Οι λευκές συσκευές απελευθέρωσαν το γυναικείο πληθυσμό, πρόσφεραν ελεύθερο χρόνο και αποδέσμευση από τις οικιακές εργασίες. Οι δορυφόροι απελευθέρωσαν την επικοινωνία και κατέστρεψαν κάθε κρυψώνα και αίσθηση ιδιωτικότητας.
Ζήτω και τα αεροπλάνα γιατί δεν υπάρχουν πια αποστάσεις, ουρά και για τις τηλεοράσεις, ουάουου και για τους υπολογιστές και για την χρήση τους στη ζωή μας, φυσικά και για κάθε τι τεχνολογικό που στέλνει την ανθρωπότητα πιο μακριά στην εξέλιξη της από εκείνα τα σπήλαια όπου κρύβονταν εξουθενωμένη απ΄ το κυνήγι που της τράβηξαν μαμούθ και αιλουροειδή!
Τώρα πια μπορούμε να επικοινωνούμε, να κάνουμε γνωριμίες, ακόμα και σεξ, μέσω της οθόνης μας. Μπορούμε να βρίζουμε ο ένας τον άλλον, χωρίς έλεος, απόλυτα σίγουροι για το δίκιο μας, μη τηρώντας καν τα προσχήματα, σε έναν οργίλο, επιθετικό, άγριο κόσμο, οχλοκρατίας που παρασύρει και τον πιο συνετό.
Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Για κάποιο λόγο όλοι νιώθουν την ανάγκη να πουν κάτι για ότι και αν συμβαίνει, να το γνωρίζουν καλύτερα και να ανελέητοι χωρίς δική, εξαπολύοντας πογκρόμ στον στόχο της ημέρας!
Η ανάγκη για να πεις την εξυπνάδα, να κάνεις το χιουμοράκι σου, να έχεις πολλά like και fav σε οδηγούν στην αμετροεπή παρεκτροπή της επίθεσης, του μπουλινγκ, της εξόντωσης χαρακτήρων, όπως δειλά σχηματίστηκε απ το πρώτο καιρό της γιγάντωσης των social media στη χώρα, για να οδηγηθούμε σε ακρότητες και αναρτήσεις τέτοιας χυδαιότητας, τόσης μοχθηρίας, αφάνταστης προστυχιάς, πρωτοφανούς για τη καθημερινότητα. Σοβαροί άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να τοποθετηθούν απ το αν φορούσε βρακί η Φουρέιρα και αν ντυμένη η Μπαζιάνα ευπρεπώς στην Κίνα, μέχρι το αν πρέπει να πεθάνουν ή να δοθεί χαρά σε δημόσια πρόσωπα που έκαναν κάποιο λάθος, συμφώνα με την παντογνωσία των χρηστών, μιας και όλοι τους είναι τιμητές όλων. Η χαλαρότητα της επικοινωνίας, η χαρά, η στράτευση ίσως γύρω από μια αλλαγή, έναν στόχο, την κοινοποίηση μιας αδικίας, έχουν μετουσιωθεί σε μια παραφορά που παρασύρει και εφαρμόζει έναν λεκτικό νόμο του Λυντς, που ευχαρίστως θα οδηγούσε και σε άμεση εκτέλεση χωρίς δίκη, αν δεν είχε την θρασυδειλία εκ των πραγμάτων της ασφάλειας του πληκτρολογίου, της ατιμωρησίας στη χώρα, της ανωνυμίας και του καταφυγίου διπλά σε ανθρώπους που γράφουν αναλαμβάνοντας την ευθύνη των γραφόμενων η επικοινωνώντας.
