H απάντηση της Αλεξάνδρας Τσόλκα στους αναμάρτητους και αλάθητους

Νόμιζα, ακόμη, πως οι άνθρωποι, καμία φορά δε στέκονται στο να δουν μόνο το κακό ανάμεσα σε ανθρώπους, αν και ήξερα πως κανένας δεν κρατάει αρχείο με αυτά που σκέφτηκες αλλά δεν έκανες, αλλά όλοι θυμούνται αυτά που αποφάσισες και τα έκανες λάθος. Νόμιζα πως άνθρωποι στη πορεία, μιας δουλειάς βιωματικής που έχουν περάσει διασυρμούς και εγώ ήμουν στο πλευρό τους, συχνά μοναχή, θα προέτασσαν στήθη και για μένα –τι χαζή ε;- και ας ήταν οι πρώτοι που έγραψαν, κορόιδεψαν, χαρήκαν! Το να τους θυμίσω τι έχω κάνει για αυτούς είναι μια μορφή επίκρισης που δεν την επιθυμώ για πρόσωπα -ρομαντικά και ηλιθίως μάλλον!- επιμένοντας στο να κρίνεις την πράξεις και γνωρίζοντας πως όλοι θα περάσουμε απ την μυλόπετρα της χλεύης, της κατάρας, της αναμόχλευσης του παρελθόντος, της εξερεύνησης για σκέτους στο ντουλάπι, του γέλιου για το παιδί που κατουρήθηκε πάνω στην αυλή του νηπιαγωγείου! Όμως…

Όμως, όταν σπουδαίες κυρίες της χώρας και του δημόσιου λόγου έχουν βρεθεί να λιθοβολούνται στο twitter χωρίς δικαίωμα αντιλόγου, μιας και η ετυμηγορία είχε ήδη, εκδοθεί δια βοής πληκτρολογίων, περιμένεις να μη ξεσηκώσουν οι ίδιοι το θυμικό του κοινού τους, ουρλιάζοντας κορώνες για τη συνένοχη όσων σιωπούν, αν και εφόσον βέβαια ήξεραν για τι μιλούσαν και δεν κατακεραυνώνουν από ανάγνωση άλλων site και share, σύμφωνα με τις συνήθειες του καιρού. Φυσικά αυτά που λέω, είναι τίποτα και κάτι δικά μου! Υπολογίσιμοι παράγοντες της δημόσιας ζωής μας έσπευσαν να οικτίρουν τα πρόσωπα που ένεκα της κακούργας της ανάγκης σκύβουν κεφάλι σε μικρά αφεντικά και όχι σε μεγάλα ίσως, ενώ δουλεύουν σε δουλειές «χαμηλού» επιπέδου, μιας και οι ίδιοι μόλις εκδώσαν τους έγκριτους global TIMES σε ένα πάντρεμα με το σοφιστικέ New Yorker!

Φυσικά, καθαγιασμένες καλλονές της πλαστικής χειρουργικής, ρίχνουν λάδι στη φωτιά του ρατσισμού κατονομάζοντας την υπέρβαρη, δημοσίως, «χοντρή» και κομψά «γουρούνα» ή στο παρελθόν «βοθρόνα» και ας αφήσουμε τις ομοφωβικές κορώνες σε κείμενα γραμμένα τάχα από τις ίδιες, με διάθεση εκμυστήρευσης εσώψυχων. Σε μια πιάτσα που σαν την χώρα, αφεντικά λυμαίνονται χαλβατζίδικα τις ζωές όλων, ο πιο μικρός στόχος μας κάνει να αισθανόμαστε και πιο δυνατοί ε; Η ερώτηση φυσικά είναι ρητορικά μιας και ξέρουμε πως οι κουραδόμαγκες στον πεσμένο κάτω που ψυχορραγεί πουλάνε αντριλίκια και του δυνητικού αφέντη του γλείφουνε τις σόλες. Κάθε καλός συνάδελφος, όμως, ξέρει για ποιον δουλεύει και μεταξύ μας ας μη λοιδορούμε ο ένας τον άλλον για την κοινή μας εν μέρει κακή κυρίως ή καλή τύχη. Μ αυτά και με αρκετούς γνωστούς ως ανώνυμα τρολ στα social media ξεσηκώθηκε ο κόσμος εις το όνομα της ευαισθησίας και ζήτησε να καούν οι μάγισσες δημοσίως στο youth tube αν είναι δυνατόν.

