Μια περιπλάνηση στο θαυμαστό κόσμο των site, τα οποία όταν λένε life style εννοούν κάτι φωτογραφίες με ξεβράκωτες, όπου η μικροψυχία, η αντιγραφή, η έλλειψη φαντασίας, έμπνευσης και επίγνωσης συχνά ξεχειλίζει απ τις κακογραμμένες λέξεις και η απορία μου σφηνώνεται στο νου! Τύπου «Κορμάρα η Σκορδά! Φάε τη σκόνη της Μενεγάκη», ή «Τρέμει τη γοητεία της Αραβανή η Μενεγάκη» ή «στο θρόνο της Μενεγάκη η Σπυρόπουλου»! Όπου; Η Σκορδά στην 1000000η φωτογράφιση με μαγιό και ενώ είναι ακόμα Ιούλιος, που μάλλον πρέπει να χει δική της βιοτεχνία με συνολάκια θαλάσσης, αλλιώς δεν εξηγείται πως δεν κάνει άλλη δουλειά στις διακοπές της, απ το να χει σκοτούρα πως θα την πουν καλύτερη Μενεγάκη μετρώντας λακουβάκια κυτταρίτιδας; Η Αραβανή με μισή παρουσίαση στην τηλεόραση ανάγεται σε «πιο βελτιωμένο μοντέλο Μενεγάκη» με τα τριάντα χρονιά σ αυτήν της τελευταίας; Όσον αφορά στην Σπυροπούλου, τι να συγκρίνουμε! Την Αστον Βίλαν με τον Τυφώνα Νέου Ηρακλείου;
Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Το φαινόμενο της σύγκρισης με την Ελένη Μενεγάκη, δεν οφείλεται στο ότι οι κύριες της μικρής οθόνης, σαν τις παραπάνω επιθυμούν να αδικήσουν εαυτούς τόσο πολύ, ώστε να τρέχουν να προλάβουν τη μοναδικότητα μιας άλλης. Το άξιον απορίας είναι η έμμονη του τύπου για δεκαετίες με την Ελένη Μενεγάκη, που προσπαθεί να την μικρύνει, επιβάλλοντας της ως μέτρο και έτσι ισοπεδώνοντας την αξία κάθε άλλης! Είναι γνωστό πως μια φωτογραφία της έχει τα περισσότερα κακαρίσματα στο διαδίκτυο, ενώ τα περιοδικά που δεν την έχουν εξώφυλλο δε πουλάνε! Οι εκπομπές που δεν βάζουν θέματα που την αφορούν πέφτουν σε νούμερα. Άρα ακόμα και μειώνοντας της, αποδομώντας την, βρίσκοντας την ελλειμματική στις σύγκρισεις, έχουν κέρδος. Και το ξέρουν! Αν θέλουν στα αλήθεια το κακό της, πετυχαίνουν το αντίθετο, όσο και αν μεγάλες κακίες πιθανολογούμε πως θα την πληγώνουν, ανθρώπινα και μόνο. Όμως όλοι θα συνεχίζουν να κολλάνε με όλα και όλους, σε κάθε πιθανή περίσταση μια Μενεγάκη. Γιατί;
Διότι το κοινό, πολύ απλά, λατρεύει να τη βλέπει και να μαθαίνει λεπτομέρειες για τη ζωή της, ακόμα και αν δεν αντέχει την εκπομπή της. Διότι δεν το νοιάζει αν από τις γέννες της δεν είναι σαν μοντέλο, μιας και δε το αφορούν τα αγάλματα. Δεν το νοιάζει αν υπάρχουν πιο νεαρές, πιο ωραίες από εκείνη, ή πιο καλλιεργημένες ή και όλα μαζί στον υπερθετικό και όχι στον απλό συγκριτικό βαθμό. Του αρέσει πως ζει κοντά του πάντα, πως περνάει τη ζωή της, παράλληλα με τη δική του, πως του μοιάζει και ας ξέρει πως δεν είναι αληθινό αυτό. Βλέπει πάντα το κοριτσάκι που κράτησε σφιχτά απ το χεράκι και μεγάλωσε μια μάνα μονή της, στα λαϊκά προάστια, που άκουγε απ το τρατζιστορακι του Ρίτα Σακελλαρίου και Μπιθικώτση και όχι Τουραντό και ντύνονταν με χτυπητά χρώματα και όχι με τις μονοχρωμίες της Σανέλ. Βλέπει την όμορφη έφηβη που φόραγε λουλούδια στα μαλλιά σαν την Αλίκη, με αυτοκόλλητα όνειρα απ τη Μανίνα και την Κατερινα και όχι με αναζητησεις πανκ και υπαρξιακές και αυτονομιστικές, απ αυτές των καλών σχολείων των Βορείων Προαστίων. Βλέπει την Σταχτοπούτα του, που της άξιζε απ τη ζωή κάθε καλό και όποια ατέλεια δεν το ενδιαφέρει για να του χαλάσει το παραμύθι!
