Μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη, εφ’ όλης της ύλης, παραχώρησε ο Διονύσης Σαββόπουλος στον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑgazino της περασμένης εβδομάδας. Ο αγαπημένος τραγουδοποιός μεταξύ των άλλων αναφέρθηκε στον Αλέξη Τσίπρα, για τα Μνημόνια αλλά και για το ελληνικό τραγούδι, κάνοντας μια απρόσμενη αναφορά στον Νότη Σφακιανάκη. Ξεχωρίσαμε κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες απαντήσεις του μεγάλου δημιουργού και τις αναδημοσιεύουμε:
– Εχω την υποψία πως όταν γράφατε και τραγουδούσατε για τα κοινά πιστεύω της εποχής σας, τα οράματα της κοινωνίας ήταν πιο συνεκτικά. Τώρα, ποια είναι τα κοινά οράματα που εντοπίζετε;
«Τώρα δεν υπάρχουν κοινά οράματα, μόνο Μνημόνια. Υπάρχει μια κατάσταση που αναγκάζει τους ανθρώπους να κλείνονται στον εαυτό τους. Ο κόσμος κάνει μεγάλη υπομονή. Δεν ξέρω αν είναι δείγμα ωριμότητας ή ένα δείγμα βουβής απόγνωσης. Με ανησυχεί πολύ».
– Γιατί σας ανησυχεί;
«Γιατί αν συνεχιστεί και εγκαθιδρυθεί, τότε σημαίνει πως αλλάζει η ψυχή του τόπου, αλλοιώνεται το γονίδιο. Δεν πρέπει να το δεχθούμε. Ο καθένας μας ατομικά πρέπει να δει το κοινό καλό. Το έχουμε μέσα μας και το ξέρουμε. Πρέπει να το κοινωνήσουμε στον διπλανό μας».
– Είχα διαβάσει παλαιότερα μια συνέντευξη που είχατε δώσει στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο και είχατε πει πως «ο Ελληνας κατακτά τους στόχους του λοιδορώντας και κατηγορώντας τους. Ελεεινολογεί και καταγγέλλει αυτό που διαισθητικά ή υποσυνείδητα σπρώχνει προς τα εμπρός!». Μήπως είμαστε σε μια αντίστοιχη κατάσταση και τώρα;
«Οχι, τώρα είμαστε σε μια κατάσταση πιο παρανοϊκή, όπου δεχόμαστε να εξαπατώμεθα οικειοθελώς. Συνειδητά και λεβέντικα».
-Μιλάτε για εξαπάτηση και δεν μπορώ να μη σας ρωτήσω. Πριν από λίγο καιρό παραφράσατε έναν στίχο σας και είπατε «Τον χειμώνα τούτο άμα τον περάσουμε / τον απατεώνα αν τον ξεπεράσουμε». Προφανώς εννοούσατε τον Πρωθυπουργό…
«Είπα ότι το χαρίζω και στους απατεώνες και στους αυταπατώμενους με αγάπη. Πολλοί πικραμένοι κάγχασαν, είπαν πως απατεώνα θεωρώ τον Πρωθυπουργό. Μα ο απατεώνας έχει καλή επαφή με την πραγματικότητα, ο Πρωθυπουργός όχι. Ο Αλέξης είναι long play αυταπατώμενος, μόνο αυτό είναι».
-Σε όλο το διάστημα της κρίσης, ενώ ήταν εύκολο να έχει κανείς μια αντιδραστική άποψη, να μιλάει επαναστατικά, εσείς είχατε άλλες θέσεις. Ηταν συνειδητή η απόφαση; Γιατί πήγατε κόντρα στο λαϊκό αίσθημα…
«Κοιτάξτε, ένας άνθρωπος σαν κι εμένα θέλει βέβαια να τον αγαπάνε όλοι…».