Σε αντίστοιχο άρθρο της Γαλανοπούλου, στη Lifo, διάβαζα για τους ανώνυμους «μισθοφόρους» του διαδικτύου, που στoχοποιούν ανθρώπους και υποκινούν τις «εκτελέσεις» του, αλλά και για το ότι το φαινόμενο έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις στη χώρα, με αναλύσεις, απόψεις και επιχειρηματολογία από ειδικούς. Παρηγορήθηκα λίγο, γιατί αισθάνθηκα πως δεν είμαι απ τους ελάχιστους που ανοίγοντας το κομπιούτερ τους, νιώθουν πως οι Πύλες της Κολάσεως ανοίγουν μαζί του. Αν έχεις γίνει μάλιστα στόχος, η συναίσθηση της επικινδυνότητας της οχετώδους, ζεχνουσας καταβόθρας των κατωτέρων μας ενστίκτων, ξέρεις πως σε περιμένει. Και την πατάνε και οι άριστοι του καιρού…
Πρόσφατα ένας «φίλος» με δημόσιο λόγο, φωτογραφικά με κατακεραύνωνε για κάτι που δεν κατάλαβα και που ήταν σε αντιδιαστολή με ένα άλλο πρόσωπο ισχυρό και με βήμα δυνατό για να πει ότι θέλει. Ανάμεσα σ αλλά αναφερόταν στο «παραπληγικό κοινό» που δεν καταλαβαίνει. Ο άνθρωπος αυτός στέκεται συχνά στο πλευρό όσων στερούνται κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά απ τα γραφόμενα του, αυτά δεν περιλαμβάνουν τους ανθρώπους με αναπηρίες, του υπέρβαρους και τα άτομα άνω της μέσης ηλικίας. Δική του η σάγισα θα πείτε και ναι, αν από κάτω δε έσπευδαν να εξαπολύσουν το πογκρόμ τους οι διδακτικοί του φίλοι, τους οποίους δεν έχει γνωρίσει πότε σε αντίθεση με έμενα, για παράδειγμα που με γνωρίζει χρονιά. Το «ψόφα», σε δισύλλαβη προστακτική, είναι το απαλότερο ρήμα που εισέπραξα σε κατά καιρούς διαθέσεις θανάτωσης μου. Μια κριτική ίσως αυστηρή για κάποιον σταρ του καιρού, ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα ή μια πολιτική θέση όχι ως υπουργός φυσικά, αλλά ως απλή πολίτης με δικαίωμα ψήφου, θεωρείται τόσο επιλήψιμη που οδηγεί σε αποστροφές λόγου που πιστεύω πως οι άνθρωποι αν κοιτούσαν στα μάτια, δε θα έλεγαν ποτέ.
Σε πρόσωπα που μπαίνουν πιο πολύ σε στόχο πάλι, μόνο φόβος διαχέεται για το πώς οι άνθρωποι ηδονίζονται στο να χυδαιολογούν και συναντούνται σε έναν τόπο απελευθερωτικής για τα κατώτερα ένστικτα προστυχιάς. Σκηνοθέτες αριστεροί, βολεμένοι δεξιοί ευεργετημένοι, καθώς πρέπει κυρίες της αστικής –τάχα- τάξης, διανοούμενοι αιρετικοί συμφώνα με τον αυτοχαρακτηρισμό τους, πλούσιες, συγγραφείς καταξιωμένοι, δημοσιογράφοι και «δημιοσιογράφοι» είναι έτοιμοι να εξαγγείλουν φετβά για όποιον δεν είναι του γούστου τους! Μετά μπαίνουν τα σαιτ μέσα, αρπάζουν τα κείμενα με τίτλους «Σοκ η άποψη δημοσιογράφου» και στο τέλος, κερασάκι στην τούρτα και η τηλεόραση, ολοκληρώνει τον κύκλο ετυμηγορίας ενός προαναγγελθέντος θανάτου, με δημοσίους κατήγορους, δικαστές και άνευ συνηγόρου. Λοιπόν; Ο πιο σίγουρος δρόμος για την Κόλαση, δεν περνά απ το Καθαρτήριο και είναι σταδιακός: ανοίγεις το κομπιούτερ, απαλό enter, σύντομο password και… ψόφα!
