Η Μαρία Κάλλας, αυτό το παράλογα ταλαντούχο πλάσμα, αγγελικής φωνής, απόκοσμης και ουράνιας, κάποτε είδε τοιχογραφίες απ τη Πομπηία. «Μα τι ωραία καλλιτέχνιδα» είχε θαυμάσει, «θα θέλα να τη γνωρίσω». Κάποτε αρεσκόμασταν να συλλέγουμε φράσεις της Αντζελας Δημητρίου, μια γυναίκας που πάτησε στη σκληρή εργασία των εργοστασίων από παιδική ηλικία και αποκλείστηκε από την κανονιστική γνώση, για να κάνει τη βιώματα της τραγούδι, με μια φωνή ιδιαίτερη πάντα, στη παράδοση των γυναίκειων ερμηνευτριών του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού μας.
Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Κάποιες φράσεις ναι, τις έλεγε. Και κάποιες άλλες της τη χρεώναμε, κάνοντας ένα συλλογικό μπόουλινγκ, σε μια γυναίκα, που τι να κάνουμε, δε ξεχώρισε για τις ακαδημαϊκές της γνώσεις! Στο εξωτερικό, πάλι, η Μαράια Κάρει ήθελε να είναι τόσο αδύνατη όσο τα παιδιά που λιμοκτονούσαν στην Αφρική. Αυτή και πολλοί άλλοι σταρ βρέθηκαν αντιμέτωποι σε δηλώσεις του όχι με την έλλειψη μόρφωσης αλλά και την αστοιχείωτη ναρκιστική άγνοια σε ότι δεν αφορά στον εαυτό τους! Η περίπτωση Παπαρίζου, πάλι, είναι μια άλλη ιστορία!
Ένα κορίτσι μεγαλωμένο σε ένα κράτος υψηλού πολιτισμικού και βιοτικού επιπέδου, που από τρυφερή ηλικία έγινε αγαπημένη της Ελλάδας, όμορφη, ποιητική και αθώα όπως όλα τα παιδιά μας της ομογένειας, που έχουμε τη τάση να τα βλέπουμε σαν τα δικά μας ανίψια η ξαδέλφια του εξωτερικού. ΜΕΤΑ έγινε η αγαπημένη της Ευρώπης, με τη νίκη της Γιουβίζον, τη βασισμένη σε ενέργεια, δυναμική, ζωντάνια, νεανικότητα, υπερκινητικότητα, χαρά. Και μετά; Μέτριες επιλογές σε τραγούδια, για να μη πούμε κακές, τύπου «ουπς το λένε γαλλικά ζιγκολό» και «Cause I’m a bomb, digi digi bomb, digi digi ah! Τι ντροπή, τι ντροπή αφελές αγόρι χωρίς love story»!
Το γλυκό πλάσμα που ντύνονταν όπως η ηλικία του επέτρεπε συνεχίζει ημίγυμνές εμφανίσεις, ακόμα πιο τολμηρές σε πια ώριμη ηλικία που καταντούν κραυγαλέες, όπως αυτή στην επιτροπή του «The Voice» με ένα βρακί, ένα σουτιέν και μια κοντή δαντέλα από πάνω και όλα αυτά για να κρίνει μουσικά νέους! Και άρχισε και τη τηλεόραση! Μια τηλεόραση που υπηρετεί χωρίς να είναι ο γλυκός, ποιητικός της εαυτός που αγαπήσαμε, αλλά με μια διάθεση κραυγαλέα, υπερβολική, επιδειξιομανή, φωνακλάδικη, υστερικής ευθυμίας και παντελούς άγνοιας! Δε λεμέ για τις παλιές της συνεντεύξεις που μας εξηγούσε, τηλεοπτικά πως έχει ονομάσει τους δυο της μαστούς, τα «κορίτσια» της όπως έλεγε (το δεξί είναι η Σίλι και το αριστερό η Κόνι, όπως ενημερωθήκαμε), αλλά και για τη συλλογή της από μαστίγια που της αρέσει να τα φοράει κιόλας!
Λέμε για την επίγνωση του ρόλου της ως ανθρώπου, που ναι, μεν, κάνει σόου τηλεοπτικό αλλά έχει μια βαρύτητα ο λόγος της μιας και είναι δημόσιος! Μας είπε λοιπόν, ενώ έκρινε ταλέντα, πως αγνοούσε ποια είναι η Σωτήρια Μπέλλου! Δεν φρόντισε δε, να μάθει καν, πριν βγει στον αέρα, μιλώντας για ιερές και εξιδανικευμένες μορφές της χώρας, ποιες είναι αυτές! Και με άγνοια και αδιάβαστη με περισσή αυτοπεποίθηση! Ο νεαρή που ερμηνεύεσαι το Δε λες κουβέντα, περίμενε να ακούσει την κριτική της Έλενας Παπαρίζου, που δεν γύρισε την καρέκλα της. «Εγώ θα πω κάτι που θα ακουστεί εντελώς κουφό» δήλωσε με ωραία ελληνικά εκείνη, «ένιωσα με αυτό το τραγούδι που ερμήνευσες ότι δεν σε γνώρισα καθόλου. Γι’ αυτό δεν γύρισα και την καρέκλα. Ίσως να φταίει πως δεν γνωρίζω καθόλου και το τραγούδι. Ποιος το τραγουδάει αυτό;»…
Δε μιλάμε για άλλες βλακιούλες που έως και χαριτωμένες είναι, όπως το «Σε λένε Φίσερ; Σα τη μπύρα» που έκανε πλακά σε διαγωνιζόμενο ο Μαραβέγιας για να πεταχτεί η χιουμορίστρια Παπαρίζου λέγοντας «και όχι μόνο! Και τις καραμέλες για το λαιμό Φισερμαν τις λένε»!
Αυτό το τρυφερό κάποτε πλάσμα, είχε πολλά να δώσει στο τραγούδι και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αν δε σπαταλιόταν σε τηλεοπτικούς εντυπωσιασμούς, επιστήθιες φίλες με Σιλες και Κόνες και την επίγνωση της δημοσίας εικόνας και πως διαχωρίζεται με την ιδιωτική. Η αλήθεια και η ειλικρίνεια ενός καλλιτέχνη φαίνεται στις επιλογές του και όχι στα φερσίματα του, που πρέπει να θυμίζουν λαίντη Γκα Γκα, ενώ οι εκπομπές γράφονται σε στούντιο σε περιοχές που ακόμα λέμε Λιοπεσι και Χαρβάτι! Και είναι κρίμα ένα ταλαντούχο πλάσμα που και χορεύει και τραγουδά και ερμηνεύει με χάρη και συναίσθημα να σκορπά τις χάρες του σε λάθος επιλογές.
Και δε λεμέ να πάρει 5 τραγούδια της Μελίνας, 5 του Ντέμη Ρούσου και το «Τι είναι αυτό που το λεμέ αγάπη» να τα ενορχηστρώσει ξανά, να τολμήσει και αγγλόφωνο στίχο και να βγει στην Ευρώπη να σηκώσει το ταλέντο της ψηλά, μέσα από τη δεξαμενή του καλού, κλασσικού πλέον ελληνικού τραγουδιού! Αλλά και το «ντιγκι ντιγκι μπομπ, ντιγκι ντιγκι αχ» και τα «αγνοώ τη Μπέλλου» θα μπορούσε να τα αποφύγει, ένα πλάσμα που γεννήθηκε για να λάμψει και να κάνει πολλά…
