Το εννιάχρονο ντροπαλό κοριτσάκι και ο κοκκινωπός Φόξυ. Ο σκυλάκος μόλις ενάμισι έτους, που γεννήθηκε στον δρόμο από μια πανέμορφη σετερίνα, η οποία έπεσε θύμα δηλητηρίασης κάποιων γειτόνων. Απ’ αυτούς που θεωρούν τα ζώα εστία μόλυνσης και βρομιά… Ίσως γιατί προβάλλουν σε αυτά τη βρομιά της μολυσμένης ψυχής τους. Ωστόσο, τόσο η μανούλα του όσο και ο Φόξυ και τα αδελφάκια του ήταν πεντακάθαρα και εμβολιασμένα από τη Φιλοζωική που τα φρόντιζε εδώ και καιρό. Δική μου δουλειά στη Φιλοζωική ήταν και είναι να βρίσκω σπίτι σε αυτές τις αθώες ψυχούλες βάζοντας αγγελίες και οργανώνοντας τα «ραντεβού»…
Από την Άννα Ανδριανού / Photos: Σπύρος Στάβερης
ΠΗΓΗ: PET-PET
Η κυρία που μου τηλεφώνησε για τον Φόξυ ήταν ευγενική και η ποιότητά της φαινόταν και από το τηλέφωνο. Ήθελε ένα σκυλί να γίνει μέλος της οικογένειας και κυρίως να βοηθήσει ψυχολογικά το συνεσταλμένο μοναχικό κοριτσάκι της, που, όπως είχε πει και ο παιδοψυχολόγος, ένα σκυλί θα γέμιζε τα κενά του και θα του έκανε καλό. Και πραγματικά, όταν η μικρή συνάντησε τον Φόξυ, το πρόσωπό της έλαμψε από λαχτάρα και χαρά. Βλέπετε, τα παιδιά, αν εμείς οι μεγάλοι δεν γεμίσουμε την ψυχή τους με φοβίες, είναι ανοιχτά και γεμάτα αγάπη για τα ζώα και τη φύση. Αλλά και ο Φόξυ, λες και το ένιωθε ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν η καινούργια οικογένειά του, στάθηκε δίπλα τους και τους έκανε αγάπες και κόλπα. Οι γονείς ήταν σύμφωνοι και έβαλαν το σκυλί στο αυτοκίνητο για να το πάνε σπίτι.
Η μόνη που είχε έναν φόβο ήμουν εγώ. Βλέπετε, ο Φόξυ, που ήταν και μεγαλόσωμος, είχε γεννηθεί στον δρόμο και ποτέ δεν βρέθηκε σε σπίτι κανονικό. Από την άλλη, η οικογένεια ζούσε σε διαμέρισμα, στο οποίο θα έπρεπε να μένει μόνος πολλές ώρες, λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων του ζευγαριού. Φοβόμουν λοιπόν και με το δίκιο μου ότι δεν θα προσαρμοζόταν εύκολα και θα τους έκανε τη ζωή δύσκολη και ζημιές. Η οικογένεια επέμενε πάντως να τον δοκιμάσει. Τους τον έδωσα λέγοντάς τους φυσικά πως, αν συμβεί οτιδήποτε και δεν τον θέλουν, θα πήγαινα να τον πάρω πίσω.
Στο τέλος της εβδομάδας χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η κυρία, με απορημένη φωνή: «Ποιος εκπαίδευσε αυτό το σκυλί;» με ρώτησε. «Τι εννοείτε;» «Αυτό που σας ρωτάω. Ποιος εκπαίδευσε τον Φόξυ; Μια εβδομάδα τώρα είναι καλός και υπάκουος, δεν λερώνει ποτέ, δεν κάνει ζημιές, είναι κοντά μας στη βόλτα, είναι συνεργάσιμος σε όλα και μας κοιτάζει στα μάτια ψάχνοντας να δει τι θέλουμε από αυτόν. Όσο για το παιδί μας, είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε τόσο ευτυχισμένο…»
Αυτή η ιστορία δεν είναι η μόνη. Δεκάδες σκυλιά, πρώην αδέσποτα που γεννήθηκαν στον δρόμο ή κατέληξαν σε αυτόν από τη σκληρότητα των ανθρώπων, υιοθετούνται καθημερινά και δίνουν χαρά αλλά και άψογες εξετάσεις συμπεριφοράς στους νέους «κηδεμόνες» τους, που εξακολουθούν να ρωτάνε: «Μα ποιος εκπαίδευσε αυτό το ζώο;» Πολύ απλά το έχουν εκπαιδεύσει η ζωή στον δρόμο, οι κακουχίες που το έκαναν να ακονίσει την εξυπνάδα και την ευαισθησία του, που του έδωσαν ωριμότητα και ταπεινότητα, η συνειδητοποίηση της ανάγκης του για την ανθρώπινη αγάπη. Μην ξεχνάτε ότι ένα σκυλί στον δρόμο έχει μέσο όρο ζωής τα δύο χρόνια.
Γιατί, αν δεν πεθάνει από αυτοκίνητο ή φόλα ή κάποια αρρώστια, πεθαίνει από την κουρασμένη καρδιά του, που εξαντλείται από τον φόβο και την αγωνία του δρόμου… και από τη λαχτάρα να αποκτήσει έναν άνθρωπο που θα του αφοσιωθεί. Γι’ αυτό, όταν έρθει η στιγμή να μεγαλώσετε την οικογένειά σας (ή να θεραπεύσετε τη μοναξιά σας) με ένα ζωάκι, μην τρέξετε να το αγοράσετε, παρασυρμένoι από την ακριβή «μάρκα» του. Ένα ζώο είναι ένας σύντροφος για τη ζωή και όχι αξεσουάρ. Οι φιλοζωικές και τα κυνοκομεία είναι γεμάτα ψυχούλες που περιμένουν μια θέση κοντά σας και μια αγκαλιά. Για να σας δώσουν με τη σειρά τους την ψυχή τους ολόκληρη…
Aπό το ZOO_την ειδική έκδοση του Κουρδιστού Πορτοκαλιού για τους τετράποδους φίλους μας
