Ηθοποιός, σκηνοθέτης, καθηγητής της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Ο Γιώργος Καταλειφός είναι ένας από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς, εξαιτίας κυρίως του αστείρευτου ταλέντου του όσο και του -χαμηλών τόνων και έμφυτης σεμνότητας- χαρακτήρα του. Την Κυριακή, στο ένθετο «PEOPLE», ο Γιώργος Πρατάνος είχε την τύχη να συναντήσει τον εξαιρετικό ηθοποιό και εμείς σας παραθέτουμε κάποιες από τις απαντήσεις του, κυρίως εκείνες που αφορούν τις άγνωστες πτυχές της καθημερινότητας του.
-Δεν το κόψατε το τσιγάρο;
Είναι το τελευταίο πράγμα που μπορώ να κόψω. Παρόλο που μου το είπαν επειδή έχει ανέβει η πίεση. Μου είπαν να κάνω και δίαιτα, προσέχω πλέον τη διατροφή μου. Για το τσιγάρο, όμως, έχω θέμα. Καπνίζω από τα 18 μου και δεν το έχω κόψει ούτε μία ημέρα. Ακόμη και όταν έχω γρίπη, δεν μπορώ να το σταματήσω. Πραγματικά, δεν ξέρω πότε και αν μπορώ να το κόψω. Αλλά είναι ένας μεγάλος μου φίλος. Καταφεύγω σε εκείνο σε στιγμές άγχους, υπερέντασης ή χαλάρωσης.
-Ποιες είναι οι άλλες μικρές εξαρτήσεις της καθημερινότητας;
Ο καφές. Το τσιγάρο και ο καφές είναι δύο από τις πιο αγαπημένες μου απολαύσεις, που δεν θέλω να τις στερηθώ όσο ζω. Το αλκοόλ δεν με νοιάζει… Και μου αρέσει επίσης να πηγαίνω σε καφενεία. Υπάρχει ένα καφενείο που ανακάλυψα πριν από τρία τέσσερα χρόνια και στο οποίο έχω γίνει θαμώνας, αν και δεν μου αρέσει να πηγαίνω συνεχώς στα ίδια μέρη. Είναι ένα παλιού τύπου καφενείο, όπου οι πελάτες παίζουν τάβλι, διαβάζουν εφημερίδα…
Έχει γίνει μια καθημερινή συνήθεια, το επισκέπτομαι τα πρωινά, γιατί υπάρχει μια χαλαρή οικογενειακή ατμόσφαιρα ανάμεσα στους πελάτες. Μάλιστα, θέλουμε να βγάλουμε και ένα βιβλίο για το καφετζή… Έτσι, έγραψα ένα κείμενο πριν από λίγο καιρό, που γνώρισε μεγάλη αποδοχή μεταξύ των θαμώνων. Θα γίνω συγγραφέας. (γέλια)
Σας αρέσει το γράψιμο…
Από μικρή ηλικία πίστευα πως θα γίνω συγγραφέας, μέχρι την Α’ Γυμνασίου, που ανακάλυψα το θέατρο. Από τότε που έγινα ηθοποιός, αυτό που με εξιτάρει στην αντιμετώπιση ενός ρόλου είναι να γράφω πράγματα για το ρόλο μου, όχι μόνο στις σκηνές που εμφανίζεται το πρόσωπο, αλλά γενικά στη ζωή του. Κι αυτό το πράγμα κατέληξε με τα χρόνια να είναι το πιο απολαυστικό μέρος της διαδικασίας του χτισίματος του ρόλου. Βέβαια, δεν έχω κάποια λογοτεχνική φιλοδοξία.
Είναι εντελώς πρακτικό. Να φανταστείς πως στο σπίτι μου έχω τουλάχιστον 200 τετράδια, δεν ξέρω πού να τα βάλω. Αλλά δεν μου πάει και η καρδιά να τα πετάξω. Επειδή όμως έχω μια ευχέρεια στο διάλογο, κατά καιρούς έχω συνεισφέρει σε σενάρια ταινιών. Ας πούμε, όταν κάτι δεν μου αρέσει, την αλλάζουμε ή μπορεί να γράψω μια σκηνή που προστίθεται. Το αποκορύφωμα του συγγραφικού μου ψώνιου ήταν τώρα, στο σίριαλ Η Λέξη Που Δε Λες, όταν έγραψα μια σκηνή στην κρητική διάλεκτο. Τότε ήταν που αναφώνησα μόνος μου «Ποπό, είμαι σούπερ συγγραφέας!». Είχα γράψει όλα τα κρητικά σωστά!
