Ήταν οι ποπ βεβαιότητες μια νιότης, με πατήματα εξαρθρωμένα σε Δύση και Ανατολή. Μαζί με τον Μάικλ Τζάκσον, τον Πρινς έκαναν μουσική επένδυση σε πάρτι παιδικά στην αρχή της ήβης, στα καφέ, στα μπαράκια, αργότερα, στα video clip που βλέπαμε μανιακά στο MTV χαζεμένοι μπροστά σε μια εποχή θεαματικής και παντοδύναμης εικόνας.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Η Μαντόνα, ναι, δεν ήταν φωνάρα, ούτε μουσικάρα. Έκανε όμως εκρήξεις μεγατόνων με την επιβολή του εαυτού της, την εμφάνιση της, τις σεξουαλικές απροκάλυπτες και ανυπόκριτες δηλώσεις, τη προβοκατόρικη διάθεση της να σοκάρει, να κοροϊδέψει, να τρολάρει όλο τον πλανήτη, πριν χρησιμοποιηθεί στην παγκόσμια ορολογία, καν, το τρολάρισμα. Ήταν νέα και ο κόσμος της ανήκε. Ήμασταν νέοι και κάναμε πως την πιστεύαμε, με ένα κομμάτι μέσα μας να θέλει να πειστεί και ένα άλλο να τη κοροϊδεύει ακόμα πιο πολύ, απ ότι η ιδία μπορούσε να μαντέψει πως γίνεται…
… Κάποτε –αργά πια για μη σπατάλη στην νεότητα- την είδα στην Αθήνα σε μια μεγάλη συναυλία της στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ήταν η τελευταία που πήγα. Δεν είχε παιδικά εφηβικά, ιλουστρασιόν ινδάλματα να δω, πια, οπαδικά από κοντά. Ηταν το τελευταίο και τα είδωλα μου είχαν απομυθοποιηθεί και οι βεβαιότητες της δίκης μου γενιάς είχαν γίνει σωροί από φανταχτερά ερείπια. Υπερθέαμα! Και τα ερείπια και η συναυλία!
Και φώτα και ανυψώσεις και ειδικά μηχανήματα και χρωματιστοί καπνοί και υπέροχα κορμιά των συνεργατών της Μαντόνα να την πλαισιώνουν και να χορεύουν γυαλίζοντας απ τον ιδρώτα, σε μια συμφωνία μυών και ζωικής νιότης, σχεδόν πληγωτικής και ανόσια τέλειας. Και τεράστια video wall με εικονοποιημένη -τι άλλο;- άποψη σαν επιβολή για τη πολιτική, τον κόσμο, την ειρήνη, την αποδοχή, την ελευθερία, σαν καρτ ποστάλ σταλμένη απ τον ευγενή συλλογικό, ψεύτη εαυτό μας. Εκείνη βουτηγμένη σε μια αυτοπεποίθηση τόσο αμερικάνικη! Τόσο ισχυρή, τόσο κραταιά, τόσο πρωτοπορία! Αμετροεπώς ξιπασμένη για αυτό στο τέλος συγχωρημένη, από μας που την θυμώσαμε κιόλας, κάποιες στιγμές, οι παλιο – ιθαγενείς γιατί δεν κάναμε «ουουουουου – ου» -τσιριχτό το τελευταίο- όποτε μας το ζητούσε! Ένα αυτοκρατορικό, νυχτερινό, σπάταλο τσίρκο σε μια φουτουριστική κοινωνία θεαμάτων είχε κάνει τη τιμή στη μικρή μας χώρα, εκείνο το φθινόπωρο, να δείξει την μεγαλοσύνη του.
Γύρω μου το πλήθος αλάλαζε όλο αγαλλίαση σα Ρωμαίοι πένητες στο Κολοσσαίο, στο θέαμα άνευ άρτου, με βλέμμα και ύφος επανωτών ρεύσεων, κάθε φορά που η Μαντόνα – ίνδαλμα λαγνείας και ιεροσυλίας, άγγιζε τα απόκρυφα της ως μέρος της χορογραφίας της ή κοίταζε ηδυπαθώς κάποιον απ το κοινό, καλώντας τον σε υποσχέσεις νυχτών αυτοϊκανοποίησης, φυσικά, χωρίς αγγίγματα. Καμία συστολή! Δυτικά εντελώς, όλη η σεξουαλική νεύρωση η αυτοπροκαλούμενη, απλώνεται σαν σε νεκροτομείο, πάνω στο πάγκο για νυστεριές και μικροσκοπήσεις. Ηταν σίγουρο, από εκείνο το βράδυ πως δεν ταιριάζουμε πια!