Ξέρει πως πια η Μενεγάκη ταξιδεύει στις Μαλδίβες, έχει σκάφος, ζει σε κομψό παλάτι, πάει τα δικά της παιδιά σε ακριβά σχολεία για λίγους, ντύνεται σινιέ, κάνει παρέες με πολύ πλούσιους ανθρώπους, εκτιμά τα έργα τέχνης, διαβάζει –μουλωχτά- λογοτεχνία και αγνοεί την φτώχεια πια, ακόμα και ως λέξη! Τι το νοιάζει! Είναι το δικό της «… και έζησε αυτή καλά και εμείς καλυτέρα (;)» και την έχρισαν να το αξίζει… Και η Ελένη παίζει τον ρόλο της άψογα. Αυτόν της δημόσιας γυναικάς, της λευκής οθόνης που προβάλλονται στενεμένα όνειρα, αμετανόητες ελπίδες, ολέθρια αδιέξοδα, νοικοκυρίστικη απόγνωση, αυτοχειρικοί έρωτες. Ξέρει πως είναι η σιωπή σε υπόγεια γκαρσονιέρα για μια γυναίκα που σιδερώνει γιακάδες, ενώ κάποιο ρολόι μετράει λεπτά συνέχεια σαν σφυριές στο κεφάλι και η τηλεόραση, φόντο παίζει υποσχέσεις για δώρα σε μετρητά, καινούργιο σύστημα σιδερώματος, παπούτσια της μόδας, κρέμες αιώνιας νεότητας και έξυπνες σφουγγαρίστρες–ρομπότ! Σαν ξόρκια μιζέριας! Ξέρει πώς να χαμογελά πλατιά με άψογη οδοντοστοιχία, γαλανό βλέμμα, απόλυτο, άσπιλο ξανθό και αθώα μπούκλα και να τάζει σάρκινο το παραμύθι, που δε ζει στην Ντίσνεϊλντ μόνο, αλλά υπάρχει και στον Κολωνό.
Έχω ξαναγράψει πως είναι brand name! Κατασκεύασε μια ζωή, ένα επάγγελμα, το παραμύθι που λέγαμε και μπήκε η ίδια μέσα. Κατάλαβε το πως πουλάει στα εξώφυλλα των άλλων και έτσι, επωφελείται με τα δικά της ανεβάσματα στα social media, πιο ισχυρή από όποιον έκδοτη και πουλάει, πια μόνη της, από βαφές μαλλιών μέχρι νησιά ολόκληρα για τουρισμό. Εκανε την εκπομπή της σουπερ μάρκετ, διαβάζω! Και; Αυτοί για τους οποίους δούλεψε είχαν το πρόσωπο της μιας ζωή ακόμα και για τα προιόντα των αποθηκών τους! Ας το κάνει και για πάρτι της! Τι το ψάχνεται λοιπόν, καλοί συνάδελφοι ποιάς πάει καλύτερα το στριγκ και ποια είναι πιο ψηλή; Η ιδιωτική τηλεόραση έχει μοναρχία και όλες οι άλλες είναι απλές δούκισσες στα σύνορα της επικρατείας ενός θρόνου…
