Η αρχιτέκτονας που “κρύβεται” πίσω από τα πιο γνωστά ελληνικά και διεθνή κτίρια-διαμάντια, και σχεδιάζει παλάτια για τον Τζωρτζ Κλούνεϊ, μιλάει στο allyou και τη Μαριέτα Χριστοπούλου.
Αν έχεις περάσει πρόσφατα από το Κολωνάκι, θα έχεις σίγουρα σηκώσει το βλέμμα σου στο φανταστικό ξενοδοχείο της Coco-mat. Εμείς, όχι απλά το χαζέψαμε και το θαυμάσαμε, αλλά είπαμε να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτό. Κάπως έτσι φτάσαμε στο όνομα Ρία Βογιατζή.
Της Μαριέτας Χριστοπούλου από το allyou.gr
Πρόκειται για τη γυναίκα που έχει αναλάβει τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό του συγκεκριμένου κτιρίου. Αλλά και πριν από αυτό, η λίστα με τις δουλειές της είναι τέτοια που θα σε κάνει να μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Να, για παράδειγμα, είναι η αρχιτέκτονας του προπονητικού κέντρου της ΑΕΚ, μονάδων aman resorts σε όλο τον κόσμο, αλλά και του Palazzo Papadopuli στη Βενετία που, αν θυμάσαι, φιλοξένησε και το γάμο του George Clooney.
Coco-mat
Την ψάξαμε, τη βρήκαμε και της ζητήσαμε να μας απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις ώστε να την γνωρίσουμε καλύτερα. Δέχτηκε με χαρά να μας μιλήσει για το ξεκίνημά της, τις επιτυχίες της αλλά και τη ζωή της. Παρακάτω μπορείς να δεις τη συζήτηση που είχαμε μαζί της, η οποία θα σε εμπνεύσει να ακολουθήσεις και εσύ τα όνειρά σου. Πραγματικά απολαυστική η Ρία Βογιατζή, όπως οι δημιουργίες της.
– Πότε αποφασίσατε να γίνετε αρχιτέκτονας και γιατί;
Ήταν μια απόφαση που ήρθε σχετικά αργά, αλλά όταν έγινε αυτό ήταν πλέον ο μοναδικός σκοπός της ζωής μου. Είχα ολοκληρώσει τις σπουδές μου ως πολιτικός μηχανικός και αισθανόμουν απογοήτευση για την κατεύθυνση σπουδών που είχα ακολουθήσει, καθώς δεν μου ταίριαζε. Είχα λατρεία για την γλυπτική, την αρχιτεκτονική και ότι είχε να κάνει με το Design, που όπως φαινόταν δεν θα μπορούσα να το ακολουθήσω ως πολιτικός μηχανικός. Έτσι, μετά από μια συζήτηση που έκανα με τον άντρα μου (τότε φίλο μου) που ήταν ήδη φοιτητής αρχιτεκτονικής, συνειδητοποίησα ότι μπορώ να κάνω το πάθος μου επάγγελμα και να σπουδάσω αρχιτεκτονική. Αυτό έγινε αυτοσκοπός, το να γίνω αρχιτέκτονας, διάβασα πολύ και πέρασα με εξετάσεις στο ΕΜΠ. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτή η σχολή, δεν έχασα ούτε μια παράδοση μαθήματος και τελείωσα το 2004 πανευτυχής μια υπέροχη, μοναδική σχολή αρχιτεκτονικής που μου έμαθε κυρίως το τρόπο σύνθεσης σε όλες τις κλίμακες α,πό το αντικείμενο μέχρι την πόλη, και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.
Aman Canal Grande Venice
– Υπήρξε κάποια στιγμή στην αρχή της πορείας σας που είχατε αμφιβολίες για την επιλογή σας αυτή;
Όχι, ποτέ, είναι ένα επάγγελμα που με κάνει ευτυχισμένη. Είναι η χαρά της δημιουργίας που κάνει την κάθε ημέρα μοναδική, δεν υπάρχει ρουτίνα και παράλληλα εμείς οι αρχιτέκτονες έχουμε την τύχη να είμαστε πάντα δίπλα στις χαρές του κόσμου, όταν χτίζει το σπίτι του, τον χώρο εργασίας του, διακοπών κτλ. Από τότε που πήρα αυτή την απόφαση να γίνω αρχιτέκτονας δεν κοίταξα ποτέ ξανά πίσω, ήταν πλέον η ζωή μου.
