Η Κυβέλη Ζωή είναι ζωγράφος-εικαστικός, 23 χρόνων και μόλις δημιούργησε μια εντυπωσιακή τοιχογραφία, εννιά επί δυόμισι μέτρα, με τίτλο «The Allegory of an Essence», για το νεότερο και πολλά υποσχόμενο μέλος της «Livanos Restaurant Group», την «Ουσία», το οποίο θα ανοίξει τις πόρτες του το Δεκέμβριο, στην πόλη του Μανχάταν.
Χρειάστηκαν δεκαοχτώ ημέρες σκληρής δουλειάς ώστε να ολοκληρωθεί ο πίνακας ενώ στη μεταφορά του έργου βοήθησαν πέντε άνθρωποι οι οποίοι, κρατώντας τον στα χέρια (!) διήνυσαν απόσταση ίση με εφτά οικοδομικά τετράγωνα ώστε το «The Allegory of an Essence» να καταλήξει στον προορισμό του και να εκπληρώσει το στόχο για τον οποίο δημιουργήθηκε από την Κυβέλη Ζωή, να κοσμήσει το τελευταίο της αλυσίδας εστιατορίων Νίκου Λιβανού, που θα εγκαινιαστεί τον ερχόμενο Δεκέμβριο.
Η Κυβέλη είχε πρόσφατα μιλήσει στο πολιτιστικό site exostispress.gr/. Διαβάστε τι είχε αποκαλύψει στην Μαρία Φαρδέλλα:
Φοίτησα ένα χρόνο στο Λονδίνο στο Central Saint Martins, graphic design/ illustration και τώρα συνεχίζω τις σπουδές μου στο School of Visual Arts της Νέας Υόρκης. Τη ζωή εδώ θα την χαρακτήριζα τρελή, από τους ρυθμούς της και το άγχος της μέχρι τα πιο απρόοπτα που μπορεί να σου συμβούν στην καθημερινότητά σου. Το σίγουρο είναι ότι μαθαίνεις πολλά από την πολυπολιτισμικότητα της πόλης και δεν βαριέσαι ποτέ μιας και η τέχνη κατακλύζει τη ζωή σου. Μουσεία, street art, πολλά ερεθίσματα και καινούργιες ιδέες.
Έχω ιδιαίτερη αγάπη, θα έλεγα ίσως και ψύχωση ακόμα, με τον κυβισμό και τον σουρεαλισμό. Όλη μου η δουλειά βασίζεται στην αρχή πως τα πάντα αποδομούνται αποκτώντας το δικό τους χαρακτήρα μέσα στο σύνολο. Είτε πρόκειται για τον άνθρωπο μέσα στο χώρο, είτε πρόκειται για το φυσικό μας περιβάλλον σε σχέση με εμάς.
Ελευθερία σημαίνει να κατανοήσουμε τους εαυτούς μας, για να μπορούμε να ερμηνεύουμε τους άλλους ανθρώπους, να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο και τη ζωή χωρίς φόβους, στεγανά και περιορισμούς.
Εμπνέομαι από τους ανθρώπους, από τη μοναδικότητα του κάθε ένα από εμάς. Η διαφορετικότητα είναι αυτή που με εμπνέει. Τα πρόσωπα, τα βλέμματα, οι κινήσεις επίσης. Σημαντικά ερεθίσματα είναι οι αναμνήσεις, οι εικόνες, οι λέξεις που αποτυπώνονται στο μυαλό μου.
Ο χρόνος και ο χώρος είναι σίγουρα δύο πράγματα που κυριαρχούν στη σκέψη μου μονίμως, παρακινώντας με να ζωγραφίζω τη γλύκα της νοσταλγίας και την ένταση της ομορφιάς των τοπίων γύρω μου, όπως το μπλε της Ελλάδας, το οποίο πάντα κουβαλάω μέσα μου.
Κάνω πολλά όνειρα! Σίγουρα θα έλεγε κανείς για μένα πως είμαι ονειροπόλα, παρόλα αυτά το πραγματικό μου όνειρο είναι να γυρίσω στον τόπο μου και να κάνω αυτό που αγαπάω εκεί. Δε μ’ αρέσει που ξενιτεύτηκα για να βρω μια καλύτερη ζωή αλλού. Δε θέλω να ξεχάσω από που ήρθα. Ο πατρίδα, μου είναι πολύ σημαντική, όσο κι αν αυτή με προδίδει. Θα ήθελα κάποια στιγμή μέσα από τη δουλειά μου να προσφέρω μια πιο χρωματιστή πλευρά των πραγμάτων σε όσους το έχουν ανάγκη. Είναι πολύ σημαντικό να μην παρατάμε τα όνειρα μας.
Θαυμάζω τον Πίτερ Παν! Μου θυμίζει εμένα που πάντα ήθελα να πετάξω, και τον παρομοιάζω με το αδερφάκι μου που είναι ακόμα παιδί και μπορεί να πετάει με το δικό του τρόπο.
Πάντα θα κρατάω μέσα μου τον Picasso, γιατί ήταν κατά βάθος ένα πεισματάρικο παιδί. Τον Dali για την παράνοια των ονείρων του. Τον Edward Munch για την απεικόνιση της μελαγχολίας. Τη Μελίνα Μερκούρη για το κέφι και την ζωντάνια της. Τον Γιώργο Σεφέρη για την αλήθεια του και τον Οδυσσέα Ελύτη για τον έρωτα και τον ρομαντισμό που μας δίδαξε.
