Είναι γνωστό ότι η μελέτη και η υλοποίηση δημόσιων κτιρίων στην Ελλάδα είναι προβληματική και οι εξαιρέσεις είναι πραγματικά ελάχιστες. Ο τρόπος ανάθεσης, αλλά και η ελλειπής ανάδειξη του αρχικτέκτονα ως του κεντρικού άξονα από την αρχή ως το τέλος της κατασκευής, έχουν δημιουργήσει μία δημόσια αρχιτεκτονική που τα τελευταία χρόνια είναι χωρίς ταυτότητα.
Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη στον παραπάνω κανόνα αποτελεί ο Δημοτικός Παιδικός Σταθμός Γλυφάδας, ένα έργο της ομάδας του KLab Architecture, που μάλιστα διακρίθηκε από το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής στην κατηγορία «Κτίρια κοινόχρηστης λειτουργίας».
Η KLab Architecture (Kinetic Lab of Architecture) δημιουργήθηκε από τον Κωνσταντίνο Λαμπρινόπουλο το 2001. Πρόκειται για μια ομάδα εξαιρετικά ταλαντούχων αρχιτεκτόνων που τάσσεται υπέρ της αναζήτησης του ποιοτικού αρχιτεκτονικού σχεδιασμού μέσα από πρωτοποριακές ιδέες. Κάθε έργο για την KLab αντιμετωπίζεται μοναδικά μέσα από ενεργό διάλογο που αναπτύσσεται καθ’ όλη τη διάρκεια του σχεδιασμού. Οι αρχές σύνθεσης πηγάζουν από κάθε ξεχωριστή συνεργασία με στόχο να δοθεί μορφή στα όνειρα και στις επιθυμίες του χρήστη, πηγαίνοντάς τον ένα βήμα πιο μακριά, διευρύνοντας τους ορίζοντές του, και εξασφαλίζοντας του ποιότητα σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής του.
Ως προς τον Δημοτικό Παιδικό Σταθμό Γλυφάδας, μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του αρχιτεκτονικού γραφείου -μεταξύ των άλλων- ήταν η ανάδειξη ενός νέου τύπου κατασκευής που αρχιτεκτονικά έχει πληγεί στη χώρα μας, την προκατασκευή. Η όλη κατασκευή μεταφέρθηκε από το εργοστάσιο παραγωγής της και ο συνολικός χρόνος υλοποίησης του έργου ήταν 6 μήνες. Η προκατασκευή που ήταν ορισμένη από τα προαπαιτούμενα του διαγωνισμού καθόρισε σημαντικά και τη μορφή του κτιρίου αφού το βασικό module έπρεπε να μεταφέρεται με νταλίκα.
Σύμφωνα με το γραφείο, «Η κεντρική ιδέα είναι ο παιδικός σταθμός να αναφερθεί στην κλίμακα των χρηστών του και να απαραγάγει ένα μοντέλο αστικού χωριού. Η βασική κλίμακα είναι το αρχέτυπο σχέδιο της κατοικίας στα μάτια ενός παιδιού και η επανάληψή του όρισε τις νέες μονάδες όπως της αίθουσας που αποτελείται από 3 module, ή τελικά και του συνόλου του παιδικού σταθμού.
Ο διαγωνισμός είχε απαραίτητα ισόγεια δομή, προκατασκευή και κάλυψη ίση με τη δόμηση. Οι περιορισμένοι κοινόχρηστοι χώροι εσωτερικά στο σταθμό είναι απόρροια αυτών των διατάξεων.
Ο παιδικός σταθμός σχεδιάστηκε με τη λογική όλες οι αίθουσες να έχουν τρεις ελεύθερες πλευρές και συνεπώς η διάταξη γίνεται γύρω από μία κεντρική αυλή, αλλά διαμορφώνεται και με μικρότερα αίθρια που δημιουργούν εσωτερικές θεάσεις από τους κοινόχρηστους χώρους.
Υπήρξε προσπάθεια ώστε απλά υλικά και κοινοί τρόποι κατασκευής να δημιουργήσουν μία πιο ιδιαίτερη κατασκευή που θα είχε μικρό ενεργειακό αποτύπωμα. Οι εξωτερικοί τοίχοι κατασκευάστηκαν με 10εκ πάχος έτσι ώστε να έχουμε παραπάνω χώρο εσωτερικά, ζητούμενο από την εξαιρετικά ασφυκτική κάλυψη. Οι εξωτερικοί τοίχοι και οι στέγες έχουν επικαλυφθεί με εξωτερική μόνωση, μία σχετικά τολμηρή ιδέα αφού δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα. Με τον τρόπο αυτό, αλλά και την κατασκευή περγκολών από κόντρα πλακέ θαλάσσης και φυσικά με τη διάταξη των ανοιγμάτων η κατασκευή είναι βιοκλιματική δημιουργώντας συνθήκες άνεσης για τις δραστηριότητες των παιδιών.
Τέλος, η φύτευση, θα γίνει ελπίζουμε πολύ γρήγορα βασικό στοιχείο της σύνθεσης αφού μεγάλα πλατάνια θα σκιάζουν την εσωτερική αυλή και άλλα δέντρα θα τονίζουν τη διαφορετικότητα κάθε εποχής».