– Η εταιρεία σας λέγεται Elastic Architects. Γιατί επιλέξατε αυτό το όνομα;
Ξεκινήσαμε την εταιρία ο 2004 μαζί με τον άντρα μου Αλέξανδρο Ξένο.
To “Elastic” είναι το όνομα που μας χαρακτήριζε από την αρχή και συνεχίζει να μας χαρακτηρίσει ακόμα και σήμερα. Δηλώνει την ευελιξία, την ελαστικότητα σε φόρμες κτιρίων και χώρων, το ιδιαίτερο design.
Η αρχιτεκτονική είναι η εξέλιξη της πρώτης μου αγάπης, που είναι η γλυπτική, και έτσι αντί να σχεδιάζουμε γλυπτά ως αντικείμενα στον χώρο, σχεδιάζουμε κτίρια με γλυπτική διάθεση, τα οποία βιώνουν άνθρωποι και στα οποία διαδραματίζονται καθημερινές ιστορίες.
Παρατηρώ συχνά σαν τρίτος, την αρχιτεκτονική μας ομάδα, τους Elastic, είναι μια ομάδα δημιουργική, χαρούμενη, παθιασμένη, εργατική, εμπνευσμένη, κάτι σαν μια διαφορετική ράτσα!
– Ποια θεωρείτε την πρώτη μεγάλη σας επιτυχία;
Η πρώτη μας μεγάλη επιτυχία υπήρξε το Aman Canal Grande Venice. Ήταν η αρχή μιας σπουδαίας συνεργασίας με την Aman Resorts, που είναι η μοναδική αλυσίδα επτάστερων ξενοδοχείων στον κόσμο. Από το 2013 και μετά, που ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία αυτό το έργο, άλλαξαν τα πάντα, ήρθαν κι άλλα έργα από την Aman στο εξωτερικό, ενώ στην συνέχεια ήρθε και η επιτυχία στην Ελλάδα με αρχή το έργο μας για το ξενοδοχείο Coco-mat στο Κολωνάκι.
– Ποιο είναι το αγαπημένο σας έργο και γιατί;
Όχι ένα, αλλά δυο είναι τα πιο αγαπημένα μου έργα.
Το ένα φυσικά είναι το ξενοδοχείο Coco-mat στο Κολωνάκι που έχει βραβευτεί για την αρχιτεκτονική του από τα Tourism Awards 2016 (βραβεία με την υποστήριξη του ΕΟΤ και του Υπουργείου Τουρισμού).
Coco-mat
Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι το ίδιο ξενοδοχείο συμμετέχει τα European Hotel Design Awards 2016 (η ύψιστη ευρωπαϊκή διάκριση αρχιτεκτονικής στα ξενοδοχεία) και έχει γίνει shortlisted, δηλαδή ήδη βρίσκεται στα 6 καλύτερα ξενοδοχεία σε αρχιτεκτονική της Ευρώπης! Περιμένουμε με ανυπομονησία τα αποτελέσματα που θα ανακοινωθούν τον Νοέμβριο.
Όμως, αγαπημένο έργο μας είναι και το Queens Beach Hotel στο Μαυροβούνιο. Είναι ένα μοναδικό έργο που κερδίσαμε σε διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό που διοργάνωσε το υπουργείο τουρισμού της χώρας. Αυτή ήταν για εμάς μια σπουδαία διάκριση για ένα πολύ μεγάλο έργο που προσεγγίσαμε με ιδιαίτερη περιβαλλοντική ευαισθησία στο μοναδικής ομορφιάς πάρκο του Milocer. Πρόκειται να ξεκινήσει η κατασκευή του αρχές του 2017.
