«Την ημέρα που θα έρθει να μου πει ένας καλλιτέχνης που έκανε κάποια ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ δουλειά/δράση πάνω στο προσφυγικό ότι ο Ai Weiwei είναι μ@λ@κ@ς θα το δεχτώ – Από τους καναπεδόβιους κριτικούς δεν δέχομαι κουβέντα – μέχρι τώρα κανένας καλλιτέχνης δεν έχει δείξει τον δρόμο… τα δε καλλιτεχνικά σας κριτήρια με τα οποία απορρίπτετε τον Α W τα έχω χεσμένα όσο πνίγονται και κατατρέχονται οι μετανάστες… Mόλις βρεθεί λύση για τους Σύριους θα κάτσω να τα κρίνουμε όλα αυστηρότατα μαζί! Αυτό!» γράφει η Μαργαρίτα Οβάδια, στο facebook της, που έχει σπουδάσει στην Καλών τεχνών της Αθηνάς, σινεμά στο Παρίσι και ζει στο Βερολίνο.
Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Δεν ξέρω αν έπεσαν βροχή τα like από κάτω απ το σχόλιο αυτής της ξεχωριστής γυναίκας, που δεν χαρίζει κάστανο σε κανένα, αλλά προσωπικά την χειροκροτώ όρθια. Αυτό το επικριτικό ύφος, λίγο μπλαζέ, ελαφρώς βαριεστημένο και γενικώς με αδιαπραγμάτευτη γνώση όλων των πραγμάτων από κριτικούς τέχνης, δημοσιογράφους αλλά και χρηστές του διαδικτύου που θεωρούν πως «έλα μωρέ, σιγά τον Πικάσο!», είναι εξοργιστικό, προβλεπόμενο και εν τέλει κομφορμιστικό. Για τους τελευταίους φυσικά και ο καπετάνιος με την πίπα και η τσιγγάνα με το δάκρυ, είναι έργα τέχνης του γούστου, ενώ για όλους τους υπόλοιπους η εγωπαθής ναρκισσιστική τους διάθεση να είναι παγκοσμίως αυθεντίες είναι αστεία!
Ο Ai Weiwei έχει κάνει επίκεντρο όχι μόνο της τέχνης του, αλλά της ζωής του της ίδιας που είναι ταυτόσημο με το έργο του, το να δώσει φωνή στους πρόσφυγες. Δεν ξέρει αν το καταφέρνει λέει, κουρασμένα, αλλά τουλάχιστον προσπαθεί να κάνει κάτι και δεν βολεύεται όπως άλλοι καλλιτέχνες στο τίτλο του «σπουδαίου» ή όχι. Μετακινούμενος, μακριά απ την ασφάλεια της καλλιτεχνικής τους ζωή στη Νέα Υόρκη και το ύφος που της αρμόζει, ακολουθεί τους πρόσφυγες, βοηθάει, αλλάζει ο ίδιος όσο μπορεί τον κόσμο και παραδέχεται πως πια «δεν κάνει όνειρα». Αφορμή για συζητήσεις αλλά και για την επικοινωνία με τους Έλληνες δημοσιογράφους έδωσε η έκθεση των έργων του εδώ, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (ΜΚΤ), που ξεκινά σήμερα και θα ολοκληρωθεί στις 30 Οκτωβρίου του 2016 και που το 10% των εσόδων της θα διατεθεί για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και τη ΜΕΤΑδραση, Οργάνωση της Κοινωνίας των Πολιτών, εταίρος της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες!
Φωτογραφίες, βίντεο από την περιπλάνηση και τις ζωές των προσφύγων, δακρυγόνα, πορσελάνινα οστά αλλά και βότσαλα απ τα στρατόπεδα και την Οδύσσεια των ανθρώπων που ψάχνουν πατρίδα, φέρετρα σε διάφορα σχήματα για τους νεκρούς από σεισμούς και ανθρώπους, δακρυγόνα, γλυπτά είναι η πρόταση αλήθεια του καλλιτέχνη, που ουρλιάζει την οδύνη του κόσμου. Ο Ai Weiwei έχει ζήσει άλλωστε, ο ίδιος από τρυφερή ηλικία, την εξορία, την πείνα, την ανέστια περιπλάνηση, την φυλακή, τις διώξεις.
Γεννήθηκε στο Πεκίνο του 1957, με τις στολές εργασίας, το Κόκκινο Βιβλιαράκι, τη μεγάλη εικόνα του Μάο Τσε Τουνγκ στους δρόμους να παρακολουθεί τους πάντες, το κόκκινο φόντο και το κίτρινο σφυροδρέπανο. Έγινε ένα από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες του 21ου αιώνα, που επηρεάζει την τέχνη όσο ελάχιστοι. Ο πατέρας του, ο Ai Qing, είναι ένα σπουδαίος ποιητής, ο οποίος θεωρήθηκε «εχθρός του λαού», «δεξιός» και «επικίνδυνος». Όλα τα παιδικά χρόνια του καλλιτέχνη περνούν σε κακοτράχαλο μέρος, στην επαρχία της Κίνας, στην άκρη μιας ερήμου. Θα επιστρέψουν στο Πεκίνο, μετά τον Θάνο του Μάο, στα 1976. Ο Weiwei μαζί με άλλους καλλιτέχνης κάνουν πολιτικές παρεμβάσεις ζητώντας δημοκρατίας.
Η αντίδραση της κυβέρνησης στις ιδέες των καλλιτεχνών θα τον αναγκάσουν να φύγει για τις ΗΠΑ. Νέα Υόρκη. Φωτογραφία, ενοιολογικές δράσεις, γλυπτά. Επιστροφή στο Πεκίνο, γιατί ο πατέρας ήταν άρρωστος στα 1992 και από τότε μια περιπλάνηση όλο κούραση και πόνο στην τέχνη, την έκφραση, την ανθρώπινη μοίρα και το χαλασμό. Όποιος θέλει ας μυηθεί στην δουλειά του, έναντι 7 ευρώ που έχει το εισιτήριο με μέρος του οποίου ενισχύεται οργανώσιμους που βοηθούν τους πρόσφυγες. Κατά τα άλλα, ανεχτείτε και τις απόψεις περί της μη αξίας του Πικάσο, το ότι είδαμε γυμνά πέη απ τον Φαμπρ και ταραχτήκαμε και πως ο Ai Waiwai «δεν κάνει τέχνη». Όλα είναι θέμα αυτοσυγκράτησης. Μην βρίσετε αλλά συμφωνήστε πως ναι, ο Βαλάντης είναι ο μόνος καλλιτέχνης που αναγνωρίζει αυτή η χώρα του «ωπα» και του «είσαι θεά»…