Οι ανώνυμοι οργισμένοι που έγιναν έξαλλοι για την έννοια της μητρότητας και για την οποία ουδείς κατάλαβε –τουλάχιστον από τους παραβρισκόμενους ανόητους προφανώς- αν θίχτηκε και κατά πόσον, άρχισαν κατάρες για θανάτους μανάδων και παιδιών και νονών και των παπάδων που βάφτισαν τα βρέφη, από καρκίνους, λέπρα, χολέρα, έμπολα και αλλά ευγενή τέτοια ευαίσθητα λόγια, στα όρια της ποιητικότητας. Στην πυρά λοιπόν, απ όπου θα περάσουμε όλοι και κατά τα άλλα «αδιαφορώ γι’ αυτά που γράφουν για μένα, αρκεί να μην είναι αλήθεια» όπως έγραφε η Κάθριν Χέμπορν. Στην δική μου περίπτωση, δεν είναι είναι αλήθεια! Ποτέ δεν θα σιωπούσα αν κάποιος έθιγε μια φίλη σαν την Ρούλα Κορομηλά σε ευαίσθητα προσωπικά της σημεία, αλλά και κανέναν άλλον άνθρωπο. Στη συμφωνία της με τη κοινή μας δουλειά ούτε συμμετείχα πριν κλειστεί, ούτε εφόσον σταμάτησε και λόγος δε μου έπεφτε. Για τα προσωπικά της δεδομένα και όσα προσβάλουν όλες τις γυναίκες θα πέταγα μικρόφωνα και εγώ και η Νανά Παλαιτσάκη, την οποία έχω παρακολουθήσει άλλωστε στο παρελθόν να το κάνει, κατά τη διάρκεια εμετικού ομοφοβικού παραληρήματος καλεσμένου της εκπομπής που συμμετείχε.

Σε μια πορεία 30 χρόνων νομίζω πως αν μη τι άλλο την αυτοκαταστροφική μου τιμιότητα, όχι μόνο από επιλογή, αλλά και από φύση μιας και λέω πάντα ότι μου κατέβει στην κεφάλα και είμαι πάντα με τους Ινδιάνους, σε αντίθεση με αρκετούς επικριτικούς συναδέλφους μου, καθισμένους σε θρόνους τελειότητας, εγώ είναι το πιο πιθανόν να τελειώσω στο πτωχοκομείο, ενώ οι ίδιοι στις ωραίες βίλες τους.

Με καμία διάθεση απολογίας, απορώ, όλοι εσείς αρχές Ιουλίου πια, μεσημέρι Σαββατοκύριακου άλλη δουλειά δεν έχετε από τα παρακολουθείτε τηλεόραση και να ψάχνεται για τα από κάτω κείμενα και τα υπονοούμενα του λόγου μας ή και της σιωπής λες και είμαστε ο Κουμφούκιος και οι πρώτοι μοναχοί του! Η μήπως ακούτε που φωνάζουν οι άλλοι, ξεχνώντας το «μη κατακρίνεις και κριθείς κι αναγελάς και πάθεις»! Μεταξύ μας, όλοι γνωρίζουμε την αλήθεια και σπαταλάμε τον χρόνο μας με ανούσιες κριτικές και παρανοήσεις αλλά, στο δικό μας σινάφι, καλοί συνάδελφοι ισχύουν αυτές οι λεξούλες του Τίτου Πατρίκιου:

«… Κι αν γυρίζει ο χρόνος πίσω στην αρχή
όπως γυρίζει πίσω μια βιντεοκασέτα
το ίδιο αδέξια, με την ίδια ταραχή 
τα ίδια θα κάναμε, άσ’ τα και γάμησέ τα…»…