Queens Beach Hotel
– Πόσο δύσκολο είναι τελικά μια γυναίκα να είναι επιτυχημένη στη δουλειά της ενώ παράλληλα είναι μητέρα;
Δεν μπορώ να εκτιμήσω εάν είναι δύσκολος αυτός ο ρόλος, καθώς είναι η καθημερινότητά μου, όμως σίγουρα ο συνδυασμός μητρότητας και εργασίας μού προσφέρει ισορροπία. Έχω 3 κόρες, τη Νικόλ την Ελένη και τη Διονυσία – οι τρεις τους είναι η δύναμή μου. Οφείλω στις κόρες μου την καθημερινή μου ενέργεια. Επιστρέφω στο σπίτι μετά από μια κουραστική ημέρα και είναι τα κορίτσια μου εκεί για να γελάσουμε να παίξουμε και να συζητήσουμε. Τα Σαββατοκύριακά μου είναι δικά τους, όταν ήταν μικρές πηγαίναμε λούνα παρκ, κούνιες κτλ., τώρα έχουμε εστιατόρια, ψώνια, βόλτες!
Από την άλλη μεριά, η αρχιτεκτονική είναι πολύ απαιτητική επιστήμη, κάθε μέρα στο γραφείο δίνουμε το 100%, τα project προχωρούν σε πολύ εντατικούς ρυθμούς. Δουλεύοντας με την εξαιρετική ομάδα μου -τους Elastic- βάζουμε στόχο πάντα να δημιουργήσουμε το καλύτερο έργο που έχουμε κάνει ποτέ! Με αυτή την λογική, να είμαστε πάντα οι καλύτεροι, δουλεύουμε κάθε μέρα μέχρι το βράδυ στις 8 ή 9! Συχνά ταξιδεύω στο εξωτερικό για τα projects μας, που είναι και το δυσκολότερο μέρος της δουλειάς μου – μού λείπουν όλοι αφόρητα όταν επιστρέφω σε ένα άδειο δωμάτιο ξενοδοχείου μετά από μια σκληρή μέρα σε meetings και εργοτάξια.
Ίσως αυτή η ισορροπία ανάμεσα στους δυο αυτούς τομείς της ζωής μου -σε σημαντικότητα- να με κρατάει σε εγρήγορση και να μου δίνει ενέργεια.
– Έχετε κάποια γυναίκα που θαυμάζετε και είναι role model σας;
Ναι, είναι η ίδια η ζωή, που είναι μια γυναίκα απρόβλεπτη, μοναδική για τον καθένα, έχει χαρές και λύπες, είναι βαρετή και ενδιαφέρουσα, αλλά πάντα προχωράει μπροστά και ποτέ δεν κοιτάζει πίσω.
– Ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον;
Στόχος είναι τα έργα μας να καταξιωθούν στο παγκόσμιο στερέωμα και να μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε με αγάπη και πάθος αυτό που ήδη κάνουμε. Σαν μητέρα θα ήθελα να δω τα κορίτσια μου ευτυχισμένα με ό,τι επιλέξουν να κάνουν στην ζωή τους.
– Έχετε κάποιο μότο που σας συνοδεύει στη ζωή σας;
Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για την ευτυχία και την επιτυχία, ο σωστός δρόμος είναι πάντα ο δύσκολος και εμπεριέχει κούραση, εργατικότητα, αγωνία, αλλά πάντα προϋποθέτει θάρρος.
– Τι θα συμβουλεύατε τις γυναίκες που κυνηγούν τα όνειρα τους;
Θα τους απαντούσα με μια παρομοίωση που μου είχε πει κάποτε ο φίλος μου και γλύπτης, Κώστας Βαρώτσος.
Ας υποθέσουμε πως όλοι βρισκόμαστε πάνω σε ένα αεροπλάνο φορώντας αλεξίπτωτα και περιμένουμε να κάνουμε αυτό το βήμα στο κενό. Υπάρχουν κάποιοι που με θάρρος θα κάνουν αυτό το βήμα στο κενό και το πιο πιθανό είναι ότι θ’ ανοίξει το αλεξίπτωτο τους και θα προσγειωθούν με ασφάλεια στον στόχο τους. Κάποιοι πιθανόν να μην τα καταφέρουν και να μην ανοίξει αυτό το αλεξίπτωτο. Οι υπόλοιποι, όμως, θα βρίσκονται για πάντα σε εκείνο το αεροπλάνο που θα κάνει γύρους, χωρίς να κάνουν ποτέ αυτό το βήμα και χωρίς να μάθουν ποτέ εάν θα τα κατάφερναν.
Για τις γυναίκες αυτές λοιπόν που κυνηγούν τα όνειρά τους, θα τους έλεγα ότι χρειάζεται σκληρή δουλειά, αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να οπλιστούν με θάρρος και τόλμη!
