Προσωπικά είχαμε μια διάθεση πάντα να ταυτιζόμαστε με τα κορίτσια που δεν τα ζητούσαν για χορό ποτέ στα πάρτι, τα αγόρια που κοκκίνιζαν και χαμήλωναν τα μάτια μπροστά σε άλλα αγόρια, τους ψηλούς που καμπουριάζουν για να μη βρίσκουν στις κάσες απ τις πόρτες όλου του κόσμου, το παχουλό της τάξης, τους μετανάστες που κοιτάνε γύρω τους κλεφτά το νέο σύμπαν τους, τους χαμένους δηλαδή, οικειοθελώς ή λόγω του ότι περισσεύουν σε τέλεια σύνολα.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Πιθανόν ενδόμυχα να νιώθουμε πως σε κάποια εσωτερικά μας τοπία, εκεί ανήκουμε, μ αυτούς! Όμως, όλος αυτός ο ψυχαναλυτικός πρόλογος, αφορά στην σα φυσική αποστροφή προς την αυταρέσκεια και τη παντοδυναμία των προσώπων της τηλεόρασης. Δηλαδή, οι πιο έξυπνοι, έως εξυπνάκηδες, οι πιο ωραίοι, οι πιο μοντέρνοι, οι πιο κομψοί, οι πιο δικτυωμένοι, οι πιο προχωρημένοι, οι πιο χιουμορίστες, οι πιο χαριτωμένοι, οι πιο φίλοι, οι πιο επιτυχημένοι βρίσκονται μεταξύ τους και μας κουνούν το δάχτυλο μπροστά στις μύτες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν το Δεστε τους, ήταν κάποτε, συμπαθητικού, γιατί μες στην απόλυτη «μεσημεριανίλα», ερχόταν για την εποχή πιο αυθάδικο, τώρα μοιάζει εκτός εποχής, ξιπασμένο και με τα ελαττώματα όλων εκείνων που θα έπρεπε να τους βγάζει γλώσσα.
Σε μια τηλεόραση που ψυχορραγεί, όχι σε επιρροή και ισχύ μόνο, αλλά σε επίπεδο εμψύχου δυναμικού και που όλοι κοινό και εργαζόμενοι, είναι πλέον Ινδιάνοι και κάνεις καουμπόης, με τους αιώνιους χαμένους και όχι τους επιτυχημένους, τους αδυσώπητους και απορριπτικούς, με τις φωνές σαν άμμο που κυλάει μέσα σε κλεψύδρα και το αίσθηση βουνού που ρίχνει σκιά στο κάμπο, πως μπορεί να κοροϊδεύεις για λάθη στη τηλεόραση, για τις φτωχές παραγωγές, τους γραφικούς και τους περιθωριακούς!
Αφού απ αυτούς είμαστε όλοι, πια! Πόσο αντιπαθητικός μπορείς να γίνεις, κρίνοντας τα ντυσίματα των διάσημων κυριών, που όλοι ξέρουμε πως είναι δανικά, πια και που απλήρωτες και αυτές, πάνε τα παλιά τους ρούχα στις μεταποιήσεις και παζαρεύουν με την ραπτομηχανή της κάθε κυρίας Ρίτσας ή Λίτσας, για να πάρει λιγότερο για τα μπαλώματα, απ ότι για τα στενέματα! Σε ποιο κόσμο απευθύνεται μια εκπομπή νέων, ωραίων και χορτασμένων κρίνοντας κομψότητες και λάθη άλλων, δηλαδή!
Σ αυτόν που ζει στο Μανχάταν και παρακολουθεί στο «Ε – entertainment» την Μενούνος; Απ τα ακριβά διαμερίσματα και τα αυτοκίνητα με τα φιμέ τζάμια βγαίνουν οι άνθρωποι τους «Ξαναδέστε τους» για να δουν πως έχει αλλάξει η καθημερινότητα και η ζωή, από τότε που ξεκινούσαν με τον ηλεκτρικό να πάνε να πιάσουν τη πρώτη τους δουλειά, αλλάζοντας τρεις συγκοινωνίες μέχρι τη Κάντζα; Δηλαδή ως υπέρκομψη η Συνατσάκη και ως παντογνώστης η Ηλιάκη να μαλώσουν όσους δεν τους μοιάζουν γιατί θα κάνει ελκυστικό, «νεανικό» και κεφάτο ένα προϊόν που αν είχαμε Κατοχή, θα απευθύνονταν στους κατακτητές και όχι σ εκείνους που θα πέθαιναν στους δρόμους!
Ξέρουμε, ακραίο το παράδειγμα, αλλά πώς αλλιώς να αντιληφτούμε την έλλειψη επικοινωνίας, προσαρμοστικότητα και έκφρασης της πραγματικότητας ειδικά για τον Νίκο Μουτσίνα, που έχει όλα τα προσόντα για να είναι παρηγορητής, εμψυχωτής, «δικός» μας άνθρωπος, αλλά αναλώνεται σε σύνδεση προηγούμενων επεισοδίων με αυτό που κάποτε, θα δούμε στο μέλλον του. Ίσως, η αυταρέσκεια και η σιγουριά να είναι ο κακός σύμβουλος ενός ανθρώπου που αξίζει περισσότερα απ όσα ο ίδιος επιτρέπει στο ένστικτο του να αντιλήφθη και να πράξει. Οι κυρίες δίπλα του, συνεχίζουν το ρόλο τους ως φόντο στην ευφυΐα, χωρίς να κατορθώνουν να γίνονται συμπαθείς απενοχοποιημένα, όπως στο παρελθόν η Καινούργιου σε αντίστοιχο ρόλο.
Η δε προσπάθεια της Ηλιακή, να δείχνει γλυκούλα, είναι τόσο ανατριχιαστική όσο να δίνες μωρό να στο προσέξει η Μάγδα Γκαίμπελς μαζί με τα δικά της, στα υπόγεια της Καγκελαρίας, το 1945…
Αρα δεν είναι η πτωτική πορεία στα νούμερα, δώρο στην Τατιάνα Στεφανίδου, με τη κοινωνική της εκπομπή, που είναι πάντα αξιόμαχη και θηριώδης τηλεοπτικά, σαν μοναχικός λύκος, που απαξιώνει την νεκρανάσταση της εκπομπής. Είναι που ο νεκρός δεν ανασταίνεται χωρίς γενικότερο θαύμα και αμήν!