-Συνεργαστήκατε με νέους ηθοποιούς στο Η Λέξη Που Δε Λες. Μπορούν να αφήσουν το αποτύπωμά τους;
Υπάρχει μια αύξηση ταλαντούχων ηθοποιών, οι οποίοι είναι και πιο εξασκημένοι από τη δική μου γενιά, σωματικά, φωνητικά… Με όλα αυτά τα σεμινάρια, τα βιβλία, το YouTube υπάρχει εξέλιξη. Τα νέα παιδιά που θαυμάζω είναι πολλά και είναι παρήγορο αυτό. Πάντοτε η Ελλάδα είχε την τύχη να έχει καλούς ηθοποιούς. Έχουμε θέμα στον τομέα των σκηνοθετών και, επίσης, οι θεατρικοί χώροι δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες. Λέμε για πληθώρα παραστάσεων στην Αθήνα, αλλά οι χώροι είναι κάτι παταράκια δύο επί τρία, κάτι μπαράκια… Έχει και τη χάρη του αυτό, αλλά λείπουν θεατρικές σκηνές όπου μπορεί να αναπτυχτεί ένα θέατρο πιο φιλόδοξο από σκηνοθετικής πλευρά, σκηνικών… Έτσι, το καλύτερο που συμβαίνει στο ελληνικό θέατρο είναι ακόμη οι ηθοποιοί.
-Ο εγγονός σας στο σίριαλ, ο Παυλής, θα γίνει ηθοποιός;
Είναι τόσο όμορφο αγοράκι. Είναι ο ανιψιός του σκηνοθέτη, του Θοδωρή Παπαδουλάκη. Είναι ένα παιδί εσωστρεφές, αλλά όταν κανείς το έπαιρνε στην αγκαλιά του, καθόταν. Πιστεύω πως ο Θοδωρής –όπως απέδειξε και σε αυτό το σίριαλ και στο Νησί– έχει τη δυνατότητα να χειρίζεται πολύ καλά τα παιδιά. Νομίζω πως ο Παυλής κλέβει την παράσταση.
-Θα λέγατε πως είστε μοναχικός άνθρωπος;
Από τη μία, έχω αυτή τη φήμη. Αλλά, από την άλλη, διαπιστώνω πως τελικά είμαι και πολύ επικοινωνιακός. Μοναχικός είμαι με την έννοια πως, όταν κάνεις ένα πράγμα όπως το θέατρο, που έχει αυτή την καθημερινή απαίτηση στο τέλος της ημέρας να έχεις μια ενέργεια που θα πρέπει να εκτοξευτεί, αυτό είτε από συνήθεια είτε από χαρακτήρα με οδήγησε σε μια οικονομία ενέργειας και δυνάμεων την ημέρα.
-Ο 13χρονος Δημήτρης Καταλειφός είδε τη Λαμπέτη στο θέατρο και αποφάσισε τι θέλει να κάνει στη μετέπειτα ζωή του. Αν εκείνος ο 13χρονος ζούσε τώρα, στις ημέρες μας, πιστεύετε πως θα γινόταν πάλι ηθοποιός;
Θεωρώ πως η Λαμπέτη ήταν η αφορμή και όχι η αιτία. Πιστεύω πως με το πέρασμα του καιρού ο καθένας μας, για κάποιο λόγο, βρίσκει κάτι που τον ελκύει παραπάνω από τα άλλα και το ακολουθεί. Ναι μεν η Λαμπέτη και το φως που μου έδειξε με το παίξιμό της ήταν η αφορμή, αλλά νομίζω πως από πολύ μικρός κάτι από την πραγματικότητα δεν μου πολυταίριαζε. Θυμάμαι μικρός πως μου άρεσαν πάντοτε τα παραμύθια και οι ταινίες. Πάντοτε αναζητούσα αυτό το αλλού, το αλλιώς και το άλλοτε. Ασυνείδητα με έλκυε πολύ το παραμύθι. Η πραγματικότητα είναι κάτι με το όποιο δεν τα βγάζω πέρα εύκολα, από τότε μέχρι σήμερα. Οπότε, θεωρώ πως θα ακολουθούσα και πάλι τον ίδιο δρόμο, με άλλη αφορμή.
Αυτό συμβαίνει για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα στο χρόνο, οπότε μοιραία δεν μπορείς να κάνεις μια ό,τι να’ναι ζωή και να πας στο τέλος της ημέρας εξαντλημένος από τη ζωή που κάνεις. Αυτή η συσσώρευση ενέργειας μοιραία σε κάνει μοναχικό. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν αγαπώ τους ανθρώπους, δεν χαίρομαι με τη συναναστροφή τους και εντέλει να κάνω μια δουλειά που είναι συλλογική τέχνη. Μοναχικό είναι κυρίως το κομμάτι που χρειάζεται ο καλλιτέχνης να συνειδητοποιήσει, να ονειρευτεί, να ταξιδέψει με αυτό που κάνει. Η μοναχικότητα είναι μέρος της δουλειάς. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως είσαι μισάνθρωπος.
ΠΗΓΗ: PEOPLE
