Εξωτικά ωραία, διαμαντένια κοφτερή, πάντα έξω από τις γραμμές στοίχισης νοημοσύνης και της γυμναστικής αντιλήψεων που μας γίνεται. Απείθαρχη και αυτάρκης, συνάμα. Εκεί, κάτω, σε μια θαλασσινή κουκίδα στο χάρτη, στην άκρη του Αιγαίου, με πέντε σκυλιά και πέντε γάτες, να φτιάνει σύμπαν από ένα σπιτάκι στην ερημιά του βράχου, του ουρανού, της αλμύρας και να γραφεί, να περιθάλπει και φροντίζει άγρια πουλιά, ώσπου να γίνουν καλά, να ταΐζει αδέσποτα και φροντίζει κάθε είδους ζωή. Και να γράφει!
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Στη σιωπή να αντηχούν οι δικές της, χάρτινες, στοιχειωμένες φωνές, πριν γίνουνε βιβλία. Και να ζει από αυτά. Η Τζένη, που και όταν ένα νεύμα της σε πασαρέλες, κλαμπ, ταινίες, πληρώνονταν χρυσάφι, έδινε τόσο σημασία στα υλικά πράγμα, όσο για να τονίσει πως άλλο είναι ψυχές και εκείνο που δεν βλέπουμε και που μας κάνει, το άλλο, το ξεχωριστό, το διαφορετικό. Και αυτό σεβόταν πάντα. Σιωπηλά έχει βοηθήσει κόσμο, όσο ελάχιστοι απ όσους πετάνε βεγγαλικά για τη καλοσύνη τους και ζητάνε κάμερες για την ανθρωπιά τους, μπας και καταγραφεί με το αζημείωτο! Τώρα; Ζει τη ζωή που ήθελε. Γράφοντας, με τις ψυχές της γύρω, τις μουσικές όποτε το επιθυμεί και κάποιες φιλίες που θα νοιαστεί και θα νοιαστούν…
Τηλέφωνο! Αξιοπρεπής, πάντα, αλλά τόσο θλιμμένη! Η Τζένη, έχοντας από υλικά πράγματα, εξάρτηση στο ελάχιστο, ένα πλάσμα που κοίταξε εκείνους στο χάος των εθισμών και ουδέποτε βούτηξε στο κενό τους, ζει μόνο από τα βιβλία της! Γραφεί αλήθειες, παλεύει με τις λέξεις, αγωνίζεται μαζί τους, παραβγαίνει με τα στοιχειώματα των χάρτινων περιπετειών της. Και με το αντίτιμο όλης αυτής της ασχολίας, πληρώνει το -χαμηλό- νοίκι, το ρεύμα της, το τηλέφωνο της, τη τροφή για τους συγκάτοικους της, τα πέντε της σκυλάκια και τις πέντε όλο προσωπικότητα γάτες της.
Με περηφάνεια, με αγώνα, με ιεραρχήσεις και κόστος στο γύρισμα της πλάτης στο να βγάλει χρήμα με αντίτιμο τις αξιακές της αρχές πλέον, επέλεξε αυτόν τον τρόπο ζωής και δεν το μετανιώνει. Μόνο, που ο μήνας τέλειωσε και τα λεφτά από την εκκαθάριση των βιβλίων της, δεν της έχουν αποδοθεί. Και η Τζένη έχει να ζήσει…
… Δυο χρόνια πριν. Η Τζένη Χειλουδάκη αποφασίζει πως είναι καιρός να ειδωθει και πάλι, το αδυσώπητα ειλικρινές βιβλίο της, «Η Μαύρη Βίβλος», που είχε προκαλέσει σκανδαλώδεις αντιδράσεις όταν είχε πρωτοκυκλοφορησει. Εμπιστεύεται έναν νέο εκδοτικό οίκο, πιστεύοντας πάντα στο πάθος, στην ορμή, στην όρεξη των εναλλακτικών λύσεων, από τα παραδοσιακά «μεγάλα» μαγαζιά (πιθανόν λάθος, εκ των υστέρων!), εξασφαλίζοντας για τον εαυτό της, το θρυλικό ποσοστό του 35% στο κάθε βιβλίο που πουλιέται, πράγμα που δεν συνηθίζεται στο χώρο των εκδόσεων. Η Μαύρη Βίβλος, τινάζει για άλλη μια φορά ταμεία στον αέρα.