Η ξετσίπωτα αλαζονική σταρ συντρίβεται σε απλουστευτικές λύσεις, με αυτοερωτική έκσταση από σύντομο, σχεδόν εργοστασιακής ευκολίας, μονοπάτι. Τα στερεότυπα και η προκατάληψη την έχουν βουτήξει μέσα τους, προσπαθώντας τόσο μανιασμένα πια να τα αποκηρύξει, που πια δεν έχουν νόημα, παρά μόνο ύπαρξη ως δημόσιες σχέσεις. Στο gala της Vogue στο Μετροπόλιταν πηγαίνει με τα οπίσθια έξω σε δυο κύκλους, για το δικαίωμα των μεσόκοπων γυναικών στα έξω οπίσθια, όπως είπε!
Τίποτα δε φθείρει όσο η επιτυχία και η ευτυχία, μάλλον! Τίποτα δεν είναι πιο ψευδές απ το ότι συλλογικά μοιραζόμαστε το τώρα μέσα από ίνδαλμα, άρα μπορούμε να μοιραστούμε και το παρελθόν και μέλλον δεν υπάρχει κοινό ούτως η άλλως. Με ένα αίσθημα έντασης σα βεγγαλικό, η Μαντόνα, γερνάει μπροστά στα μάτια μας, δείχνοντας πως ναι, της βασίλισσας ήταν, απ την αρχή, γυμνά τα κωλομέρια! Βγάζει κάτι ανακοινώσεις, κάνει κάτι φωτογραφίσεις, προσπαθεί ακόμα να είναι πρωτοπορία σε ένα πλήθος φανς που πλέον έπονται σερνόμενοι από διαψεύσεις παγκοσμίως, ρεταλιασμένα. Το παιδί της που δε τη θέλει. Τα δικαστήρια. Οι στημένοι θαυμαστές της στις συναυλίες. Το ότι δε τη καταπίνει ο πόνος αλλά γίνεται θέαμα στις περιοδείες της η μητρότητα.
Οι νεαροί εραστές. Παρ ολιγον γοητευτική ως σκιά πιο ποπ της Αλεξάνδρα Ντε Λάγκο, κρυμμένης ως πριγκίπισσας Κοσμονόπολις σε όλες τις επαρχίες του αμερικανικού Νότου, της σκόνης και της ΚΚΚ με τους φλεγομένους σταυρούς τις νύχτες. Και αυτό συναντά όταν στον σεξισμό του Τραμπ απαντά ακόμα πιο σεξιστικά πως θα κάνει τσιμπούκια σε όποιον ψηφίσει Χιλαρι!
«Αν ψηφίσετε τη Χίλαρι Κλίντον, τότε θα σας κάνω στοματικό έρωτα» και διαβεβαίωσε πως «είμαι πολύ καλή σε αυτό, παίρνω τον χρόνο μου και φροντίζω να έχω οπτική επαφή…»! Ένας Τραμπ, εκείνη, που όμως, κάποτε αγαπήσαμε για αυτό και το ότι έγινε ίδια μα αυτό που πολεμούσε, ή εμείς νομίζαμε πως πολεμούσε, μας ενοχλεί ακόμα πιο πολύ. Θα μπορούσε να είναι στιγμιαία εύθραυστη ως θλιβερή φιγούρα μιας γυναικάς που προσφέρει τσιμπούκια και κανείς μοιάζει να μη τα θέλει. Όπως τότε που πήγε πάνω στην σκηνή να φιλήσει έναν νεαρό ράπερ και εκείνος την έσπρωξε με έκφραση αηδίας στο πρόσωπο.
Θα μπορούσε να είναι τρυφερό, λοιπόν, αυτό όλο, αν δεν ήταν τόσο αλαζονικά Ντόναλντ Τραμπ! Τι κρίμα Μαντόνα, που γέρασες όπως όλες οι πλαστικοποιημένες θειές στο Μαϊάμι με τα ροζ νύχια και καπέλα και τις πλαστικές στη μούρη, σα μπριζόλες σε σελοφαν και στην αιώνια ακινησία, σα νεκρικές μάσκες! Και τι κρίμα για μας, που ακόμα και σήμερα, έχουμε αφήσει σαν υποψία να πλανάται από πάνω μας, εκείνη τη στιγμή της εγκατάλειψης στη νύχτα, της σιωπής, της άγρυπνης συνείδησης μας, κάποια μελωδία νανουρίσματος απ την αταβαστική μας γονιδιακή, πια, νιότη, τον απόηχο από την ψιθυριστή φωνή σου στο «justify my love»…
