Οι μίζεροι στις γιορτές, οι καθ έξιν γρουσούζηδες που μισούν τον Αι Βασίλη γιατί τον κατασκεύασε εταιρεία αναψυκτικών, τα δώρα, την χαρά διότι την θεωρούν βεβιασμένη και αποδέχονται μόνο την αβίαστη τις καθημερινές, με νευριάζουν.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Όλοι αυτοί που δεν τους αρέσουν τα μεγάλα οικογενειακά τραπέζια, οι οικουμενικές γιορτές, το στολισμένο, ελαφρώς κιτς, πνεύμα των Χριστουγέννων, με θυμώνουν και λιγάκι, γιατί πάνε να μου επιβάλλουν ως «διανοουμενίστικη» -το ευκολάκι τους!- της δικής τους μιζέρια, που εξορίζει τη χαρά σε μια χαμηλοβλεπούσα, μόνιμη, εξεζητημένη μελαγχολία, φορετή σαν ρούχο πλύνε – βάλε. Δε θέλω ρε αδελφέ!
Θέλω μελομακάρονα, κουραμπιάδες, βασιλόπιτες, κόκκινα χρώματα, χρυσά και ασημί μαζί, φωτάκια να αναβοσβήνουν τόσο που να παθαίνει επιληπτική κρίση η γειτονιά απ την άναρχη, φρενιτιώδη φωτοχυσία, φτηνό – δωράκια για την χαρά του περιτυλίγματος και την ευτυχία πως σκέφτηκες τον άλλον, χαζά στολίδια, φιλιά πασπαλισμένα με ζάχαρη αχνή να κολλούν τα χείλια, αγκαλιές σφιχτές, χαμόγελα παιδικά και να πιστεύω πως –ναι!- υπάρχει και θα ρθει ο Αι Βασίλης. Και ας έχει κρίση. Και ας ξέρω πως υπογραμμίζεται η μοναξιά και η ουσιαστική θλίψη απ την χαρά των άλλων. Και ας γίνεται η γιορτή, για κάποιους, ευκαιρία για άκρατο καταναλωτισμό και χαζό αηδίες τύπου «τι θα φορεθεί στο ρεβεγιόν» και «που έκαναν ρεβεγιόν οι διάσημοι» και τα «Χριστούγεννα της Ελένης».
Ξέρω ποιος είναι ο αληθινός Άγιος Βασίλης, από την Καισάρεια της Καππαδοκίας. Εκείνος, ο ασκητικός, ο μοναχός, ο αφοσιωμένος στην ανακούφιση των πληγών και της οδύνης, που έφτιαξε την Βασιλειάδα, έναν τόπο για να βρίσκουν καταφύγιο και γη για να σταθούν οι ξένοι, οι ηλικιωμένοι, τα ορφανά. Ναι, δεν ήταν ο στρουμπουλός με τα κόκκινα ριχτά, τα γουνάκια και την λουστρινεννια ζώνη κύριος που φέρνει δώρα για ένα βράδυ, αλλά ο πραγματικός Άγιος της ανθρωπιάς και της συμπόνιας. Πειράζει όμως η αλήθεια κάποτε να συναντά το παραμύθι; Το «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»;
Πειράζει για ένα βράδυ κάθε χρόνο να γιορτάζουμε την γέννηση ενός παιδιού, όποιου παιδιού, και να πιστεύουμε πως το καλό θα νικήσει; Πειράζει να κάνουμε για λίγο πέρα όλη σκοτεινιά, χωρίς να την αγνοούμε, να την κλείνουμε στο ντουλάπι με τα άπλυτα, αλλά να μην της παραδινόμαστε να μας ροκανίσει αδηφάγα; Γιατί και αυτό είναι η γιορτή των Χριστουγέννων: πως δεν το βάζουμε κάτω, πως δεν υποκύπτουμε, πως δημιουργούμε οι ίδιοι, πως σκηνοθετούμε την γιορτή.
Και φυσικά Χριστούγεννα δεν είναι ντυμένες σέξι αγιοβασιλιάτικα οι άγγελοι της Victoria’s Secret, ούτε τα πορνικά χορευτικά με τις ημίγυμνες και τους ημίγυμνους χορευτές, ούτε η αιφνίδια αφυπνισμένη «φιλανθρωπία» για όλους όσοι υποφέρουν, λες και μια μέρα το χρόνο συμβαίνει αυτό και τις υπόλοιπες δεν πεινάμε, δεν πονάνε, δεν είμαστε μόνοι, δεν είμαστε πρόσφυγες και μετανάστατες και φτωχοί, δεν ζούμε στο κρύο και στην ορφάνεια.
Χριστούγεννα δεν είναι τα τηλεοπτικά σόου με τα καρναβαλίστικα στολίδια και το σχήμα της χαράς μέσα από βλαχό σουξέ και μερακλήδικα παραληρήματα, με τους παρουσιαστές ντυμένους σινιέ, έτσι όπως κανείς δεν ντύνεται παρ εκτός κι αν πάει στα Οσκαρ να πάρει βραβείο! Θέλει πολύ κόπο και προσήλωση η καταπολέμηση σ αυτόν τον κόσμο της αδικίας! Θέλει πολλούς Αγίους Βασίληδες, απ τον κανονικό, της Καισάρειας, για να ανακουφιστεί λιγάκι το αίσθημα του παρείσακτου, του περιθωριακού. Η οργανωμένη φιλανθρωπία του ναρκισσισμού και της αυταρέσκειας και της επιδειξιομανίας των πλουσίων για να φάνε χωρίς ένοχες τις γαλοπούλες σε αμερικανικές συνταγές, δεν είναι η λύση.
Ας επιμείνουμε όμως, εμείς, στη χαρά! Γιατί έχουμε δικαίωμα σ αυτήν όλοι. Και όσο κι αν παλεύουν να μας το στερήσουν είναι πράξη αντίστασης να γαντζωθούμε πάνω της, σα να ναι σχεδία σε ωκεανούς σκοτεινιασμένους, η χαρά! Και στο κάτω κάτω, «από όπου πέρασε η χαρά δεν άφησε σημάδι», που έλεγε και ο παλιός, αστός πολιτικός Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Η χαρά δε σε χαρακώνει, δε σου αφήνει ουλές, ορατές και αόρατες. Και είναι στο χέρι σου να την δημιουργείς, ακόμα και αν οι άλλοι σε θεωρούν χαζοχαρούμενο. Εσύ, εγώ, εμείς, ξέρουμε πως ο πόνος στον κόσμο δε περνάει, αλλά το πένθος μας μπορεί μια μέρα, έστω το χρόνο να πάει στην άκρη. Λοιπόν; Καλά μας στολισμένα, γεμάτα αγάπη και ζάχαρες Χριστούγεννα αδέλφια…