Όταν φτάνει ο καιρός για εκκαθάριση, διαισθάνεται πως υπεκφεύγουν για την καταβολή της πλήρη καταβολή των χρήματων της εκκαθάρισης. Αφήνει το άντρο της στη Κρήτη και έρχεται στην Αθήνα, στα γραφεία του εκδοτικού οίκου. Έχει να λάβει 10.000 ευρώ. Με το που την βλέπουν της προτείνουν να πάρει… 450 ευρώ, με την δικαιολογία ότι ο εκδοτικός δεν έχει πληρωθεί από τα βιβλιοπωλεία. Για την Τζένη είναι θέμα επιβίωσης να λάβει τα χρήματα της και δεν υπάρχουν περιθώρια για καμία αναμονή. Η δικηγόρος της η Αλεξάνδρα Σπηλιοπούλου, μέσα σε μόλις μισή ώρα, έχει καταφέρει να της καταβάλουν την αμοιβή της! Όλο το ποσό, το οποίο βρίσκεται, ως διά μαγείας!
Νόμιμα η Τζένη Χειλουδάκη, κόβει την απόδειξη της, με την παρακράτησή των 1700 ευρώ, του φόρου, ενημερώνει το ΤΕΒΕ, στο οποίο ανήκει ως συγγραφέας και όλα καλά. Η Μαύρη βίβλος, επανεκδίδεται και ξανά, στην β έκδοση της, ξεπουλάει! Η εκκαθάριση του νέας έκδοσης, πάλι της τάξεως των 10.000 ευρώ, έπρεπε να έχει γίνει Δεκέμβριο του 2016. Η περιπέτεια άρχισε ξανά. Μια περιπέτεια που αφορά σε όλους τους συγγράφεις γενικά της χώρας, που φτύνουν αίμα, για να αμειφθούν μιας και ελάχιστοι είναι οι εκδοτικοί οίκοι πια, που με αξιοπρέπεια και συνέπεια βρίσκονται στο χώρο. Πολλοί καινούργιοι, με «αυτοεκδόσεις», άσχετοι, με λογικές «αρπαχτής», χωρίς γνώσεις, ικανότητες, άξιους συνεργάτες, δίνουν την χαριστική βολή στους λογοτέχνες που ήδη, αμείβονταν με τα ελάχιστα!
Η Τζένη Χειλουδάκη, φροντίζει να ευχαριστήσει για το ότι, κατά διαστήματα οι εκδότες της καταβάλουν μικρά ποσά, συνολικά 2.000 ευρώ. Φτάνοντας όμως, ο καιρός για την εκκαθάριση και ενώ ετοιμάζονται να εκδοθούν, τα επόμενα βιβλία της, «Εγώ, το τέρας» και το πρώτο της, εντελώς αναπάντεχο για την συγγραφέα, μυθιστόρημα, οι εκδότες… εξαφανίζονται. Ούτε τηλέφωνα, ούτε απαντήσεις στα μειλ, ούτε τίποτα! Και ξανά «δεν πλήρωσαν τα βιβλιοπωλεία»!
Και η Τζένη, απελπισμένη, με μόνο οικονομικό πόρο τις λέξεις και τη ψυχή της, που δεν κοστολογείται και δεν διαπραγματεύεται, βυθίζεται κι άλλο στην απόγνωση. Αύριο έχει 1 ο μήνας! Η ΔΕΗ, το νοίκι, η τροφή, το ΤΕΒΕ, η εφορία, το τηλέφωνο, δεν περιμένουν! Έχει για άλλη μια φορά, να επιβιώσει! Με το κεφάλι της ψηλά, ξανά! Και όλους εμάς, στο πλευρό της!
Άλλωστε και εμείς, οι του δημόσιου λόγου γραφιάδες, παλεύοντας με τις λέξεις, ξέρουμε από αγώνες και την αγωνία του «πότε θα μπουν τα χρήματα, τα δουλεμένα μου, ρε γαμώ το;». Ξέρουμε πόσο κόστος, έχει ακόμα η αξιοπρέπεια και πόσο αντέχουμε σε όλα, αλλά όχι στην κοροϊδία…
