Εδώ και 26,5 χρόνια που είναι δημοσιογράφος είναι πολύ λίγες οι φορές που έχουμε δει τη Λίνα Δρούγκα εκτός δουλειάς, πόσo μάλλον να δίνει κάποια συνέντευξη ή να φωτογραφηθεί. Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά όμως… Και αυτή έφτασε τόσο για εκείνη όσο και για τα δεινά που περνάει το MEGA! Αυτή την εβδομάδα η Λίνα μίλησε στην Τίνα Μεσσαροπούλου και στο περιοδικό «You» για όλα αυτά που έχει ζήσει το τελευταίο χρόνο στο άλλτε μεγάλο MEGAλο κανάλι:
– To MEGA τέλος;
Τα πράγματα δεν είναι καλά αλλά θέλω να ελπίζω ότι το τέλος δεν έχει έρθει ακόμα και αυτή θεωρώ ότι είναι η εκτίμηση όλων των ανθρώπων που δουλεύουμε εκεί. Λίγοι είναι αυτοί που έχουν φύγει. Οι περισσότεροι ήμασταν στο κανάλι μέχρι πρόσφατα. Οι δημοσιογράφοι έχουμε κάνει επίσχεση εργασίας εδώ και δέκα μέρες αλλά ελπίζουμε ότι έστω και την τελευταία στιγμή το MEGA θα επιβιώσει.
– Περίμενες ποτέ κάτι τέτοιο έναν χρόνο πριν;
Σήμερα ανοίγοντας το Facebook μου ήρθε μια ειδοποίηση για δύο χρόνια πριν με μια φωτογραφία μου μπροστά σε μια στοίβα εφημερίδων και πραγματικά αναρωτήθηκα: “Κοίτα τι συνέβαινε τότε και σήμερα το MEGA είναι πραγματικά ένα βήμα πριν από τον γκρεμό”. Για κάποιους άλλους έχει τελειώσει η υπόθεση MEGA, εγώ θέλω να ελπίζω ότι το κανάλι θα συνεχίσει να υπάρχει έστω και με κάποιο μαγικό τρόπο.
Αλλά όχι δεν το περίμενα ότι θα φτάναμε εδώ ακόμα κι όταν είχαμε ψιθύρους στα αυτιά από πέρυσι τα Χριστούγεννα ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά οικονομικά, ακόμα κι όταν για πρώτη φορά μετά από 27 χρόνια στο σταθμό υπήρξε καθυστέρηση πληρωμής ενός δεκαπενθημέρου τον Απρίλιο και είπαμε όλοι εντάξει “είναι κάτι παροδικό. Όλες οι επιχειρήσεις έχουν προβλήματα, οι μέτοχοι έχουν τις δικές τους συμμαχίες και τα δικά τους προβλήματα”.
Αλλά δυστυχώς το ένα δεκαπενθήμερο έγιναν δύο, ο ένας μήνας έφτασε να είναι πέντε! Πίστευα πως θα ήταν το τελευταίο κανάλι που θα αντιμετώπιζε τέτοια προβλήματα…
– Πότε ήταν το τελευταίο δελτίο που εκφώνησες και αν ήξερες ότι ήταν το τελευταίο;
Ναι το ήξερα γιατί μας είχε ειδοποιήσει ο εργατολόγος μας πότε θα καταθέσει την επίσχεση εργασίας και εγώ εκφώνησα τις ειδήσεις δυο-τρεις μέρες πριν από εκείνη την Τετάρτη που “σώπασε” το δελτίο στο MEGA. Ήλπιζα ακόμα και τότε ότι κάτι θα γίνει μέχρι την τελευταία στιγμή ή ότι κάποια χρήματα θα έμπαιναν στους λογαριασμούς μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη τη μέρα πόση λύπη έκρυβαν τα πρόσωπα των συναδέλφων.
– Έκλαψες;
Θα σου πω ότι εκείνη τη μέρα φεύγοντας από το γκαράζ πληκτρολόγησα τον κωδικό μου και λέω “κοίτα να δεις αυτή μπορεί να είναι και η τελευταία που έρχομαι εδώ ως εργαζόμενη”. Έκλαιγα σε όλη τη διαδρομή μέχρι να φτάσω σπίτι μου, πέρασαν από μπροστά μου πολύ ευτυχισμένες στιγμές – ακόμα και τώρα συγκινούμαι. Έχω ζήσει 18 πολύ όμορφα χρόνια στο MEGA αλλά θα σου εξομολογηθώ ότι δεν είναι το μόνο απόγευμα που έκλαψα.
Έκλαιγα βουβά όλο το τελευταίο διάστημα που πηγαίναμε λίγοι άνθρωποι γιατί ο κόσμος είχε κουραστεί να έρχεται, να περιμένει, να μην πληρώνεται, να μην έχει συνεργεία να δουλέψει, να μας έχουν κόψει τα πρακτορεία ειδήσεων και ο καθένας έλεγε την προσωπική του ιστορία για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε – γιατί κάθε οικογένεια έχει δυσκολίες, δεν κάνουμε από χόμπι τη δουλειά. Ήμουν ράκος κάθε απόγευμα φέρνοντας στο μυαλό μου συνάδελφο που έλεγε “έχω 70 ευρώ και το παιδί μου φεύγει φαντάρος την Τρίτη. Τι λεφτά θα του δώσω;”.
Στον άλλον έκαναν έξωση. Ένας τρίτος έκοψε το παιδί του από το ιδιωτικό σχολείο… Κάποιοι είχαν σοβαρά προβλήματα υγείας ακόμα και θανάτους. Ήμασταν πάρα πολύ πιεσμένοι και όλα αυτά επιβάρυναν την ψυχολογία μας. Άρα δεν ήταν μόνο εκείνη η τελευταία μέρα, υπήρχε βουβός πόνος κάθε απόγευμα.
