική μεγαλομανία.
Σεβαστείτε την ορθοστασία των νεαρών παιδιών που για σας δουλεύουν, θεωρώντας σας κάτι σημαντικό ώστε να καταγράφει η άποψη σας. Σταθείτε ευγενείς και καλοί άνθρωποι. Γιατί μη ξεχνάτε κιόλας, πως τις μεγάλες προσωπικότητες των καιρών, τις φτιάχνουν οι σπουδαίοι δημοσιογράφοι.
Βοηθήστε τους να γίνουν τέτοιοι, μπας και ξεπεράσετε και εσείς τα όρια σας προς τη μεγαλοσύνη, όχι ως καλλιτέχνες τόσο, όσο ως άνθρωποι!
Με πλήρη επίγνωση πως οι δημοσιογράφοι δεν είναι συμπαθείς και είναι το σύγχρονο «trendy» να τους απαξιώνεις και να τους βρίζεις, οι γενικεύσεις και οι στοχοποιήσεις εργαζομένων είναι γκεμπελικής τακτικής και μόνο η Γκεστάπο μας έλειπε στα ζόρια μας…