-Αυτό το συναίσθημα δεν τελειώνει ποτέ τελικά;
«Ε, δεν τελειώνει. Υποθέτω το έχουν όλοι οι άνθρωποι, όλοι νιώθουν την ανάγκη να είναι αρεστοί, αλλά αν βγαίνεις και στη σκηνή η ανάγκη σου αυτή είναι πιο έντονη».
-Οπότε δεν θέλετε να στενοχωρείτε τον κόσμο…
«Οσες φορές δυσαρεστήθηκε το ακροατήριο, έλεγα στον εαυτό μου “Την επόμενη φορά πρέπει να το προσέξεις, να τα πεις πιο μαλακά”. Αλλά όταν καθόμουν να γράψω, το ξεχνούσα αυτό. Φαίνεται πως είναι στη φύση του τροβαδούρου: δεν μπορεί παρά να εκφράζει αυτό που αισθάνεται κάθε φορά. Αλλιώς θα ήταν άχρηστος».
-Σας ενοχλεί που ενοχλείτε;
«Ναι, αλλά θα με ενοχλούσε περισσότερο αν δεν ήμουν ο εαυτός μου…».
-Υπάρχει διαχωρισμός ποιοτικού και εμπορικού τελικά;
«Υπάρχουν είδη, δεν λέω. Αλλά μην το παρακάνουμε. Εγώ, ας πούμε, ουδέποτε επεδίωξα την εμπορικότητα. Ηρθε, όμως, από μόνη της. Και ο Χατζιδάκις και ο Τσιτσάνης, ο Ξαρχάκος και ο Μίκης Θεοδωράκης δεν νομίζω πως αποσκοπούσαν στην εμπορικότητα. Δηλαδή, αποκλείεται το λεγόμενο “ποιοτικό” να είναι και “εμπορικό”; Τους περισσότερους δίσκους παγκοσμίως τους έχει πουλήσει ο Μότσαρτ».
-Συμβαίνει και το αντίθετο; Κάτι εμπορικό να είναι ποιοτικό;
«Υπάρχουν τέτοιες ευχάριστες εκπλήξεις. Τραγούδια που έχουν καταχωριστεί στα εμπορικά και στα λαϊκοπόπ να είναι όμορφα. Ας πούμε, τραγούδια που είπε ο Πασχάλης Τερζής. Ο Μητροπάνος. Ο Νότης Σφακιανάκης».
-Ο Σφακιανάκης;
«Μου αρέσει αυτό που λέει (τραγουδώντας): “Και δεν μπορώ, να σε ξεχάσω δεν μπορώ…”. Ή ένα άλλο, του Βέρτη, το “Πες το μου ξανά ότι μ’ αγαπάς”. Ενα άλλο, του Κουρκούλη, που λέει: “Μέρα με τη μέρα φεύγω από σένα πιο πολύ”. Ευχάριστες εκπλήξεις. Γενικά δεν βοηθούν οι ταμπέλες. Δεν δέχομαι ότι υπάρχει μια κατηγορία ποιοτικών και μια εμπορικών. Εξάλλου, κι αυτά που λέγονται ποιοτικά μάς έχουν πήξει στη φλυαρία γιατί μιμούνται την ποίηση χωρίς να έχουν τίποτε το αληθινά ποιητικό».
-Αναφέρατε τον Σφακιανάκη και μου χτύπησε ένα καμπανάκι. Προφανώς λόγω των απόψεών του για τη Χρυσή Αυγή. Τελικά, οι απόψεις ενός τραγουδιστή, ενός καλλιτέχνη γενικά, επηρεάζουν το πώς εκλαμβάνουμε το έργο του;
«Ναι, λέτε για αυτά τα Νεάντερταλ που ξεστομίζει. Ασφαλώς και ζημιώνουν. Βέβαια, μια καλή φωνή είναι πάντα μια καλή φωνή, αλλά, αν το ακροατήριο κακιώσει, η φωνή μπορεί να γίνει υστερική, να ξινίσει».
